1. ZMIANY W PRZEPISACH

Nowe wzory formularzy w zakresie zgłaszania prac geodezyjnych i kartograficznych

Z dniem 12 lipca 2014 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 8 lipca 2014 r. (Dz.U.2014.924) w sprawie formularzy dotyczących zgłaszania prac geodezyjnych i prac kartograficznych, zawiadomienia o wykonaniu tych prac oraz przekazywania ich wyników do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Rozporządzenie określa nowe wzory formularzy:

1)     zgłoszenia prac geodezyjnych,

2)     zgłoszenia prac kartograficznych,

3)     zawiadomienia o wykonaniu zgłoszonych prac geodezyjnych lub prac kartograficznych,

4)     protokołu weryfikacji zbiorów danych oraz innych materiałów przekazywanych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego.

Zbiórki publiczne – nowa regulacja

Dnia 18 lipca 2014 r. weszła w życie ustawa z dnia 14 marca 2014 r. o prowadzeniu zbiórek publicznych (Dz.U.2014.498). Wraz z ustawą zaczęło obowiązywać Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 9 czerwca 2014 r. w sprawie wzorów dokumentów dotyczących zbiórek publicznych (Dz.U.2014.833).

Zasadnicze zmiany, jakie wprowadza przedmiotowa ustawa to:

• zniesienie obowiązku uzyskiwania pozwoleń na zbiórkę publiczną, które zastąpiono zgłoszeniami dokonywanymi przez Internet,
• wprowadzenie jednoznacznej definicji zbiórki publicznej: „zbiórką publiczną jest zbieranie ofiar w gotówce lub w naturze w miejscu publicznym na określony, zgodny z prawem cel pozostający w sferze zadań publicznych, o których mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz.U. z 2010 r. Nr 234, poz. 1536, z późn. zm.), oraz na cele religijne”,
• wprowadzenie definicji miejsc publicznych, które stanowią : „miejsca ogólnodostępne, a w szczególności ulice, place, parki i cmentarze.”

Co nie mniej istotne, ustawa wskazuje również sytuacje, które nie są uznawane za zbiórkę publiczną: zbiórki poprzez  loterie pieniężne i fantowe, organizowane w szkołach, zbiórki w zakładach pracy, zbiórki koleżeńskie. Zbiórki te nie wymagają dokonania zgłoszenia.

Zorganizowanie zbiórki pod reżimem poprzednio obowiązującej ustawy wymagało uzyskania zgody. Obecnie organizowanie zbiórki wymaga publikacji zgłoszenia na portalu: www.zbiorki.gov.pl. Zgłoszenie powinno zawierać między innymi informacje o: organizatorach zbiórki, jej celu, czasie trwania, miejscu. Informacje te wraz ze sprawozdaniami, o których mowa poniżej, będą dostępne na portalu przez 10 lat.

Po zakończeniu zbiórki organizator ma obowiązek sporządzenia dwóch sprawozdań. Pierwsze dotyczy przeprowadzonej zbiórki, z podaniem wartości i rodzaju zebranych ofiar oraz drugie, ze sposobu rozdysponowania zebranych ofiar.

By możliwe było prawidłowe stosowanie przedmiotowej ustawy, niezbędne było określenie wzorów dokumentów wymaganych przy załatwiania spraw związanych ze zbiórkami publicznymi. Wzory te określa Rozporządzenie z dnia 9 czerwca 2014 r. w sprawie wzorów dokumentów dotyczących zbiórek publicznych:

1)     aktu założycielskiego komitetu społecznego,

2)     zgłoszenia zbiórki publicznej,

3)     sprawozdania z przeprowadzonej zbiórki publicznej,

4)     sprawozdania ze sposobu rozdysponowania zebranych ofiar.

 Ustawa o ułatwianiu dostępu do wykonywania niektórych zawodów regulowanych

Z dniem 10 sierpnia 2014 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 maja 2014 r. o ułatwieniu dostępu do wykonywania niektórych zawodów regulowanych (Dz. U. 2014 poz. 768). Jak wskazano w treści opinii do ustawy z dnia 9 kwietnia 2014 r. celem wprowadzonych zmian jest deregulacja dostępu do poszczególnych zawodów, w tym 9 zawodów rynku finansowego oraz pozostających w gestii Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju 82 zawodów technicznych.

Deregulacja dotyczy między innymi zawodów związanych z rynkiem kapitałowym oraz towarowym, rzeczników patentowych, tłumaczy przysięgłych, osób świadczących usługi z zakresu doradztwa podatkowego, biegłych rewidentów.

