I. ZMIANY W REGULACJACH NOWELIZACJA USTAWY O KRAJOWYM REJESTRZE SĄDOWYM
Zmiany wprowadzone do ustawy z dnia 26 stycznia 2018 r. o zmianie ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz niektórych innych ustaw przesunęły termin wejścia w życie przepisów dotyczących elektronizacji Krajowego Rejestru Sądowego (KRS). Zgodnie z powyższą zmianą, od 1 lipca 2021 r. wszystkie wnioski kierowane do KRS, a dotyczące podmiotu podlegającego wpisowi do rejestru przedsiębiorców, należało będzie składać w formie elektronicznej. Postępowanie przed KRS dotyczące przedsiębiorców wpisanych do rejestru będzie prowadzone tylko elektronicznie. Sąd rejestrowy podczas pierwszego doręczenia pouczy o obowiązku wnoszenia pism drogą elektroniczną, bowiem dokumenty w postaci papierowej nie będą już rozpoznawane, a ich wniesienie nie będzie wywoływać skutków prawnych. Od 1 lipca 2021 r. nie tylko wnioski do KRS, ale i załączniki będą musiały być składane w formie elektronicznej. Załączniki sporządzone w postaci elektronicznej należy opatrzyć kwalifikowanym podpisem elektronicznym albo podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP. Jeżeli dokumenty będące podstawą wpisu sporządzone zostały w formie papierowej, to poprzez system teleinformatyczny należy przesłać ich odpisy elektronicznie poświadczone przez notariusza albo występującego w sprawie pełnomocnika, będącego adwokatem lub radcą prawnym, albo należy złożyć elektroniczne kopie dokumentów i w ciągu 3 dni przesłać do sądu rejestrowego oryginał dokumentu albo jego odpis lub wyciąg poświadczony urzędowo. Jeżeli wniosek w postępowaniu przed sądem rejestrowym zostanie złożony za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, wszelkie pisma w tej sprawie wnosi się wyłącznie za pośrednictwem systemu teleinformatycznego. Apelacja, zażalenie albo skarga na orzeczenie referendarza sądowego przesłane do sądu w wersji papierowej będą podlegały odrzuceniu. Trzeba podkreślić, iż podmioty wpisane do KRS, lecz nieznajdujące się w rejestrze przedsiębiorców, tj. wpisane tylko do rejestru fundacji, uczelni wyższych, stowarzyszeń, samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, albo innych organizacji zawodowych czy społecznych będą mogły – ale nie musiały – składać wnioski drogą elektroniczną. Ustawa nie nakłada na powyższe podmioty obowiązku dokonywania przedmiotowych czynności w formie elektronicznej, podmioty te nadal będą mogą składać wnioski w formie papierowej. Jeżeli jednak taki podmiot zdecyduje się na skierowanie wniosku o wpis w formie elektronicznej, to musi on spełniać takie warunki, jak pismo przesłane przez przedsiębiorców. Wówczas również wszystkie kolejne pisma w tej należało będzie wnosić wyłącznie za pośrednictwem systemu teleinformatycznego.
WYDŁUŻENIE TERMINU NA WYKONANIE OBOWIĄZKÓW ZWIĄZANYCH Z PODATKIEM DOCHODOWYM OD OSÓB PRAWNYCH
W dniu 30 marca 2021 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 25 marca 2021 r. w sprawie przedłużenia terminu do złożenia zeznania o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) i wpłaty należnego podatku przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 571). Przepisy rozporządzenia przedłużają termin na złożenie zeznania o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym, który zakończył się w okresie od dnia 1 grudnia 2020 r. do dnia 28 lutego 2021 r., jak również termin wpłaty podatku należnego wykazanego w zeznaniu, albo różnicy między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w tym zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku. Termin ten został przedłużony do 30 czerwca 2021 r. Również do tego dnia uległ przedłużeniu termin do wykonania – przez spółki przekształcone z osób fizycznych lub spółek osobowych – obowiązku, o którym mowa w art. 7aa ust. 9 pkt 2 ustawy (wykazania przez podatników w zeznaniu przychodów, kosztów i dochodu przy opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych), jeżeli pierwszy rok opodatkowania tych podatników ryczałtem rozpoczął się w okresie od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 1 marca 2021 r.
FORMA ELEKTRONICZNYCH ZAŚWIADCZEŃ
W dniu 12 lutego 2021 r. weszła w życie nowelizacja Kodeksu postępowania administracyjnego wprowadzona mocą ustawy z dnia 21 stycznia 2021 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r., poz. 187). Zmiana dotyczy formy zaświadczeń wydawanych przez organ administracji publicznej. Zaświadczenie może zostać wydane w formie dokumentu elektronicznego, o ile zażąda tego osoba ubiegająca się o jego wydanie. Zgodnie z nowelizacją, zaświadczenia wydawane w formie dokumentu elektronicznego nie muszą być już opatrzone kwalifikowanym podpisem elektronicznym, ale mogą zostać wydane również z użyciem podpisu zaufanego, podpisu osobistego osoby upoważnionej do jego wydania albo kwalifikowanej pieczęci elektronicznej. Zmiana ma na celu przyspieszenie realizacji wniosków o wydanie zaświadczeń.
