I. ZMIANY W PRZEPISACH
Finanse publiczne – zawieszenie stosowania procedury ostrożnościowej oraz tymczasowej reguły wydatkowej W dniu 20 sierpnia 2013 roku weszła w życie ustawa z dnia 26 lipca 2013 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych. W roku 2013 zawieszono stosowanie art. 86 ust. 1 pkt 1, art. 112a oraz art. 112b ustawy o finansach publicznych. Zmiana przepisów pozwoli Radzie Ministrów uchwalić ustawę o zmianie ustawy budżetowej i ustawę budżetową na następny rok kalendarzowy niezależnie od obostrzeń pierwszej procedury ostrożnościowej. Zawieszenie 50 % progu ostrożnościowego i reguły wydatkowej spowoduje, że wydatki budżetu Państwa będą mogły rosnąć więcej niż wartość inflacji powiększonej o jeden procent. Zwiększenie wydatków ma na celu przeciwdziałanie negatywnym skutkom trwającego kryzysu ekonomicznego. Zwiększenie wydatków publicznych, a w konsekwencji przekroczenie progu ostrożnościowego jest elementem walki rządu ze spowolnieniem gospodarczym. Z kolei, z wprowadzeniem stabilizującej reguły wydatkowej wiąże się tymczasowe zawieszenie stosowania przepisów dotyczących tymczasowej reguły wydatkowej. Wprowadzenie powyższej reguły było wynikiem objęcia Rzeczpospolitej Polskiej procedurą nadmiernego deficytu. Nowa reguła została wprowadzona na bieżący rok budżetowy.

Zmiana ustawy o usługach płatniczych
W dniu 7 października wchodzi w życie ustawa z dnia 12 lipca 2013 roku o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz zmianie niektórych ustaw (niektóre zmiany wejdą w życie z nowym rokiem, o czym poniżej) Nowelizacja ma na celu wdrożenie przepisów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością, zmieniającej dyrektywy 2005/60/WE i 2006/48/WE oraz uchylającej dyrektywę 2000/46/WE (Dz. U. L 267 z 10.10.2009, str. 7-17). Z racji tego, że dyrektywa 2009/110/WE została w części implementowana ustawą z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych i w ustawie z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. z 2012 r. poz. 1232), zmieniając ustawę o usługach płatniczych, jednocześnie uchylono ustawę o elektronicznych instrumentach płatniczych. W celu kompleksowego unormowania zagadnień dotyczących pieniądza elektronicznego, w jednej ustawie zawarto przepisy dotyczące wydawania i rozliczania pieniądza elektronicznego oraz wydawania instrumentu płatniczego, w tym świadczenia usług pokrewnych. Ustawą nowelizującą wprowadzono również zmiany do ustaw podatkowych, z zakresu prawa bankowego, prawa rynku finansowego, prawa karnego i gospodarczego. Jednym z podstawowych celów nowelizacji jest ułatwienie nowym przedsiębiorcom wejścia na rynek usług płatniczych i pieniądza elektronicznego. Najważniejszą zmianą w ustawie jest obniżenie opłaty interchange (opłaty, którą ponosi przedsiębiorca od każdej płatności kartą elektroniczną). Od 1 styczna 2014 roku wysokość opłaty wyniesie maksymalnie 0,5 %. Dotychczas było to przeciętnie 1,3 %. Obniżenie opłaty ma zachęcić małych przedsiębiorców, którzy zawierają umowy niewielkiej wartości do korzystania z terminali płatniczych. Konsumenci w najbliższym czasie powinni odczuć poszerzenie dostępu do usług płatniczych.

 II. PRAWO ENERGETYCZNE
Obowiązują nowe przepisy ustawy Prawo Energetyczne
Dnia 11 września 2013 r. weszła w życie ustawa z dnia 26 lipca 2013 r. o zmianie ustawy – Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2013 poz. 984) – zwana małym trójpakiem energetycznym. Tylko przepisy art. 4e1 i art. 44 ustawy zaczną obowiązywać w terminie późniejszym. Odpowiednio art. 4e1 Prawa energetycznego – od 28 sierpnia 2014 r., a art. 44 – od 1 stycznia 2014 r. W obecnie obowiązującej treści ustawy określono wysokość zryczałtowanego dodatku energetycznego przysługującego odbiorcy wrażliwemu, czyli odbiorcy, któremu przyznano dodatek mieszkaniowy w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych. Dodatek energetyczny będzie przyznawany na wniosek odbiorcy przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) w drodze decyzji. Dodatek, w ujęciu rocznym, będzie wynosił nie więcej niż 30% iloczynu limitu zużycia energii oraz średniej ceny energii elektrycznej dla odbiorcy energii elektrycznej w gospodarstwie domowym. Limity określono w następujący sposób:

• 900 kWh w roku – dla gospodarstwa domowego prowadzonego przez osobę samotną;

• 1250 kWh w roku – dla gospodarstwa składającego się z dwóch do czterech osób;

•  1500 kWh w roku – dla gospodarstwa liczącego co najmniej pięć osób.