W ustawie prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r. (Dz.U.2013.1409 j.t.) wprowadzono zmiany polegające na:

• dopuszczeniu do kierowania robotami budowlanymi osób z wykształceniem wyższym w zakresie pierwszego stopnia tego wykształcenia, a w ograniczonym zakresie również techników,
• wprowadzeniu możliwości zdawania jednego egzaminu łącznego na uprawnienia budowlane do projektowania i kierowania robotami w danej specjalności,
• wprowadzeniu możliwości zwolnienia z egzaminu na uprawnienia budowlane na podstawie umowy zawartej między uczelnią a organem samorządu zawodowego.

W ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. (Dz.U.2012.647 j.t. ze zm.) zlikwidowano między innymi wymóg posiadania doświadczenia zawodowego, a także uzyskiwania potwierdzenia posiadania kwalifikacji do projektowania przestrzeni w skali regionalnej lub lokalnej.

Natomiast, w zakresie prawa podatkowego (ustawa z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym; Dz.U.2011.41.213 j.t. ze zm.) uwolniono większość czynności doradztwa podatkowego. Czynności takie jak prowadzenie ksiąg podatkowych, czy sporządzanie deklaracji podatkowych, będą mogli wykonywać nie tylko doradcy podatkowi, radcowie prawni,
ale też osoby nieposiadające takich kwalifikacji.

1.         Prawo energetyczne

Stosowanie przepisów o zmianie sposobu rozliczania zużycia gazu ziemnego

Od dnia 1 sierpnia 2014r. stosuje się przepisy Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 28 czerwca 2013 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie paliwami gazowymi (Dz.U. 2013r., poz. 820) w zakresie rozliczeń w jednostkach energii (Rozporządzenie weszło w życie w dniu 31 lipca 2013r.). Rozporządzenie to dokonało ostatecznego wdrożenia do krajowego porządku prawnego tzw. III pakietu energetycznego (obejmującego między innymi postanowienia dotyczące jednostek rozliczeniowych w systemie gazowym).

Przepisy Rozporządzenia przewidują po stronie przedsiębiorstw energetycznych obowiązek rozliczania się z odbiorcami w każdym wypadku w jednostkach energii.

W konsekwencji powyższego, z dniem 1 sierpnia 2014r. nastąpiła również zmiana sposobu rozliczania zużycia gazu ziemnego. Odtąd rozliczenia muszą być dokonywane w oparciu o faktyczne zużycie energii określanej w kilowatogodzinach (kWh). Przed wejściem w życie Rozporządzenia rozliczeń dokonywano w oparciu o dostarczoną objętość gazu (m³). Zmiana polega więc w zasadzie na tym, że każdy odbiorca będzie rozliczany za ilość zużytej przez niego energii, zamiast za dostarczoną jej objętość.

Należy jednak podkreślić, że zmiana dotyczyć będzie rozliczenia za dostarczony gaz i zaświadczone usługi przesyłania, dystrybucji i magazynowania. Wszystkie powyższe rozliczenia obowiązkowo następować muszą w jednostkach kWh (a nie w jednostkach objętości m³).

Wyrażanie cen w jednostkach energii ma między innymi ułatwić porównywanie cen gazu z cenami innych nośników energii.

Powyższe zmiany skutkowały również obowiązkiem zmiany taryf stosowanych przez przedsiębiorstwa energetyczne (gazowe) w celu ich dostosowania do zmienionego sposobu rozliczania.

III.           Prawo podatkowe

Trybunał Konstytucyjny orzekł o niekonstytucyjności przepisów dotyczących podatku od dochodów nieujawnionych

W dniu 29 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że przepisy ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie podatku od dochodów nieujawnionych przez podatnika są niezgodne z Konstytucją.

Wyrok w sprawie o sygn. akt P 49/2013 zapadł na podstawie połączonego pytania prawnego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Według Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim konstrukcja podatku dochodowego od osób fizycznych w odniesieniu do podatku od dochodów nieujawnionych przez podatnika uniemożliwiała właściwe określenie przedmiotu opodatkowania. Zakwestionowano nowelizację ww. ustawy, która od 1 stycznia 2007 r. zmieniła w art. 20 ust. 3 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, wysokość przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych ustala się
na podstawie poniesionych przez podatnika w roku podatkowym wydatków i wartości zgromadzonego w tym roku mienia, jeżeli wydatki te i wartości nie znajdują pokrycia w mieniu zgromadzonym przed poniesieniem tych wydatków lub zgromadzeniem mienia, pochodzącym
z przychodów uprzednio opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania. Interpretacja powyższego przepisu budziła poważne wątpliwości w zakresie zwrotu „przed poniesieniem tych wydatków lub zgromadzeniem mienia”, który zastąpił zwrot „w roku podatkowym oraz w latach poprzednich”.  W związku z nieostrością wprowadzonej zmiany w praktyce nie można było
w sposób całkowicie pewny ustalić daty, od której rozpoczynał się termin przedawnienia
do wydania decyzji ustalającej zobowiązania podatkowe.

Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż wyrażenia zawarte w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych są nieprecyzyjne, przez co na ich podstawie nie jest możliwe jednoznacznie ustalenie definicji „przychody ze źródeł nieujawnionych” oraz „przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach”. 

Przepis art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych traci moc obowiązującą z upływem 18 (osiemnastu) miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw. Po dacie wskazanej w sentencji wyroku niekonstytucyjny przepis w zakwestionowanym brzmieniu nie będzie już obowiązywał. Do tego czasu ustawodawca może też dokonać zmian legislacyjnych, które przywrócą stan zgodności z Konstytucją, np. zmienić brzmienie przepisu, wprowadzić nową regulację. 

Znaczenie szczegółowego opisu stanu faktycznego we wniosku o interpretację podatkową – wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lipca 2014 r., sygn. akt II FSK 1935/2012

W dniu 18 lipca 2014 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok w sprawie skargi kasacyjnej złożonej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, który działał z upoważnienia Ministra Finansów. Wyrok został wydany na skutek zaskarżenia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2092/11 w sprawie skargi na postanowienie w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Naczelny Sąd Administracyjny wydając wyrok omówił elementy wniosku o wydanie interpretacji prawa podatkowego, wskazując iż najważniejszą częścią tego wniosku jest wyczerpujące przedstawienie stanu faktycznego oraz jego oceny. Wg stanowiska wyrażonego w ww. orzeczeniu określenie stanu faktycznego winno w sposób wyczerpujący określać zdarzenie lub okoliczności znaczące dla oceny sprawy w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego. W ocenie sądu rozpoznającego sprawę wyczerpujące przedstawienie zaistniałego bądź przewidywanego stanu faktycznego, o którym mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej winno być przedstawione w taki sposób, aby na jego podstawie można było w sposób pewny udzielić interpretacji  przepisów prawa podatkowego.

Sąd podkreślił, że w przypadku ustalenia przez organ podatkowy, iż stan faktyczny mający znaczenie prawne jest odmienny od stanu faktycznego przedstawionego w postępowaniu interpretacyjnym, a odmienność ta będzie na tyle istotna, że będzie wywierała wpływ na kwalifikację prawną, wnioskodawca nie będzie mógł skorzystać z  ochrony prawnej z tytułu uzyskanej interpretacji. Stąd bardzo istotne jest, aby, wnosząc o wydanie interpretacji podatkowej, w sposób szczegółowy przedstawić stan faktyczny.

1. Dział procesowy

Obowiązki organu w przypadku zawieszenia postępowania z urzędu

W dniu 12 czerwca 2014r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wydał wyrok
(sygn. II SAB/Bk 21/14), w którym wskazał, że w wypadku zawieszenia postępowania z urzędu, obowiązki w zakresie czuwania nad stanem zawieszenia (istnienia bądź ustania istnienia jego przyczyny), jak również ewentualnej potrzeby podjęcia postępowania ciążą przede wszystkim na organie.

Wyrok zapadł na tle sprawy o stwierdzenie nieważności decyzji o zatwierdzeniu projektu podziału nieruchomości. Samorządowe Kolegium Odwoławcze zawiesiło postępowanie w sprawie do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ.
Właściciel nieruchomości, której dotyczyło postępowanie, złożył skargę na bezczynność Kolegium. Wskazywał, że postępowanie nie zostało podjęte, mimo że zagadnienie prawne, stanowiące podstawę zawieszenia, już dawno rozstrzygnięto. Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie podzieliło zdania skarżącego i podniosło, że jego bezczynność w przedmiotowej sprawie nie miała miejsca, ponieważ to właściciel nieruchomości (skarżący) winien był powiadomić organ, że przyczyna zawieszenia ustała (w tym wypadku przedkładając jednocześnie dowód i sposób rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego).