WALORYZACJA PROGÓW KWOTOWYCH DLA CZYNNOŚCI KONTROLNYCH I DOCHODZENIA NALEŻNOŚCI PRZEZ PREZESA NFZ
Z dniem 12 lutego 2021 r. weszło w życie Obwieszczenie Ministra Zdrowia z dnia 10 lutego 2021 r. w sprawie wysokości jednorazowej kwoty kar określonych w wystąpieniu pokontrolnym dla danego podmiotu kontrolowanego, w dniu podpisania wystąpienia pokontrolnego, powyżej której Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia pobiera lub dochodzi należności wynikających z kar w nim określonych oraz w sprawie wysokości łącznej kwoty należności niepobranych lub niedochodzonych określonych dla danego podmiotu kontrolowanego w okresie roku kalendarzowego, po przekroczeniu której Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia pobiera lub dochodzi należności wynikających z kar określonych w wystąpieniu pokontrolnym w pełnej wysokości(M. P. z 2021 r., poz. 172). Zgodnie z treścią obwieszczenia jednorazowa kwota kar, powyżej której Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia pobiera lub dochodzi należności wynikających z kar określonych w wystąpieniu pokontrolnym, po waloryzacji wynosi 517 zł. Natomiast łączna kwota należności niepobranych lub niedochodzonych określonych dla danego podmiotu kontrolowanego w okresie roku kalendarzowego, po przekroczeniu której Prezes Funduszu pobiera lub dochodzi należności wynikających z kar określonych w wystąpieniu pokontrolnym w pełnej wysokości – po waloryzacji wynosi 2.068 zł. Ponadto z dniem 12 lutego 2021 r. weszło w życie również Obwieszczenie Ministra Zdrowia w sprawie wysokości kwoty uprawdopodobnionych skutków finansowych kontroli realizacji umowy na wydanie refundowanego leku, środka spożywczego specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobu medycznego na receptę, od której Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia przeprowadza kontrolę bez obowiązku poinformowania podmiotu kontrolowanego w terminie 7 dni przed rozpoczęciem czynności kontrolnych o rozpoczęciu tych czynności (M. P. z 2021 r., poz. 172). Próg ten po waloryzacji wynosi 10.340 zł.
II. ORZECZNICTWO PODATEK OD NIERUCHOMOŚCI OSOBY PROWADZĄCEJ DZIAŁALNOŚĆ GOSPODARCZĄ
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. akt SK 39/19 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1170) rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wyrok został wydany na skutek rozpoznania skargi konstytucyjnej, w której skarżący domagał się zbadania zgodności z Konstytucją przepisów w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r., w zakresie, w jakim przepisy uzależniały zakwalifikowanie nieruchomości do kategorii gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (co podlegało wyższej stawce podatku od nieruchomości) wyłącznie od faktu prowadzenia działalności gospodarczej przez osobę fizyczną, będącą posiadaczem tej nieruchomości. Trybunału orzekając o niezgodności przepisów z Konstytucją wskazał, że na przedsiębiorców nie może zostać nałożona wyższą stawka podatku, jeżeli posiadana przez nich nieruchomość nie służy im do prowadzenia działalności gospodarczej. Opodatkowanie wyższą stawką gruntów lub budynków, które nie są wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej Trybunał uznał za niezgodne z konstytucyjnym prawem własności. W ocenie Trybunału zastosowanie wyższej stawki podatku dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wyłącznie na podstawie kryterium posiadania danej nieruchomości przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą stanowi nieproporcjonalną ingerencję w prawo do własności tych podmiotów. Innymi słowy, aby móc zastosować wyższą stawkę podatku, dana nieruchomość nie tylko powinna należeć do przedsiębiorcy, ale również musi być wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej lub choćby powinna wystąpić potencjalna możliwość takiego wykorzystania. Choć skarga konstytucyjna wniesiona została w sprawie przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, to orzeczenie Trybunału nie ogranicza się tylko do osób fizycznych, ale dotyczy wszystkich przedsiębiorców i innych podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.
PRZEPISY ROZPORZĄDZENIA DOTYCZĄCEGO EPIDEMII NIE MOGĄ NARUSZAĆ KONSTYTUCYJNEGO PRAWA WOLNOŚCI PRZEMIESZCZANIA SIĘ
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2021 r., sygn. akt II KK 74/21 Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł skargę kasacyjną od wyroku uznającego obwinionego za winnego popełnienia wykroczenia polegającego niezastosowaniu się do zakazu przemieszczania się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej w związku z ogłoszonym stanem epidemii. Wydając wyrok nakazowy w tej sprawie sąd orzekł, że obwiniony naruszył zakaz przemieszczania się wprowadzony w obowiązującym wówczas przepisie § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 marca 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii, a zatem czyn ten wypełnił znamiona wykroczenia określonego w art. 54 Kodeksu wykroczeń (kto wykracza przeciwko wydanym z upoważnienia ustawy przepisom porządkowym o zachowaniu się w miejscach publicznych, podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany). Sąd Najwyższy uwzględnił skargę kasacyjną, uchylił zaskarżony wyrok i uniewinnił obwinionego. Sąd Najwyższy orzekł, że ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi nie zawiera unormowań określających możliwość i warunki ograniczenia konstytucyjnej wolności poruszania się po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Akty prawne rangi niższej niż ustawa nie mogą ograniczać wolności przemieszczania się, którą gwarantuje art. 52 ust. 1 Konstytucja RP. W ocenie Sądu Najwyższego rozporządzenie wydane na podstawie przepisów ww. ustawy, w zakresie, w jakim ograniczało wolność poruszania się obywateli na terenie całego kraju, naruszało wolności konstytucyjne, co oznacza, iż nie mogło ono tworzyć podstawy prawnej do wypełnienia blankietu normy sankcjonowanej w kodeksie wykroczeń i prowadzić do ukarania na podstawie tego przepisu.