Ustawa zmienia uregulowania w zakresie możliwości wstrzymania dostarczania paliw gazowych lub energii przez przedsiębiorstwo energetyczne. Będzie to możliwe, gdy w wyniku przeprowadzonej kontroli, zostanie ujawnione, że nastąpiło nielegalne pobieranie paliw lub energii lub gdy odbiorca zwleka z zapłatą za świadczone usługi co najmniej przez 30 dni po upływie terminu płatności. Ustawa wprowadza termin 14 dni, w jakim należy złożyć reklamację dotyczącą dostarczania paliw gazowych lub energii, oraz w jakim należy ją rozpatrzyć. Nierozpatrzenie reklamacji w terminie 14 dni uważa się za jej uwzględnienie. Nowelizacja zawiera też przepisy regulujące wytwarzanie energii elektrycznej w mikroinstalacji przez osobę fizyczną niebędącą przedsiębiorcą oraz zasady przyłączania tych instalacji do sieci dystrybucyjnej. Został rozszerzony katalog podmiotów zobowiązanych do przedstawienia Prezesowi URE do umorzenia świadectw pochodzenia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych lub biogazu rolniczego albo uiszczenia opłaty zastępczej. Obecnie obowiązek ten spoczywa również na odbiorcach przemysłowych, którzy w roku poprzedzającym rok realizacji obowiązku zużyli nie mniej niż 100 GWh energii, a której koszt wyniósł nie mniej niż 3% wartości jego produkcji. Głównym założeniem nowelizacji ustawy Prawo Energetyczne była pełna implementacja dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniającej, a także uzupełnienie wdrożenia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/73/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego.

 Opłata skarbowa od pełnomocnictwa w przypadku spraw prowadzonych przez Urząd Regulacji Energetyki – numer konta W związku z przeniesieniem siedziby Urzędu Regulacji Energetyki do Dzielnicy Ochota w Warszawie, opłatę skarbową od pełnomocnictwa składanego w Urzędzie Regulacji Energetyki należy dokonywać na rachunek Urzędu Miejskiego Dzielnicy Ochota Miasta Stołecznego Warszawy o nr : 95 1030 1508 0000 0005 5002 4055.

 III. PRAWO PODATKOWE
Wyjaśnienia Ministra Finansów w zakresie nazw na paragonach fiskalnych Minister Finansów opublikował wyjaśnienia w zakresie przepisów, mówiących o umieszczaniu nazw produktów na paragonach. Zgodnie z wyjaśnieniami, podatnicy zobowiązani są umieszczać na paragonie fiskalnym nazwy towaru lub usługi pozwalające na jednoznaczną ich identyfikację. Sposób „jednoznacznego” identyfikowania jest ściśle związany z asortymentem, jaki podatnik oferuje. Podatnik powinien użyć oznaczenia nazw towarów i usług do oferowanego asortymentu tak, aby do użytej nazwy możliwe byłoby przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatku i aby użyta nazwa była zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem lub usługą. Nie jest możliwe wskazywanie na paragonie nazw grup towarów, takich jak np. pieczywo, nabiał, warzywa czy napoje alkoholowe. W przypadku zwrotu dofinansowania podmioty lecznicze są zobowiązane uregulować podatek od uiszczonych odsetek Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 30 lipca 2013 r., IPTPB3/423-178/13-4/IR, wydatki na uiszczenie odsetek od kwoty dofinansowania zwróconej w związku z brakiem podpisanej umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów podmiotów leczniczych, a dochód wydatkowany na ich uiszczenie nie jest dochodem zwolnionym od opodatkowania. Odsetki zapłacone w związku z koniecznością zwrotu otrzymanego dofinansowania po rozwiązaniu umowy na skutek nieudzielania świadczeń zdrowotnych nie zaliczają się do kategorii wydatków poniesionych na działalność w zakresie ochrony zdrowia, a zatem wydatki te nie zostały przeznaczone na realizację celów statutowych. Dochód stanowiący równowartość wydatku na zapłatę przedmiotowych odsetek nie jest więc wolny od podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o Podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji nie można uznać, że zapłata przedmiotowych odsetek jest równoznaczna z przeznaczeniem części dochodu na cele statutowe. Tym samym, oznacza to wystąpienie obowiązku z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych.

IV. DZIAŁ PROCESOWY
Prokurent może udzielić pełnomocnictwa procesowego Sąd Najwyższy w składzie trzech sędziów w dniu 24 lipca 2013 roku podjął uchwałę, sygn. akt III CZP 45/13, w której jednoznacznie stwierdził, że prokurent w związku z umocowaniem do czynności sądowych i pozasądowych, jakie są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa zawartym w art. 109[1] §1 k.c., jest uprawniony do udzielenia pełnomocnictwa procesowego w postępowaniu cywilnym, pracownikowi przedsiębiorcy, na podstawie postanowień przepisu art. 87 § 2 k.p.c. Projektowana zmiana procedury karnej w 2015 roku 30 sierpnia 2013 roku na 47 posiedzeniu Sejmu RP uchwalił ustawę nowelizującą Kodeks postępowania karnego. Ustawa stanowi część pakietu ustaw przygotowywanych przez Ministra Sprawiedliwości mających na celu usprawnienie i przyspieszenie postępowań przed sądami. Do najbardziej istotnych zmian w procedurze karnej należy między innymi modyfikacja istoty procesu karnego w kierunku kontradyktoryjności. W uzasadnieniu projektu wskazano, że ma to zapewnić większe niż dotychczas poszanowanie praw uczestników postępowania oraz zapewnie poznania prawdy o czynie będącym przedmiotem procesu karnego. Sąd w nowej odsłonie ma pełnić rolę arbitra, rozstrzygającego racje stron. Wszystkie te zmiany mają na celu przyspieszenie rozpatrywania spraw karnych. W tym celu również do procesu karnego włączono referendarzy sądowych, którzy mają podejmować decyzje o charakterze technicznym i porządkowym. W związku z uwzględnieniem bardziej kontradyktoryjnego sposobu prowadzenia procesu stronom zapewniono większy dostęp do pomocy prawnej. Nowelizacją przyznano uprawnienia do obrony radcom prawym w sprawach karnych i karno-skarbowych. Projekt ustawy trafił pod obrady Senatu.

