Zapraszamy do zapoznania się z Biuletynem nr 4/2017 opracowanym przez naszych prawników
28.02.2017

I. WARTO PAMIĘTAĆ

OPINIA WOJEWODY O CELOWOŚĆI INWESTYCJI

Od czerwca ub. r., zgodnie z art. 95d i n. ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych wymagana jest opinia wojewody o celowości różnego rodzaju inwestycji w zakresie działalności podmiotów leczniczych.

Opinia niezbędna jest dla utworzenia w obszarze danego województwa nowego podmiotu leczniczego zajmującego się leczeniem szpitalnym albo ambulatoryjną opieką specjalistyczną, ale i nowych komórek lub jednostek organizacyjnych – przeznaczonych dla tego rodzaju działalności, ale także innej tego rodzaju inwestycji o wartości przekraczającej 3 (dla leczenia szpitalnego) lub 2 (dla AOS) miliony zł w okresie 2 lat – realizowanych przez podmiot leczniczy albo nawet przez podmiot planujący dopiero podjęcie działalności leczniczej.

Co istotne, w sytuacji realizacji inwestycji, które mają uzyskać dofinansowanie ze środków unijnych, opinię wojewody trzeba uzyskać bez względu na wartość inwestycji, a także w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej.

Powyższe nie dotyczy szpitalnego oddziału ratunkowego i centrum urazowego.

Odnośnie niektórych podmiotów leczniczych organem właściwym jest Minister Zdrowia – chodzi tutaj np. o podmioty lecznicze, dla których podmiotem tworzącym jest wojewoda, czy też uczelnia medyczna.

Wniosek o uzyskanie opinii składa się za pomocą systemu teleinformatycznego lub w formie papierowej. Od wniosku należy uiścić opłatę w wysokości 4000 zł.

Gdy opinia jest negatywna, wnioskującemu przysługuje środek odwoławczy w postaci protestu kierowanego do ministra do spraw zdrowia, a kolejno – skarga do sądu administracyjnego oraz skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Brak opinii wiąże się z przyznaniem punktów ujemnych w klasyfikacji konkursowej o kontrakt z Narodowym Funduszem Zdrowia.

OBOWIĄZEK REALIZACJI PROGRAMU DOSTOSOWAWCZEGO

Do 31 grudnia 2017 roku podmioty wykonujące działalność leczniczą zobowiązane są zrealizować program dostosowawczy, zakładający dostosowanie przedsiębiorstw do wszelkich wymogów określonych rozporządzenia ministra zdrowia z 26 czerwca 2012 r. w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą.

Kierownik podmiotu leczniczego jest odpowiedzialny za przeprowadzenie właściwego dostosowania pomieszczeń i urządzeń, jak również za zarezerwowanie środków niezbędnych na ten cel.

PREZES URZĘDU ZAMÓWIEŃ PUBLICZNYCH PRZEKAŻE WIĘKSZY ZAKRES DOKUMENTÓW NA ŻĄDANIE INSTYTUCJI ZARZĄDZAJĄCYCH, POŚREDNICZĄCYCH I WDRAŻAJĄCYCH PROGRAMY UNIJNE

Począwszy od stycznia br. Prezes Urzędu Zamówień Publicznych udostępnia instytucjom zajmującym się unijnymi programami szerszy, niż dotąd zakres dokumentów z prowadzonych przez siebie kontroli – w szczególności instytucje te otrzymają informację o wyniku kontroli, protokół kontroli, zastrzeżenia zamawiającego od wyniku kontroli, stanowisko Prezesa UZP w przedmiocie zastrzeżeń oraz uchwałę Krajowej Izby Odwoławczej w sprawie zastrzeżeń.

Powyższa zmiana ułatwi instytucjom zajmującym się programami unijnymi uzyskiwanie informacji o beneficjentach i udzielonych przez nich zamówieniach.

II. ORZECZNICTWO

MIARKOWANIE WYSOKOŚCI KARY UMOWNEJ A OCENA JEJ FUNKCJI

wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 12 stycznia2017 r. sygn. akt V ACa 492/16

Orzeczenie to odnosi się do instytucji miarkowania kary umownej, a więc zmniejszania na żądanie dłużnika jej wysokości wobec tej wynikające z umowy – z uwagi na rażące wygórowanie kary, czy też z uwagi na wykonanie zobowiązania w znacznej części (art. 484 § 2 kodeksu cywilnego).

Sąd I instancji uznał na tej podstawie za słuszne zmniejszenie kary do 5 % jej umownej wysokości.

Sąd Apelacyjny nie zgodził się jednak z taką oceną – wskazując, iż miarkowanie było tak znaczące, że w istocie doprowadziło do wypaczenia instytucji kary umownej, poprzez całkowite de facto wyparcie elementu swoistej represji za zawinione niewłaściwe działanie wykonawcy (opóźnienie realizacji zadania).

Sąd przy tym przypomniał, że adekwatna wysokość kary umowna za opóźnienie winna być w praktyce odnoszona m.in. do wysokości umówionej kary za odstąpienie od umowy, ale także winno się uwzględniać wartość spełnionego z opóźnieniem świadczenia. Jeśli naliczona kara w istocie jest bliska wartości zrealizowanych zadań – kara w większości przypadków będzie uznana za rażąco wygórowaną.