KONSEKWENCJE WYPISANIA ZE SZPITALA NA WŁASNE RYZYKO
Wyrok Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z 9 grudnia 2020 r., sygn. akt III Ca 722/20 Sprawa dotyczyła pozwu pacjenta przeciwko szpitalowi o zadośćuczynienie i rentę z tytułu przebytego zawału, do którego doszło po wypisaniu pacjenta ze szpitala. Pacjent został przyjęty do szpitala w związku z rozpoznaniem zakrzepu i zatoru tętnic kończyn dolnych. W dniu przyjęcia przeprowadzono część zaleconych badań, a na następny dzień zaplanowano konsultację neurologiczną. Przed odbyciem zaplanowanego badania, pacjent podjął decyzję o wypisaniu się z oddziału na własne żądanie. Lekarze opiekujący się pacjentem poinformowali go o skutkach wypisu, w tym o ryzyku wystąpienia zakrzepów w innych żyłach, zalecając natychmiastowe podjęcie leczenia. Po opuszczeniu szpitala stan zdrowia pacjenta znacznie się pogorszył. Trzy dni później pacjent ponownie zgłosił się do szpitala i wówczas rozpoznano u niego zawał mózgu, którego następstwem była znaczna niepełnosprawność. Pacjent, kierując roszczenia przeciwko szpitalowi, tłumaczył, że przed wypisem na własne żądanie nie został poinformowany, że może grozić mu zawał mózgu, a posiadając taką informację, nie zdecydowałby się wówczas na opuszczenie szpitala. Sąd pierwszej instancji uwzględnił powództwo w części. Sąd uznał, że nie został wykazany związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy przebytym zawałem, a działaniem lekarzy, wobec czego szpital nie ponosi odpowiedzialności za niepełnosprawność pacjenta. Sąd wyjaśnił, że szpital nie dopuścił się błędu medycznego, a nadto nie można ustalić bezpośredniej przyczyny zawału, czy nie wynikała ona z zachowania pacjenta po wypisie ze szpitala. Sąd uwzględnił jednak w części powództwo o zapłatę zadośćuczynienia uznając, że doszło do naruszenia praw pacjenta w zakresie udzielonych mu informacji o jego stanie zdrowia. W ocenie sądu informacja o zagrożeniach została przekazana w sposób niedostatecznie zrozumiały dla pacjenta. Orzeczenie zostało zaskarżone przez pacjenta, jednak sąd odwoławczy nie uwzględnił wniesionej apelacji. Sąd ponadto orzekł, że nieprawidłowa była ocena sądu pierwszej instancji co do częściowej zasadności powództwa, tj. powództwo powinno podlegać oddaleniu w całości, jednak z uwagi na brak możliwości zmiany wyroku na niekorzyść strony wnoszącej apelację, sąd nie miał możliwości dokonania tej zmiany. Sąd wyjaśnił, że lekarze diagnozujący pacjenta, udzielili mu takich informacji, które były adekwatne do posiadanych wyników badań i zgłaszanych przez pacjenta objawów. Lekarze opierając się na swojej wiedzy medycznej nie mogli – bez wyników zaplanowanego badania neurologicznego – antycypować, że u pacjenta może dojść do zawału mózgu, wobec czego w ocenie Sądu nie można czynić im zarzutu naruszenia praw pacjenta.
NIEOZNACZENIE REZULTATU W UMOWIE O DZIEŁO, A PODLEGANIE OBOWIĄZKOWI UBEZPIECZENIA ZDROWOTNEGO
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 09 lutego 2021 r., sygn. akt II GSK 1261/18 Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż w przypadku, gdy strony nie zindywidualizowały w umowie dzieła, uniemożliwiając weryfikację jego wykonania i nie umówiły się z góry na osiągnięcie określonego rezultatu, to taka umowa nie może być kwalifikowana jako umowa o dzieło i tym samym podlega obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego. W niniejszej sprawie spór dotyczył kwalifikacji prawnej zawartych umów w celu ustalenia, czy umowy stanowią tytuł do podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego. Strony zawarły umowy o udział w debacie i przeniesienie praw autorskich. Przedmiotem tych umów było m.in. wzięcie przez wykonawcę udziału w zorganizowanych przez zamawiającego debatach oraz wygłoszenie wprowadzenia, a ponadto przeniesienie autorskich praw majątkowych do utworów stworzonych przez wykonawcę w toku debaty, w szczególności wypowiedzi i analiz wygłoszonych przez wykonawcę. Właściwe organy nabrały przy tym wątpliwości, czy takie umowy można zakwalifikować jako umowy o dzieło, czy stanowią umowy o świadczenie usług. Skarżąca wyjaśniła, że celem umów było uzyskanie nowatorskich wypowiedzi, przez co niewątpliwie doszło do zawarcia umów o dzieło. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że z treści zawartych pomiędzy skarżącą a uczestnikiem postępowania umów wynika, że były one pozbawione właściwych dla umowy o dzieło postanowień przedmiotowo istotnych (essentialia negotii). Kluczowe dla Sądu było to, iż strony nie umówiły się z góry na określony rezultat, ale na udział w panelu dyskusyjnym, czyli na wykonanie ciągu czynności faktycznych poddanych reżimowi starannego działania, bez wymogu osiągnięcia konkretnego efektu. Co za tym idzie, wolą stron tych umów było świadczenie usług, a nie wykonanie dzieła, gdyż to nie wynik, lecz określone działania były istotne dla realizacji umowy. To z kolei oznaczało, że zawarte umowy stanowiły tytuł podlegania ubezpieczeniu zdrowotnemu, tak jak umowy zlecenia.