 V. PRAWO MEDYCZNE
Inspektor sanitarny nie jest uprawniony do karania za niezaszczepienie dziecka Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 sierpnia 2013 roku, sygn. akt II OSK 745/12 Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż organy inspekcji sanitarnej nie są uprawnione do nakładania grzywny w celu przymuszenia rodziców do zaszczepienia swoich dzieci.

 Nie oznacza to jednak, iż szczepienia obowiązkowe nie muszą być wykonywane. Właściwym do nakładania grzywien w celu przymuszenia do wykonania obowiązku szczepienia jest wojewoda. Lekarz wykonujący zawód mimo zakazu ponosi pełną odpowiedzialność za szkody Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 2013 roku, sygn. akt I PK 58/13 W stanie faktycznym sprawy lekarz Marek K. został ukarany przez sąd karny zakazem wykonywania zawodu z powodu pełnienia dyżuru w stanie nietrzeźwym. O zakazie nie poinformował pracodawcy i w dalszym ciągu przyjmował pacjentów oraz otrzymywał od pracodawcy wynagrodzenie. Pracodawca w drodze powództwa cywilnego zażądał od lekarza zapłaty odszkodowania, na które składały się kary umowne naliczone przez NFZ, zwrot kosztu refundowanych leków, koszt zużytych materiałów medycznych. Podstawą prawną roszczenia był przepis art. 122 kodeksu pracy. Powództwo uwzględnione zostało zarówno przez Sąd I, jaki i II instancji. Skargę kasacyjną wniósł pozwany lekarz, wskazując, że przepis art. 122 kodeksu pracy stosuje się wobec nadzorujących powierzone mienie pracowników, a nie wobec lekarza leczącego ludzi. Sąd Najwyższy skargę kasacyjną oddalił, stojąc na stanowisku, iż lekarz, który wykonywał swój zawód mimo sądowego zakazu ponosi pełną odpowiedzialność za szkody, jakie wyrządził pracodawcy. W pełni uzasadnione jest w takich przypadkach stosowanie zasady winy umyślnej. Jeżeli lekarz wykonuje zawód mimo sądowego zakazu, powinien liczyć się z wystąpieniem szkody. Pozwany, jako były ordynator i lekarz prowadzący praktykę lekarską, znał zapisy umów w przedmiocie wykonywania świadczeń zdrowotnych na rzecz NFZ. Jeżeli chodzi o wysokość szkody, Sąd Najwyższy ustalił, iż obejmuje ona straty, które pracodawca poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Unijny system monitoringu skutków ubocznych leków Od dnia 1 września 2013 roku ulotki wewnątrz opakowań nowych leków w Unii Europejskiej mogą być opatrzone nowym symbolem – czarnym odwróconym trójkątem.
Symbol ten oznacza, że lek jest ściśle monitorowany, a pacjenci mogą zgłaszać ewentualne skutki uboczne. System monitoringu leków ustanowiony został przez europosłów w celu informowania pacjentów oraz identyfikacji potencjalnych skutków ubocznych. Oznaczenie czarnym trójkątem nie oznacza, że lek jest niebezpieczny. Chodzi jedynie o działania prewencyjne i monitorowanie ewentualnych skutków ubocznych.