W analizowanej sprawie Sąd II instancji uznał zatem, że właściwa będzie kara na poziomie 18 % kary obliczonej pierwotnie na podstawie postanowień umownych.

WYPADEK PRZY PRACY PRACOWNIKA NIEPOSIADAJĄCEGO AKTUALNYCH BADAŃ LEKARSKICH

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 28 czerwca 2016 r., sygn. akt
III AUa 174/16

Spór toczył się o rentę rodzinną pomiędzy Zakładem Ubezpieczeń Społecznych a rodziną pracownika zmarłego w miejscu pracy na skutek pęknięcia tętniaka mózgu.

Organ rentowy odmawiał prawa do renty podnosząc, że nie był to wypadek przy pracy albowiem śmierć nie wystąpiła z przyczyny nagłej i zewnętrznej – jak to jest wymagane w ustawowej definicji wypadku przy pracy – a odnosiła się do okoliczności dotyczących ogólnego zdrowia pracownika.

Na skutek odwołania rodziny zmarłego, Sąd I instancji doszukał się przyczyny zewnętrznej, jaką miała tu być okoliczność dopuszczenia pracownika do pracy bez aktualnych badań lekarskich.

Sąd wyższej instancji stwierdził jednak, że nie ma podstaw do tego, aby zakładać, iż brak badań lekarskich stanowi zawsze zewnętrzną przyczynę wypadku przy pracy. Należy bowiem każdorazowo zbadać okoliczności faktyczne sprawy i ustalić, czy w istocie pomiędzy brakiem wykonania profilaktycznych badań a śmiercią pracownika istnieje adekwatny związek przyczynowy – innymi słowy, czy w istocie profilaktyczne badania lekarskie mogłyby wyeliminować pęknięcie tętniaka mózgu.

Sprawę zatem przekazano do ponownego rozpoznania.

NIEPRECYZYJNE ZAADRESOWANIE PRZESYŁKI SĄDOWEJ MOŻE BYĆ PRZYCZYNĄ KWESTIONOWANIA MOŻLIWOŚCI UZNANIA JEJ ZA DORĘCZONĄ

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2017 r., sygn. akt III CZP 105/16

Orzeczenie odnosi się do budzącego w praktyce wątpliwości rozwiązania tzw. doręczenia zastępczego – czyli uznania przez sądy za doręczoną przesyłki podwójnie awizowanej w miejscu zamieszkania adresata.

Sąd Najwyższy odpowiadał tu na pytanie sądu niższego rzędu, czy warunkiem uznania za skuteczne doręczenia zastępczego jest wysłanie przesyłki sądowej na aktualne nazwisko adresata. W sprawie chodziło o kobietę, która obecnie nosiła nazwisko męża, podczas gdy przesyłki sądowe były adresowane na jej nazwisko panieńskie – choć pod właściwym adresem.

Sąd Najwyższy odwołał się do wyjątkowości omawianej instytucji prawnej i potrzeby ochrony praw jednostkowych – wskazując na konieczność właściwego zaadresowania przesyłki, a więc z precyzyjnym i prawidłowym wskazaniem aktualnego adresu, imienia i nazwiska odbiorcy – jako warunku uznania za skuteczne doręczenia na podstawie nieodebranego dwukrotnie awizo.

UPOWAŻNIENIE DO REPREZENTOWANIA WSPÓLNOTY MIESZKANIOWEJ PRZED SĄDEM

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2017 r., sygn. III CZP 106/16

Sąd Najwyższy rozpatrywał tu sprawę reprezentacji wspólnoty mieszkaniowej, uznając, że osoba, której właściciele lokali w umowie lub w uchwale powierzyli zarząd nieruchomością wspólną, jest – w granicach tego zarządu – umocowana do reprezentowania wspólnoty mieszkaniowej w postępowaniach sądowych –
chyba że istnieje w tejże umowie czy uchwale odmienne zastrzeżenie.

Innymi słowy, zarządca wspólnoty może reprezentować wspólnotę w procesach sądowych w kwestiach związanych ze sprawowaniem tego zarządu – bez konieczności uzyskiwania odrębnej uchwały, czy pełnomocnictwa w tym przedmiocie.

Innymi słowy, zarządca wspólnoty może reprezentować wspólnotę w procesach sądowych w kwestiach związanych ze sprawowaniem tego zarządu – bez konieczności uzyskiwania odrębnej uchwały, czy pełnomocnictwa w tym przedmiocie.

OBOWIĄZEK DOPROWADZENIA WYKONYWANYCH ROBÓT BUDOWLANYCH DO STANU ZGODNEGO Z PRAWEM TAKŻE W STOSUNKU DO ROBÓT, KTÓRE NIE WYMAGAJĄ UZYSKANIA POZWOLENIA NA BUDOWĘ

Uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 października 2016 r., sygn. akt II OPS 1/16.

Naczelny Sąd Administracyjny podjął istotną z perspektywy procesów budowlanych uchwałę, przesądzając, że organy nadzoru budowlanego mogą kontrolować wszelkie przedsięwzięcia budowlane – także te niewymagające pozwolenia na budowę i także w zakresie tych inwestycji możliwe jest nakładanie administracyjnych sankcji za niezgodności z przepisami prawa.