NAPRZEMIENNA OPIEKA MAŁŻONKÓW RÓWNIEŻ UZASADNIA PREFERENCYJNE OPODATKOWANIE
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 4 lutego 2021 r., sygn. akt I SA/Sz 869/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie orzekł, iż prawo do skorzystania z preferencyjnego opodatkowania wynikającego z art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może mieć również każde z rodziców uczestniczących w naprzemiennym systemie wychowania dziecka. Mogą być wówczas traktowani tak jak osoby samotnie wychowujące dzieci. Preferencyjne opodatkowanie wynikające z ww. przepisu polega na tym, iż podatek określony jest w podwójnej wysokości podatku, ale obliczonego od połowy dochodów podlegających opodatkowaniu według skali podatkowej. Z uwagi na zastosowanie takiego sposobu obliczenia podatku, koszty uzyskania przychodu wpływają w większym stopniu na obniżenie finalnej wysokości podatku. Sąd zwrócił uwagę, że ustawodawca nie uzależnił prawa podatnika do preferencyjnego opodatkowania jego dochodów od tego, czy przez cały rok podatnik był osobą samotnie wychowującą dziecko. Wystarczające, aby taki stan zaistniał w ciągu roku. Sąd orzekł, że z powyższego przepisu mogą korzystać rodzice, którzy zgodnie z wyrokiem sądowym nie wychowują dziecka wspólnie, lecz oddzielnie, w innym miejscu, w wyznaczonym czasie, bez udziału drugiego rodzica.
III. WARTO PAMIĘTAĆ WYSOKOŚĆ KARY ZA NARUSZENIE PRZEPISÓW O OCHRONIE KONKURENCJI I KONSUMENTÓW
Na stronie internetowej Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zamieszczone zostały wyjaśnienia Prezesa UOKiK w sprawie ustalania wysokości kar pieniężnych w sprawach dotyczących niedozwolonych porozumień oraz nadużywania pozycji dominującej przez przedsiębiorców. Wyjaśnienia nie mają charakteru prawnie wiążącego, stanowią jednak pomocny instrument wskazujący na metodologię ustalania wysokości kar, w tym na czynniki mające decydujący wpływ na tę wysokość. Z wyjaśnieniami Prezesa UOKiK można zapoznać się na stronie: https://www.uokik.gov.pl/aktualnosci.php?news_id=17353
DEKLARACJA DOSTĘPNOŚCI CYFROWEJ
Zgodnie z art. 10 ustawy o dostępności cyfrowej stron internetowych i aplikacji mobilnych podmiotów publicznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 848), podmioty publiczne zobowiązane
są do sporządzania i publikowania deklaracji swojej dostępności cyfrowej w postaci dokumentu elektronicznego. Dostępność cyfrowa polega na zapewnieniu funkcjonalności, kompatybilności, postrzegalności oraz zrozumiałości strony internetowej i aplikacji mobilnej podmiotów publicznych. Na stronie Ministerstwa Cyfryzacji pod wskazanym poniżej linkiem można zapoznać się z instrukcją sporządzenia deklaracji dostępności: https://mc.bip.gov.pl/objasnienia-prawne/warunki-techniczne-publikacji-oraz-struktura-dokumentu-elektronicznego-deklaracji-dostepnosci.html Na podmiotach publicznych ciąży również obowiązek okresowych przeglądów i aktualizacji deklaracji dostępności do dnia 31 marca każdego roku oraz niezwłocznie w każdym przypadku, gdy strona internetowa lub aplikacja mobilna podlega zmianom mogącym mieć wpływ na jej dostępność cyfrową. Podmiot publiczny, który w sposób nieuzasadniony i uporczywy nie zapewnia dostępności cyfrowej strony internetowej lub aplikacji mobilnej może się narazić na karę pieniężną w wysokości do 10.000 zł, natomiast na podmiot publiczny, który nie sporządza i nie publikuje deklaracji dostępności, nie zawiera w deklaracji wymaganych elementów lub nie zapewnia dostępności strony w Biuletynie Informacji Publicznej – może zostać nałożona kara w wysokości do 5.000 zł.