 Zasady bhp w pracy z ostrymi narzędziami przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych W dniu 27 czerwca 2013 roku weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 6 czerwca 2013 r.w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy wykonywaniu prac związanych z narażeniem na zranienie ostrymi narzędziami używanymi przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych (Dz.U.2013.696.). Rozporządzenie definiuje ostre narzędzia jako wyroby medyczne służące do cięcia, kłucia oraz mogące spowodować zranienie lub przeniesienie zakażenia. Przepisy stosuje się nie tylko do pracowników podmiotów leczniczych, ale także do osób fizycznych wykonujących pracę na innej podstawie niż stosunek pracy, doktorantów, studentów i uczniów niebędących pracownikami oraz wolontariuszy, a także osób prowadzących pod nadzorem pracodawcy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę działalność gospodarczą na własny rachunek. Rozporządzenie nakłada na pracodawcę szereg obowiązków mających na celu zapobieganie zranieniom, między innymi:
 dokonanie oceny ryzyka zawodowego zranienia ostrym narzędziem oraz przeniesienia zakażenia w wyniku ekspozycji na krew lub inny potencjalnie zakaźny materiał biologiczny na danym stanowisku pracy – nie rzadziej niż raz na dwa lata;
 opracowanie i wdrożenie procedury bezpiecznego postępowania z ostrymi narzędziami (także odpadami medycznymi);
 eliminacja przypadków zbędnego stosowania ostrych narzędzi;
 zapewnienie ostrych narzędzi zawierających rozwiązania chroniące przed zranieniem;
 opracowanie i wdrożenie procedur używania odpowiednich do rodzaju i stopnia narażenia środków ochrony indywidualnej;
 działania związane z organizacją miejsca udzielania świadczeń zdrowotnych;
 zapewnienie środków ochrony indywidualnej;
 zapewnienie pracownikom dostępu do instrukcji i procedur używania ostrych narzędzi;
 działania informacyjne, prowadzenie szkoleń dla pracowników;
 opracowanie i wdrożenie procedury postępowania poekspozycyjnego (po kontakcie z krwią lub innym materiałem biologicznym);
 prowadzenie wykazu zranień ostrymi narzędziami przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych;

 sporządzanie nie rzadziej niż raz na 6 miesięcy raportu o bezpieczeństwie i higienie pracy w podmiocie leczniczym w zakresie zranień ostrymi narzędziami przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych.
Rozporządzenie reguluje postępowanie w przypadku zranienia ostrym narzędziem. Pracownik zobowiązany jest zgłosić każde takie zdarzenie, natomiast pracodawca bada przyczyny zranienia, dostosowuje obowiązujące procedury. Każdy przypadek zranienia pracodawca wpisuje do prowadzonego przez pracodawcę wykazu zranień ostrymi narzędziami przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych. Pierwszy raport o bezpieczeństwie i higienie pracy w podmiocie leczniczym w zakresie zranień ostrymi narzędziami przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych należy sporządzić do dnia 28 lutego 2014 roku.

 Nowe przepisy:
 W dniu 7 sierpnia 2013 roku Minister Zdrowia podpisał rozporządzenie zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego.
 W dniu 14 sierpnia 2013 roku Minister Zdrowia podpisał rozporządzenie w sprawie minimalnych wymagań dla niektórych systemów teleinformatycznych funkcjonujących w ramach systemu informacji w ochronie zdrowia.
 W dniu 14 sierpnia 2013 roku Minister Zdrowia podpisał rozporządzenie w sprawie opisu, minimalnej funkcjonalności oraz warunków organizacyjno-technicznych funkcjonowania Platformy Udostępniania On-Line Usług i Zasobów Cyfrowych Rejestrów Medycznych.
 Rozporządzeniem z dnia 20 sierpnia 2013 roku Minister Zdrowia ustalił limity przyjęć na kierunki lekarskie i lekarsko-dentystyczne na poszczególnych uniwersytetach medycznych.
 W dniu 1 września 2013 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu lecznictwa uzdrowiskowego.
 W dniu 10 września 2013 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 10 lipca 2013 roku wprowadzające zmiany w rozporządzeniu w sprawie wymagań Dobrej Praktyki Wytwarzania (Dz. U. poz. 944).
Nowe zarządzenia Prezesa NFZ:
 Zarządzenie nr 41/2013/DGL z dnia 8 sierpnia 2013 r. zmieniające zarządzenie w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju leczenie szpitalne w zakresie chemioterapia.

 Zarządzenie nr 42/2013/DGL z dnia 9 sierpnia 2013 roku zmieniające zarządzenie w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju leczenie szpitalne w zakresie programy zdrowotne (lekowe) oraz zarządzenie nr 72/2011/DSOZ w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju leczenie szpitalne.
 Zarządzenie z dnia 29 sierpnia 2013 roku w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju opieka psychiatryczna i leczenie uzależnień.
 Zarządzenie z dnia 30 sierpnia 2013 roku zmieniające zarządzenie regulujące leczenie szpitalne w zakresie kardiologii interwencyjnej.
Nowa lista leków refundowanych Od dnia 1 września 2013 roku obowiązuje nowa lista leków refundowanych. Wśród leków znajdują się 23 nowe pozycje, w tym leki stosowane w chemioterapii niestandardowej, co w ocenie Ministerstwa Zdrowia zwiększyć ma dostępność. Cena ponad 320 leków została obniżona, cena niemalże 300 uległa podwyższeniu. Projektowane zmiany w zawodzie ratowników medycznych Pod obrady Sejmu skierowano projekt ustawy, która regulować ma zawód ratowników medycznych. Ratownicy zyskać mieliby nowe uprawnienia, m.in. do podawania leków, decydowania, kiedy przerwać resuscytację. Rozszerzeniu uległby katalog medycznych czynności ratunkowych. Ratownicy mieliby m.in. prawo wglądu do dokumentacji medycznej i jej sporządzania, odmowy wykonania zlecenia lekarskiego, gdy zagraża ono życiu lub zdrowiu pacjenta. W ustawie ma zostać uregulowana odpowiedzialność zawodowa ratowników medycznych, a także ustanowienie instytucji odpowiadającej za merytoryczny nadzór nad grupą zawodową ratowników medycznych.