WYJAŚNIENIA RIO W SPRAWIE STOSOWANIA PRZEPISÓW O FINANSACH PUBLICZNYCH
Jednym z ustawowych zadań regionalnych izb obrachunkowych jest udzielanie wyjaśnień w zakresie stosowania przepisów o finansach publicznych, podmiotom podlegającym kontroli izb w zakresie gospodarki finansowej i zamówień publicznych. O udzielenie wyjaśnień mogą zwrócić się zatem takie podmioty jak jednostki samorządu terytorialnego, samorządowe jednostki organizacyjne, ale również inne podmioty, w zakresie wykorzystywania przez nie dotacji przyznawanych z budżetów jednostek samorządu terytorialnego. Wyjaśnienia są udzielane na pisemny wniosek odpowiedniego podmiotu, złożony na odpowiednim formularzu. Wniosek może dotyczyć wątpliwości prawnych powstałych na tle danego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, ale nie może stanowić prośby o wskazanie
przez izbę sposobu rozwiązania konkretnej i indywidualnej sprawy. Wskazuje się również, że wyjaśnienia izb nie są prawnie wiążące ani dla podmiotu występującego z wnioskiem, ani dla kolegium izby, mogą natomiast stanowić praktyczną pomoc w stosowaniu przepisów. Formularz wniosku o udzielenie wyjaśnień przez Regionalną Izbę Obrachunkową w Gdańsku można pobrać z poniższej strony internetowej: http://bip.gdansk.rio.gov.pl/?c=566
Biuletyn V.2021
I. ZMIANY W REGULACJACH
NOWELIZACJA USTAWY O KRAJOWYM REJESTRZE SĄDOWYM
Zmiany wprowadzone do ustawy z dnia 26 stycznia 2018 r. o zmianie ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz niektórych innych ustaw przesunęły termin wejścia w życie przepisów dotyczących elektronizacji Krajowego Rejestru Sądowego (KRS). Zgodnie z powyższą zmianą, od 1 lipca 2021 r. wszystkie wnioski kierowane do KRS, a dotyczące podmiotu podlegającego wpisowi do rejestru przedsiębiorców, należało będzie składać w formie elektronicznej. Postępowanie przed KRS dotyczące przedsiębiorców wpisanych do rejestru będzie prowadzone tylko elektronicznie. Sąd rejestrowy podczas pierwszego doręczenia pouczy o obowiązku wnoszenia pism drogą elektroniczną, bowiem dokumenty w postaci papierowej nie będą już rozpoznawane, a ich wniesienie nie będzie wywoływać skutków prawnych. Od 1 lipca 2021 r. nie tylko wnioski do KRS, ale i załączniki będą musiały być składane w formie elektronicznej. Załączniki sporządzone w postaci elektronicznej należy opatrzyć kwalifikowanym podpisem elektronicznym albo podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP. Jeżeli dokumenty będące podstawą wpisu sporządzone zostały w formie papierowej, to poprzez system teleinformatyczny należy przesłać ich odpisy elektronicznie poświadczone przez notariusza albo występującego w sprawie pełnomocnika, będącego adwokatem lub radcą prawnym, albo należy złożyć elektroniczne kopie dokumentów i w ciągu 3 dni przesłać do sądu rejestrowego oryginał dokumentu albo jego odpis lub wyciąg poświadczony urzędowo. Jeżeli wniosek w postępowaniu przed sądem rejestrowym zostanie złożony za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, wszelkie pisma w tej sprawie wnosi się wyłącznie za pośrednictwem systemu teleinformatycznego. Apelacja, zażalenie albo skarga na orzeczenie referendarza sądowego przesłane do sądu w wersji papierowej będą podlegały odrzuceniu. Trzeba podkreślić, iż podmioty wpisane do KRS, lecz nieznajdujące się w rejestrze przedsiębiorców, tj. wpisane tylko do rejestru fundacji, uczelni wyższych, stowarzyszeń, samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, albo innych organizacji zawodowych czy społecznych będą mogły – ale nie musiały – składać wnioski drogą elektroniczną. Ustawa nie nakłada na powyższe podmioty obowiązku dokonywania przedmiotowych czynności w formie elektronicznej, podmioty te nadal będą mogą składać wnioski w formie papierowej. Jeżeli jednak taki podmiot zdecyduje się na skierowanie wniosku o wpis w formie elektronicznej, to musi on spełniać takie warunki, jak pismo przesłane przez przedsiębiorców. Wówczas również wszystkie kolejne pisma w tej należało będzie wnosić wyłącznie za pośrednictwem systemu teleinformatycznego.
WYDŁUŻENIE TERMINU NA WYKONANIE OBOWIĄZKÓW ZWIĄZANYCH Z PODATKIEM DOCHODOWYM OD OSÓB PRAWNYCH
W dniu 30 marca 2021 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 25 marca 2021 r. w sprawie przedłużenia terminu do złożenia zeznania o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) i wpłaty należnego podatku przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 571). Przepisy rozporządzenia przedłużają termin na złożenie zeznania o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym, który zakończył się w okresie od dnia 1 grudnia 2020 r. do dnia 28 lutego 2021 r., jak również termin wpłaty podatku należnego wykazanego w zeznaniu, albo różnicy między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w tym zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku. Termin ten został przedłużony do 30 czerwca 2021 r. Również do tego dnia uległ przedłużeniu termin do wykonania – przez spółki przekształcone z osób fizycznych lub spółek osobowych – obowiązku, o którym mowa w art. 7aa ust. 9 pkt 2 ustawy (wykazania przez podatników w zeznaniu przychodów, kosztów i dochodu przy opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych), jeżeli pierwszy rok opodatkowania tych podatników ryczałtem rozpoczął się w okresie od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 1 marca 2021 r.
FORMA ELEKTRONICZNYCH ZAŚWIADCZEŃ
W dniu 12 lutego 2021 r. weszła w życie nowelizacja Kodeksu postępowania administracyjnego wprowadzona mocą ustawy z dnia 21 stycznia 2021 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r., poz. 187).
Zmiana dotyczy formy zaświadczeń wydawanych przez organ administracji publicznej. Zaświadczenie może zostać wydane w formie dokumentu elektronicznego, o ile zażąda tego osoba ubiegająca się o jego wydanie. Zgodnie z nowelizacją, zaświadczenia wydawane w formie dokumentu elektronicznego nie muszą być już opatrzone kwalifikowanym podpisem elektronicznym, ale mogą zostać wydane również z użyciem podpisu zaufanego, podpisu osobistego osoby upoważnionej do jego wydania albo kwalifikowanej pieczęci elektronicznej. Zmiana ma na celu przyspieszenie realizacji wniosków o wydanie zaświadczeń.