 VI. PRAWO TELEKOMUNIKACYJNE
Ochrona danych osobowych internautów Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 sierpnia 2013 r., sygn. akt I OSK 1666/12 W dniu 21 sierpnia 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (GIODO) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 marca 2012 r. w przedmiocie nakazania udostępniania danych osobowych innym podmiotom, niż organom państwa. W stanie faktycznym sprawy źródłem sporu były obelżywe wpisy internautów publikowane na forum internetowym spółki Agora, których adresatem była spółka Promedica. Spółka uznała, że jej dobre imię zostało naruszone, co bezpośrednio wpływa na renomę firmy. Na wniosek Spółki, GIODO wydał decyzję, która nakazywała spółce Agora udostępnienie danych osobowych autorów nieprzychylnych komentarzy. Powyższa decyzja została zaskarżona przez Agorę do WSA w Warszawie. Decyzji zarzucono naruszenie przepisów ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną, zgodnie z którą jedynie organom państwa mogą być udostępniane dane komputerów użytkowników sieci. Natomiast w ocenie GIODO Agora niesłusznie odmówiła udostępniania powyższych danych z uwagi na fakt, iż dochodzenie praw w związku z naruszeniem dóbr osobistych uzasadnia zasadność udostępnia danych osobowych autorów obraźliwych wpisów. NSA, oddalając skargę GIODO, podkreślił, że udostępnienie danych osobowych internautów jest zasadne, o ile jest to niezbędne dla zrealizowania konkretnych celów. NSA położył również nacisk na konieczność stosowania w takich przypadkach zasady proporcjonalności oraz rozpatrywania każdego przypadku ad casum. Sąd wskazał również, że nie można porównywać sytuacji, w jakiej na forum internetowym obrażana jest spółka – z obrażeniem indywidualnej osoby, która w takiej sytuacji ma znacznie mniejsze możliwości obrony. Reasumując, NSA zważył, że art. 18 ust. 6 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną („usługodawca udziela informacji o danych, o których mowa w ust. 1—5, organom państwa na potrzeby prowadzonych przez nie postępowań’’) nie wyklucza wprawdzie stosowania ustawy o ochronie danych osobowych, ale nie można pominąć również interesów użytkowników Internetu.

Stanowisko Prezesa UKE w sprawie początku obowiązywania umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych

W dniu 12 sierpnia 2013 r. Prezes UKE potwierdził stanowisko, zgodnie z którym za początek okresu obowiązywania umowy wskazany w art. 56 ust 4a ustawy Prawo Telekomunikacyjne należy uważać moment zawarcia umowy między stronami. Wątpliwości nasuwał zapis ww. przepisu, zgodnie z którym „w przypadku konsumenta początkowy okres obowiązywania umowy określony w umowie, o której mowa w ust. 1, zawieranej z danym dostawcą usług na czas określony nie może być dłuższy niż 24 miesiące.” Istotą problemu było ustalenie, czy termin ten jest bezwzględnie wskazany jako początek obowiązywania umowy, czy też strony zgodnie mogą w niej postanowić, że termin rozpoczęcia świadczenia usług telekomunikacyjnych nastąpi w innej dacie niż zawarcie umowy. Prezes UKE jednoznacznie podkreślił, że w art. 56 ust. 4a jest mowa o „okresie obowiązywania umowy”, który to nie może być utożsamiany z terminem „okres spełnienia świadczenia”. W związku z powyższym za początek obowiązywania okresu umowy należy uznać datę jej podpisania, a nie moment rozpoczęcia jej wykonywania. Prezes podkreślił, że przepisy kodeksu cywilnego dotyczące swobody zawierania umów doznają w tym przypadku ograniczenia. Istotne znaczenie dla interpretacji powyższego zapisu miało odniesienie do prawa Unii Europejskiej, gdyż zapis ten został wprowadzony w celu implementacji do polskiego porządku prawnego art. 30 ust. 5 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej). Zamiarem Unijnego prawodawcy była bowiem ochrona konsumenta i zagwarantowanie, że będzie dokonywał świadomych wyborów w zakresie dostawcy usług.

 VII. PRAWO ZAMÓWIEŃ PUBLICZNYCH
Propozycje zmian w ustawie PZP Trwają prace Urzędu Zamówień Publicznych (UZP), jak i sejmowej Podkomisji do spraw Innowacyjnej Gospodarki i Rozwoju Małych i Średnich Przedsiębiorstw nad wprowadzeniem zmian w ustawie Prawo Zamówień Publicznych. Projekt UZP zakłada podwyższenie progu stosowania ustawy do 30 000 Euro oraz wprowadzenie szereg ułatwień w zakresie stosowania trybu zamówień publicznych dla usług naukowych i badawczych. Zgodnie z nim miałaby być wprowadzona możliwość unieważnienia postępowania w przedmiocie udzielenia zamówienia publicznego, jeżeli nie zostałyby przyznane środki na sfinansowanie badań z określonej dziedziny. Projekt Podkomisji skupia się natomiast przede wszystkim na wprowadzeniu ułatwień dla małych i średnich przedsiębiorców poprzez m.in. zniwelowanie rażąco niskich cen. Mechanizm weryfikacji cen oraz częstsze dzielenie zamówień miałoby zagwarantować szerszy udział małych i średnich firm w przetargach.

 Brak obowiązku stosowania pozacenowych kryteriów wyboru oferty Wyrok Krajowej Izby Gospodarczej z dnia 14 sierpnia 2013 roku, sygn. akt KIO 1831/13 Dnia 14 sierpnia 2013 r. zapadł wyrok Krajowej Izby Odwoławczej (KIO) w sprawie warunków przetargu na wywóz i zagospodarowanie śmieci w Warszawie. Po ogłoszeniu przez miasto przetargu na zagospodarowanie i odbiór odpadów komunalnych, Specyfikacja Istotnych Warunków Zamówienia została zaskarżona do KIO przez uczestników przetargu, jako preferująca zagospodarowanie odpadów. Izba przychyliła się do argumentacji skarżących i nakazała zmienić SIWZ w taki sposób, aby dopuszczalne były również inne metody zagospodarowania śmieci, w tym ich odzysk. W nowych warunkach przetargu jako kryterium wyboru ofert określono najniższą cenę. Od tak określonych warunków odwołała się firma Byś, argumentując, że kwestia gospodarowania odpadami powinna być oceniana kompleksowo, ze szczególnym uwzględnieniem rozwiązań proekologicznych. Krajowa Izba Odwoławcza jednak zaznaczyła, że w świetle ustawy Prawo zamówień publicznych należy uznać, że zamawiający, którym tu było miasto stołeczne Warszawa, może samodzielnie opracować Specyfikacje Istotnych Warunków Zamówienia. Podkreślono, że Izba popiera wszelkie proekologiczne działania, ale prawo zamówień publicznych daje zamawiającemu możliwość ustanowienia dodatkowych kryteriów wyboru oferty, nie nakładając na niego obligu skorzystania z nich. W związku z powyższym nie ma podstaw do uznania, że warunki przetargu określone przez miasto Warszawę naruszały ustawę Prawo zamówień publicznych. Wyrok nie jest prawomocny, a przedstawiciele firmy Byś już zapowiedzieli złożenie odwołania do Sądu Okręgowego w Warszawie.

 VIII. PRAWO PRACY
SN: nagroda jubileuszowa to część wynagrodzenia Sąd Najwyższy w wydanym 6 sierpnia 2013 roku wyroku (sygn. akt II PK43/13) zaliczył nagrodę jubileuszową do wynagrodzenia na gruncie ustawy z dnia 3 marca 2010 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 254 z późn. zm., tzw. ustawa kominowa). W przedmiotowej sprawie kluczowym było ustalenie, czy dyrektorowi szpitala jako pracownikowi należy się nagroda jubileuszowa. Na mocy ustawy z dnia z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2007 r. nr 14, poz. 89 z późn. zm.), nagroda jubileuszowa przysługuje każdemu pracownikowi po raz pierwszy po 20 latach pracy i następnie – co 5 lat (art. 62a ww. ustawy). W sprawie, którą rozpatrywał Sąd Najwyższy, pojawił się spór, czy nagroda jubileuszowa może zostać wypłacona dyrektorowi, gdy na przeszkodzie stoi ustawa kominowa, która wyznacza limit wynagrodzenia osób zajmujących kierownicze stanowiska w podmiotach publicznych (w tym także zakładów opieki zdrowotnej). Zgodnie z art. 5 ustawy o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi, dyrektorowi przysługiwało wynagrodzenie miesięczne oraz wymienione świadczenia dodatkowe i nagroda roczna. W opinii Sądu Najwyższego, nagroda jubileuszowa nie jest świadczeniem dodatkowym w rozumieniu ustawy. Zatem w opisywanej sytuacji dyrektor zakładu opieki zdrowotnej otrzyma wyłącznie wynagrodzenie miesięczne. Co więcej, SN jednoznacznie stwierdził, że nagroda jubileuszowa stanowi ponad wszelką wątpliwość premię przyznawaną po spełnieniu określonych przesłanek. Ma charakter roszczeniowy, mimo mylnej nazwy. Sąd potwierdził, że nagroda jubileuszowa ma cechy wynagrodzenia i przez to podlega pod ustawę kominową. Orzeczenie jest aktualne, pomimo że ustawa o zakładach opieki zdrowotnej z dniem 30 czerwca 2011 utraciła moc obowiązującą. W ustawie o działalności leczniczej znalazł się treściowo tożsamy przepis.

 Konwencja o pracy na morzu

Dnia 10 sierpnia 2013 roku weszła w życie Konwencja o pracy na morzu (Dz. U 2013 r. poz. 846), przyjęta przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy w Genewie dnia 23 lutego 2006 r. Konwencja wprowadza ujednolicone standardy pracy marynarzy, które wcześniej były uregulowane w ponad trzydziestu konwencjach Międzynarodowej Organizacji Pracy. Stosownie do treści postanowień Konwencji, odpowiedzialność za jej przestrzeganie ponosi państwo bandery statku. Obowiązki państwa, którego obywatelem jest marynarz, zostały sprowadzone jedynie do kwestii inspekcji, monitorowania i organizacji rynku pracy. Państwa portu zostały na mocy Konwencji upoważnione do inspekcji statków podnoszących banderę państw będących stroną niniejszej Konwencji. Konwencja reguluje także kwestie związane z badaniami lekarskimi, jakie wymagane są od marynarzy. Polska znalazła się w grupie 30 pierwszych państw, których ratyfikacja była konieczna do wejścia w życie Konwencji.