WALORYZACJA PROGÓW KWOTOWYCH DLA CZYNNOŚCI KONTROLNYCH I DOCHODZENIA NALEŻNOŚCI PRZEZ PREZESA NFZ
Z dniem 12 lutego 2021 r. weszło w życie Obwieszczenie Ministra Zdrowia z dnia 10 lutego 2021 r. w sprawie wysokości jednorazowej kwoty kar określonych w wystąpieniu pokontrolnym dla danego podmiotu kontrolowanego, w dniu podpisania wystąpienia pokontrolnego, powyżej której Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia pobiera lub dochodzi należności wynikających z kar w nim określonych oraz w sprawie wysokości łącznej kwoty należności niepobranych lub niedochodzonych określonych dla danego podmiotu kontrolowanego w okresie roku kalendarzowego, po przekroczeniu której Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia pobiera lub dochodzi należności wynikających z kar określonych w wystąpieniu pokontrolnym w pełnej wysokości(M. P. z 2021 r., poz. 172). Zgodnie z treścią obwieszczenia jednorazowa kwota kar, powyżej której Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia pobiera lub dochodzi należności wynikających z kar określonych w wystąpieniu pokontrolnym, po waloryzacji wynosi 517 zł. Natomiast łączna kwota należności niepobranych lub niedochodzonych określonych dla danego podmiotu kontrolowanego w okresie roku kalendarzowego, po przekroczeniu której Prezes Funduszu pobiera lub dochodzi należności wynikających z kar określonych w wystąpieniu pokontrolnym w pełnej wysokości – po waloryzacji wynosi 2.068 zł. Ponadto z dniem 12 lutego 2021 r. weszło w życie również Obwieszczenie Ministra Zdrowia w sprawie wysokości kwoty uprawdopodobnionych skutków finansowych kontroli realizacji umowy na wydanie refundowanego leku, środka spożywczego specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobu medycznego na receptę, od której Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia przeprowadza kontrolę bez obowiązku poinformowania podmiotu kontrolowanego w terminie 7 dni przed rozpoczęciem czynności kontrolnych o rozpoczęciu tych czynności (M. P. z 2021 r., poz. 172). Próg ten po waloryzacji wynosi 10.340 zł.
II. ORZECZNICTWO
PODATEK OD NIERUCHOMOŚCI OSOBY PROWADZĄCEJ DZIAŁALNOŚĆ GOSPODARCZĄ
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. akt SK 39/19 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1170) rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wyrok został wydany na skutek rozpoznania skargi konstytucyjnej, w której skarżący domagał się zbadania zgodności z Konstytucją przepisów w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r., w zakresie, w jakim przepisy uzależniały zakwalifikowanie nieruchomości do kategorii gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (co podlegało wyższej stawce podatku od nieruchomości) wyłącznie od faktu prowadzenia działalności gospodarczej przez osobę fizyczną, będącą posiadaczem tej nieruchomości. Trybunału orzekając o niezgodności przepisów z Konstytucją wskazał, że na przedsiębiorców nie może zostać nałożona wyższą stawka podatku, jeżeli posiadana przez nich nieruchomość nie służy im do prowadzenia działalności gospodarczej. Opodatkowanie wyższą stawką gruntów lub budynków, które nie są wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej Trybunał uznał za niezgodne z konstytucyjnym prawem własności. W ocenie Trybunału zastosowanie wyższej stawki podatku dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wyłącznie na podstawie kryterium posiadania danej nieruchomości przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą stanowi nieproporcjonalną ingerencję w prawo do własności tych podmiotów. Innymi słowy, aby móc zastosować wyższą stawkę podatku, dana nieruchomość nie tylko powinna należeć do przedsiębiorcy, ale również musi być wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej lub choćby powinna wystąpić potencjalna możliwość takiego wykorzystania. Choć skarga konstytucyjna wniesiona została w sprawie przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, to orzeczenie Trybunału nie ogranicza się tylko do osób fizycznych, ale dotyczy wszystkich przedsiębiorców i innych podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.
PRZEPISY ROZPORZĄDZENIA DOTYCZĄCEGO EPIDEMII NIE MOGĄ NARUSZAĆ KONSTYTUCYJNEGO PRAWA WOLNOŚCI PRZEMIESZCZANIA SIĘ
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2021 r., sygn. akt II KK 74/21 Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł skargę kasacyjną od wyroku uznającego obwinionego za winnego popełnienia wykroczenia polegającego niezastosowaniu się do zakazu przemieszczania się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej w związku z ogłoszonym stanem epidemii. Wydając wyrok nakazowy w tej sprawie sąd orzekł, że obwiniony naruszył zakaz przemieszczania się wprowadzony w obowiązującym wówczas przepisie § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 marca 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii, a zatem czyn ten wypełnił znamiona wykroczenia określonego w art. 54 Kodeksu wykroczeń (kto wykracza przeciwko wydanym z upoważnienia ustawy przepisom porządkowym o zachowaniu się w miejscach publicznych, podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany). Sąd Najwyższy uwzględnił skargę kasacyjną, uchylił zaskarżony wyrok i uniewinnił obwinionego. Sąd Najwyższy orzekł, że ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi nie zawiera unormowań określających możliwość i warunki ograniczenia konstytucyjnej wolności poruszania się po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Akty prawne rangi niższej niż ustawa nie mogą ograniczać wolności przemieszczania się, którą gwarantuje art. 52 ust. 1 Konstytucja RP. W ocenie Sądu Najwyższego rozporządzenie wydane na podstawie przepisów ww. ustawy, w zakresie, w jakim ograniczało wolność poruszania się obywateli na terenie całego kraju, naruszało wolności konstytucyjne, co oznacza, iż nie mogło ono tworzyć podstawy prawnej do wypełnienia blankietu normy sankcjonowanej w kodeksie wykroczeń i prowadzić do ukarania na podstawie tego przepisu.