 Zmiana ustawy o pracownikach samorządowych

W dniu 1 września 2013 roku weszła w życie nowelizacja ustawy o pracownikach samorządowych (ustawa z dnia 10 maja 2013 r. o zmianie ustawy o pracownikach samorządowych oraz niektórych innych ustaw). Przedmiotowa ustawa wprowadza zmiany w sferze zatrudnienia pracowników samorządowych, między innymi w problematyce: 1. poszerzenia kręgu pracowników samorządowych zatrudnianych na podstawie wyboru o pracowników zarządu Miasta Stołecznego Warszawy,

2. oznaczenia maksymalnego terminu 3 miesięcy, w którym należy przeprowadzić nabór na stanowisko sekretarza jednostki samorządu terytorialnego,

3. wyłączenia zatrudniania na stanowisku sekretarza poprzez powierzenie pełnienia obowiązków,

4. wymogów, jakie spełniać muszą kandydaci na doradców i asystentów – niekaralność, co najmniej średnie wykształcenie i nieposzlakowana opinia,

5. obowiązku rozwiązania stosunku pracy z pracownikiem samorządowym niespełniającym wymogu niekaralności oraz terminu rozwiązania stosunku pracy.

 IX. PRAWO BUDOWLANE
Brak zastosowania art. 5 k.c. do upływu terminu wygaśnięcia rękojmi sprzedawcy za wady fizyczne lokalu mieszkalnego będącego przedmiotem umowy sprzedaży Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2013 roku, sygn. akt III CZP 2/13 instytucja nadużycia prawa podmiotowego, o której mowa w art. 5 kodeksu cywilnego, nie ma zastosowania do upływu terminu wygaśnięcia rękojmi sprzedawcy za wady fizyczne przedmiotu sprzedaży, przewidzianego w art. 568 par. 1 k.c. Przed wydaniem wskazanego wyroku zdarzały się sytuacje, iż sądy stosowały art. 5 k.c., dopuszczając do dochodzenia roszczeń z rękojmi po upływie terminów zawitych. Opisywana uchwała zapadła w odpowiedzi na pytanie prawne Rzecznika Praw Obywatelskich w związku z istniejącymi rozbieżnościami w tym zakresie. Zgodnie z art. 568 par. 1 k.c. uprawnienia z tytułu rękojmi za wady fizyczne budynku wygasają po upływie lat trzech od dnia wydania, przy czym nie dotyczy to wad podstępnie zatajonych przez sprzedającego. Termin ten jest terminem zawitym (prekluzyjnym), przez co jego upływ powoduje bezwzględny skutek w postaci wygaśnięcia uprawnień kupującego. Zatem w razie wytoczenia powództwa skierowanego przeciw deweloperowi po upływie okresu rękojmi, gdy sprzedający wniesie o oddalenie powództwa z powodu wygaśnięcia uprawnienia i upływu terminu zawitego, to jego działanie nie może być traktowane, jako nadużycie prawa podmiotowego. Obowiązek wykonania analizy charakterystyki energetycznej dla wszystkich budynków 3 października 2013 roku wchodzą w życie przepisy rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 21 czerwca 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. poz. 762).
Celem aktu jest wdrożenie do polskiego porządku prawnego postanowień dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/31/UE z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (wersja przekształcona) (Dz. Urz. UE L 153 z 18.06.2010, str. 13). Wprowadzona przez nowelizację zmiana powoduje powstanie obowiązku dokonania dla wszystkich budynków analizy możliwości racjonalnego wykorzystania, o ile są dostępne techniczne, środowiskowe i ekonomiczne możliwości, wysokoefektywnych systemów alternatywnych zaopatrzenia w energię i ciepło (obejmujących zdecentralizowane systemy dostawy energii oparte na energii ze źródeł odnawialnych, kogenerację, ogrzewanie lub chłodzenie lokalne lub blokowe). Ponadto nowe przepisy określają zakres analizy, która obejmuje m.in. roczne zapotrzebowanie na energię użytkową do ogrzewania, wentylacji, przygotowania ciepłej wody użytkowej oraz chłodzenia, dostępne nośniki energii oraz warunki przyłączenia do sieci zewnętrznych. Obowiązek sporządzenia analizy dotyczył dotychczas jedynie budynków o powierzchni użytkowej większej niż 1000 m2. Kaucja gwarancyjna podlega zwrotowi, jeśli nie stwierdzono wad Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 sierpnia 2013 r., sygn. akt I ACa 71/13, jeśli nie ma protokołu odbioru robót budowlanych, to datą, od której należy liczyć zwrot kaucji gwarancyjnej jest data ostatniego protokołu realizacji wykonania robót.