KONSEKWENCJE WYPISANIA ZE SZPITALA NA WŁASNE RYZYKO
Wyrok Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z 9 grudnia 2020 r., sygn. akt III Ca 722/20 Sprawa dotyczyła pozwu pacjenta przeciwko szpitalowi o zadośćuczynienie i rentę z tytułu przebytego zawału, do którego doszło po wypisaniu pacjenta ze szpitala. Pacjent został przyjęty do szpitala w związku z rozpoznaniem zakrzepu i zatoru tętnic kończyn dolnych. W dniu przyjęcia przeprowadzono część zaleconych badań, a na następny dzień zaplanowano konsultację neurologiczną. Przed odbyciem zaplanowanego badania, pacjent podjął decyzję o wypisaniu się z oddziału na własne żądanie. Lekarze opiekujący się pacjentem poinformowali go o skutkach wypisu, w tym o ryzyku wystąpienia zakrzepów w innych żyłach, zalecając natychmiastowe podjęcie leczenia. Po opuszczeniu szpitala stan zdrowia pacjenta znacznie się pogorszył. Trzy dni później pacjent ponownie zgłosił się do szpitala i wówczas rozpoznano u niego zawał mózgu, którego następstwem była znaczna niepełnosprawność. Pacjent, kierując roszczenia przeciwko szpitalowi, tłumaczył, że przed wypisem na własne żądanie nie został poinformowany, że może grozić mu zawał mózgu, a posiadając taką informację, nie zdecydowałby się wówczas na opuszczenie szpitala. Sąd pierwszej instancji uwzględnił powództwo w części. Sąd uznał, że nie został wykazany związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy przebytym zawałem, a działaniem lekarzy, wobec czego szpital nie ponosi odpowiedzialności za niepełnosprawność pacjenta. Sąd wyjaśnił, że szpital nie dopuścił się błędu medycznego, a nadto nie można ustalić bezpośredniej przyczyny zawału, czy nie wynikała ona z zachowania pacjenta po wypisie ze szpitala. Sąd uwzględnił jednak w części powództwo o zapłatę zadośćuczynienia uznając, że doszło do naruszenia praw pacjenta w zakresie udzielonych mu informacji o jego stanie zdrowia. W ocenie sądu informacja o zagrożeniach została przekazana w sposób niedostatecznie zrozumiały dla pacjenta. Orzeczenie zostało zaskarżone przez pacjenta, jednak sąd odwoławczy nie uwzględnił wniesionej apelacji. Sąd ponadto orzekł, że nieprawidłowa była ocena sądu pierwszej instancji co do częściowej zasadności powództwa, tj. powództwo powinno podlegać oddaleniu w całości, jednak z uwagi na brak możliwości zmiany wyroku na niekorzyść strony wnoszącej apelację, sąd nie miał możliwości dokonania tej zmiany. Sąd wyjaśnił, że lekarze diagnozujący pacjenta, udzielili mu takich informacji, które były adekwatne do posiadanych wyników badań i zgłaszanych przez pacjenta objawów. Lekarze opierając się na swojej wiedzy medycznej nie mogli – bez wyników zaplanowanego badania neurologicznego – antycypować, że u pacjenta może dojść do zawału mózgu, wobec czego w ocenie Sądu nie można czynić im zarzutu naruszenia praw pacjenta.
NIEOZNACZENIE REZULTATU W UMOWIE O DZIEŁO, A PODLEGANIE OBOWIĄZKOWI UBEZPIECZENIA ZDROWOTNEGO
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 09 lutego 2021 r., sygn. akt II GSK 1261/18 Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż w przypadku, gdy strony nie zindywidualizowały w umowie dzieła, uniemożliwiając weryfikację jego wykonania i nie umówiły się z góry na osiągnięcie określonego rezultatu, to taka umowa nie może być kwalifikowana jako umowa o dzieło i tym samym podlega obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego. W niniejszej sprawie spór dotyczył kwalifikacji prawnej zawartych umów w celu ustalenia, czy umowy stanowią tytuł do podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego. Strony zawarły umowy o udział w debacie i przeniesienie praw autorskich. Przedmiotem tych umów było m.in. wzięcie przez wykonawcę udziału w zorganizowanych przez zamawiającego debatach oraz wygłoszenie wprowadzenia, a ponadto przeniesienie autorskich praw majątkowych do utworów stworzonych przez wykonawcę w toku debaty, w szczególności wypowiedzi i analiz wygłoszonych przez wykonawcę. Właściwe organy nabrały przy tym wątpliwości, czy takie umowy można zakwalifikować jako umowy o dzieło, czy stanowią umowy o świadczenie usług. Skarżąca wyjaśniła, że celem umów było uzyskanie nowatorskich wypowiedzi, przez co niewątpliwie doszło do zawarcia umów o dzieło. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że z treści zawartych pomiędzy skarżącą a uczestnikiem postępowania umów wynika, że były one pozbawione właściwych dla umowy o dzieło postanowień przedmiotowo istotnych (essentialia negotii). Kluczowe dla Sądu było to, iż strony nie umówiły się z góry na określony rezultat, ale na udział w panelu dyskusyjnym, czyli na wykonanie ciągu czynności faktycznych poddanych reżimowi starannego działania, bez wymogu osiągnięcia konkretnego efektu. Co za tym idzie, wolą stron tych umów było świadczenie usług, a nie wykonanie dzieła, gdyż to nie wynik, lecz określone działania były istotne dla realizacji umowy. To z kolei oznaczało, że zawarte umowy stanowiły tytuł podlegania ubezpieczeniu zdrowotnemu, tak jak umowy zlecenia.