W opisywanej sprawie powstał spór pomiędzy deweloperem, a podwykonawcą, który ze względu na nieregulowanie zobowiązań przez pierwszy wymieniony podmiot, odstąpił od umowy o roboty budowlane i zażądał wypłacenia kaucji gwarancyjnej. W związku z faktem, iż umowa nie została wykonana, brak było protokołu odbioru robót, jednak wszystkie dotychczasowe protokoły realizacji robót były przyjmowane przez dewelopera bez zastrzeżeń. Zgodnie z opisywanym wyrokiem cel wprowadzenia do kodeksu cywilnego kaucji gwarancyjnej nie wskazuje na konieczność jej zatrzymania, gdy umowa jest realizowana w sposób właściwy, bez wad, lecz stosunku umownego formalnie nie zakończono protokołem odbioru. W tym wypadku dla ustalenia momentu, w którym roszczenie o zwrot kaucji stanie się wymagalne, liczy się data sporządzenia ostatniego protokołu potwierdzającego etap wykonanych prac. Brak konieczności uzyskania zgody wszystkich współwłaścicieli nieruchomości na posadowienie na niej gazociągu
W wyroku Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 14 czerwca 2013 roku, sygn. II OSK 428/12 stwierdzono, iż w celu posadowienia na nieruchomości gazociągu, nie jest wymagane uzyskanie zgody wszystkich współwłaścicieli tejże nieruchomości, w przypadku, gdy pozostaje to w zgodzie z jej służebnym charakterem (np. droga). Zgodnie z argumentacją przedstawioną  zgody posiadania zgody wszystkich współwłaścicieli musi wynikać wprost z przepisów Kodeksu Cywilnego. W związku z faktem, iż posadowienie gazociągu winno być kwalifikowane, jako czynność zwykłego zarządu, a inwestycja ma na celu poprawę użyteczności nieruchomości sąsiednich, zgoda na posadowienie gazociągu nie przekracza czynności zwykłego zarządu, w szczególności przy uwzględnieniu służebnego charakteru tej nieruchomości.

 X. PRAWO ADMINISTRACYJNE
Wzmocnienie ochrony krajobrazu – Gminy będą mogły tworzyć „kodeksy reklamowe” – czyli zmiany w przepisach dotyczących billboardów Prezydencki projekt ustawy o ochronie krajobrazu nakłada na marszałków województw obowiązek przeprowadzenia raz na 20 lat audytu krajobrazu. W konsekwencji mają być tworzone urbanistyczne zasady ochrony widoków i panoram (ograniczenia zabudowy, nieprzekraczalne parametry budynków, dopuszczalne formy zagospodarowania terenu, czy nawet określone materiały budowlane). Zasady te mają obowiązywać urzędników nie tylko przy projektowaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, lecz także przy wydawaniu pozwoleń na budowę. Przewidziane zostały również większe uprawnienia dla samorządu, które w drodze uchwały będą mogły regulować usytuowanie i kształt billboardów. Jednostki samorządu terytorialnego mogłyby także pobierać opłaty za reklamy stawiane na ich terenie oraz nakładać kary (grzywna lub ograniczanie wolności) za umieszczanie tablic lub urządzeń reklamowych z naruszeniem warunków określonych w uchwale. Projekt przewiduje także umożliwienie konfiskaty nośników reklamowych. Gmina nie może ograniczać ilości odpadów komunalnych odbieranych od właścicieli nieruchomości Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 30 lipca 2013 r., sygn. akt II SA/Op 202/13, rada gminy nie ma upoważnienia do limitowania ilości odpadów komunalnych odbieranych od właściciela nieruchomości.
WSA, rozpatrując sprawę, wskazał, iż koszty usług w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości i zagospodarowania odpadów, pokrywać ma opłata poniesiona na podstawie art. 6h ustawy dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Zdaniem sądu administracyjnego, delegacja ustawowa zawarta w art. 6r ust. 3 ustawy nie legitymuje jednak rady gminy do limitowania ilości odpadów komunalnych odbieranych od właściciela nieruchomości. Gmina może uchwalić szczegółowy sposób i zakres świadczenia usług w zakresie odbierania odpadów komunalnych, jednak w przypadku ustalenia przez gminę ilości odbieranych od właścicieli odpadów nie ma podstaw by ustanowić, że przekroczenie danej ilości odpadów skutkować będzie nałożeniem dodatkowej opłaty. Opłata planistyczna uwzględnia ceny z chwili ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 sierpnia 2013 r., sygn. akt II OSK 829/12, opłatę pobieraną w związku ze wzrostem wartości nieruchomości należy ustalać w dacie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania, a nie na dzień wyceny przed sprzedażą gruntu. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, że jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego, albo jego zmianą, wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz lub prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30 proc. wzrostu wartości nieruchomości (art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). Właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości, której wartość wzrosła w związku z uchwaleniem lub zmianą planu miejscowego, przed jej zbyciem może żądać od organu ustalenia, w drodze decyzji, wysokości opłaty (art. 37 ust. 7). Zdaniem Sądu ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie przewiduje uwzględniania cen rynkowych przy określaniu wartości nieruchomości. Określa jedynie opłaty przed zbyciem nieruchomości, których wartość wzrosła w związku z uchwaleniem lub zmianą miejscowego planu zagospodarowania. W związku z powyższym, opłatę planistyczną należy ustalać według wartości nieruchomości z dnia ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.