NAPRZEMIENNA OPIEKA MAŁŻONKÓW RÓWNIEŻ UZASADNIA PREFERENCYJNE OPODATKOWANIE
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 4 lutego 2021 r., sygn. akt I SA/Sz 869/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie orzekł, iż prawo do skorzystania z preferencyjnego opodatkowania wynikającego z art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może mieć również każde z rodziców uczestniczących w naprzemiennym systemie wychowania dziecka. Mogą być wówczas traktowani tak jak osoby samotnie wychowujące dzieci. Preferencyjne opodatkowanie wynikające z ww. przepisu polega na tym, iż podatek określony jest w podwójnej wysokości podatku, ale obliczonego od połowy dochodów podlegających opodatkowaniu według skali podatkowej. Z uwagi na zastosowanie takiego sposobu obliczenia podatku, koszty uzyskania przychodu wpływają w większym stopniu na obniżenie finalnej wysokości podatku. Sąd zwrócił uwagę, że ustawodawca nie uzależnił prawa podatnika do preferencyjnego opodatkowania jego dochodów od tego, czy przez cały rok podatnik był osobą samotnie wychowującą dziecko. Wystarczające, aby taki stan zaistniał w ciągu roku. Sąd orzekł, że z powyższego przepisu mogą korzystać rodzice, którzy zgodnie z wyrokiem sądowym nie wychowują dziecka wspólnie, lecz oddzielnie, w innym miejscu, w wyznaczonym czasie, bez udziału drugiego rodzica.
III. WARTO PAMIĘTAĆ
WYSOKOŚĆ KARY ZA NARUSZENIE PRZEPISÓW O OCHRONIE KONKURENCJI I KONSUMENTÓW
Na stronie internetowej Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zamieszczone zostały wyjaśnienia Prezesa UOKiK w sprawie ustalania wysokości kar pieniężnych w sprawach dotyczących niedozwolonych porozumień oraz nadużywania pozycji dominującej przez przedsiębiorców.
Wyjaśnienia nie mają charakteru prawnie wiążącego, stanowią jednak pomocny instrument wskazujący na metodologię ustalania wysokości kar, w tym na czynniki mające decydujący wpływ na tę wysokość.
Z wyjaśnieniami Prezesa UOKiK można zapoznać się na stronie:
https://www.uokik.gov.pl/aktualnosci.php?news_id=17353
DEKLARACJA DOSTĘPNOŚCI CYFROWEJ
Zgodnie z art. 10 ustawy o dostępności cyfrowej stron internetowych i aplikacji mobilnych podmiotów publicznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 848), podmioty publiczne zobowiązane
są do sporządzania i publikowania deklaracji swojej dostępności cyfrowej w postaci dokumentu elektronicznego. Dostępność cyfrowa polega na zapewnieniu funkcjonalności, kompatybilności, postrzegalności oraz zrozumiałości strony internetowej i aplikacji mobilnej podmiotów publicznych.
Na stronie Ministerstwa Cyfryzacji pod wskazanym poniżej linkiem można zapoznać się z instrukcją sporządzenia deklaracji dostępności:
https://mc.bip.gov.pl/objasnienia-prawne/warunki-techniczne-publikacji-oraz-struktura-dokumentu-elektronicznego-deklaracji-dostepnosci.html
Na podmiotach publicznych ciąży również obowiązek okresowych przeglądów i aktualizacji deklaracji dostępności do dnia 31 marca każdego roku oraz niezwłocznie w każdym przypadku, gdy strona internetowa lub aplikacja mobilna podlega zmianom mogącym mieć wpływ na jej dostępność cyfrową.
Podmiot publiczny, który w sposób nieuzasadniony i uporczywy nie zapewnia dostępności cyfrowej strony internetowej lub aplikacji mobilnej może się narazić na karę pieniężną w wysokości do 10.000 zł, natomiast na podmiot publiczny, który nie sporządza i nie publikuje deklaracji dostępności, nie zawiera w deklaracji wymaganych elementów lub nie zapewnia dostępności strony w Biuletynie Informacji Publicznej – może zostać nałożona kara w wysokości do 5.000 zł.
WYJAŚNIENIA RIO W SPRAWIE STOSOWANIA PRZEPISÓW O FINANSACH PUBLICZNYCH
Jednym z ustawowych zadań regionalnych izb obrachunkowych jest udzielanie wyjaśnień w zakresie stosowania przepisów o finansach publicznych, podmiotom podlegającym kontroli izb w zakresie gospodarki finansowej i zamówień publicznych. O udzielenie wyjaśnień mogą zwrócić się zatem takie podmioty jak jednostki samorządu terytorialnego, samorządowe jednostki organizacyjne, ale również inne podmioty, w zakresie wykorzystywania przez nie dotacji przyznawanych z budżetów jednostek samorządu terytorialnego.
Wyjaśnienia są udzielane na pisemny wniosek odpowiedniego podmiotu, złożony na odpowiednim formularzu. Wniosek może dotyczyć wątpliwości prawnych powstałych na tle danego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, ale nie może stanowić prośby o wskazanie
przez izbę sposobu rozwiązania konkretnej i indywidualnej sprawy. Wskazuje się również, że wyjaśnienia izb nie są prawnie wiążące ani dla podmiotu występującego z wnioskiem, ani dla kolegium izby, mogą natomiast stanowić praktyczną pomoc w stosowaniu przepisów.
Formularz wniosku o udzielenie wyjaśnień przez Regionalną Izbę Obrachunkową w Gdańsku można pobrać z poniższej strony internetowej:
http://bip.gdansk.rio.gov.pl/?c=566
Kategorie
Ostatnie wpisy