Wojewódzki Sąd Administracyjny, wydając wyrok w sprawie, przyłożył największą wagę do faktu, że zawieszenie postępowania nastąpiło z urzędu. To, zdaniem Sądu, wiąże się z obowiązkiem bieżącego kontrolowania przez organ, który postępowanie zawiesił, czy przeszkoda w prowadzeniu postępowania wciąż istnieje. Tym samym w ocenie Sądu usprawiedliwienia bezczynności nie mogło w tym wypadku uzasadniać odwołanie się do braku odpowiednich, zdaniem organu, czynności właściciela.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał również, że ogólne zasady postępowania administracyjnego, jak choćby zasada szybkości postępowania, zasada pogłębiania zaufania do władzy publicznej, wymagały, aby organ wykazał aktywność w ustalaniu, czy przyczyna uznana przez niego z urzędu za istotną przeszkodę w kontynuowaniu postępowaniu nadal istnieje, czy też ustała.

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2014r.

W dniu 17 lipca 2014r. Sąd Najwyższy w składzie trzech sędziów Izby Cywilnej wydał uchwałę, w której stwierdził, że „przewidziany w art. 386 § 5 k.p.c. nakaz rozpoznania sprawy w innym składzie nie dotyczy sędziego, który nie brał udziału w wydaniu uchylonego wyroku” (sygn. akt III CZP 55/14).

Sąd Najwyższy podjął uchwałę na skutek zapytania skierowanego przez Sąd Okręgowy,
które pojawiło się w następującym stanie sprawy.

Rozpoznając apelację od wyroku Sądu Rejonowego, Sąd Okręgowy w P. stwierdził,
że w jednoosobowym składzie wydającym zaskarżony wyrok zasiadał sędzia, który brał już udział w rozpoznawaniu sprawy, przed uchyleniem pierwszego wyroku wydanego w tej sprawie, uchylonego następnie z przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania. Sędzia ten nie ferował jednak wyroku, lecz – przed zmianą sędziego referenta – podejmował czynności rozpoznawcze (np. dopuszczenie i prowadzenie dowodu ze świadków). W związku z tym powstała wątpliwość, czy przewidziany w  art. 386 § 5 k.p.c. – w wypadku uchylenia wyroku
i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania – nakaz rozpoznania sprawy w innym składzie powoduje wyłączenie tylko tego sędziego, który brał udział w wydaniu zaskarżonego
i uchylonego wyroku, czy także sędziego, który wprawdzie nie wyrokował, ale prowadził postępowanie rozpoznawcze (z uzasadnienia omawianej uchwały z dnia 17 lipca 2014r.).

Właśnie przytoczone powyżej wątpliwości były główną treścią zapytania Sądu Okręgowego, w reakcji na które Sąd Najwyższy podjął omawianą uchwałę.

Celem doprecyzowania należy więc wskazać, że intencja Sądu Najwyższego polegała na wskazaniu, że „przewidziany w art. 386 § 5 k.p.c. nakaz rozpoznania sprawy w innym składzie nie dotyczy sędziego, który nie brał udziału w wydaniu uchylonego wyroku”, nawet jeżeli toczyło się przed nim w części postępowanie w sprawie.

1.         PRAWO ZAMÓWIEŃ PUBLICZNYCH

Zmiana w ustawie Prawo zamówień publicznych – odesłanie do definicji ceny

W dniu 25 lipca 2014 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. z 2014r., poz. 915). Ustawa ta zastąpiła ustawę z dnia 5 lipca 2001r. o cenach  (j.t.: Dz. U. z 2013 r . poz. 385).

Nowa ustawa w art. 3 ust. 1 pkt 1 określa definicję ceny, przez którą należy rozumieć „wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę”. Kolejno art. 3 ust. 2 omawianej ustawy stanowi, że „w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług lub podatkiem akcyzowym. Przez cenę rozumie się również stawkę taryfową”.

W porównaniu do poprzednio obowiązującej ustawy, rozszerzono pojęcie ceny na stawkę taryfową. Wprowadzenie nowego aktu prawnego powoduje konieczność zmiany tych wszystkich ustaw, które w swych przepisach odwoływały się do definicji legalnej ceny na gruncie „starej” ustawy o cenach.

Jedną z tych ustaw była ustawa z dnia 29 stycznia 2004r. Prawo zamówień publicznych (j.t.: Dz.U. z 2013r., poz. 907), zmieniona na podstawie art. 19 ustawy o informowaniu o cenach towarów i usług.

Należy zwrócić uwagę, że zmiana definicji ceny w ustawie Prawo zamówień publicznych polegała jedynie na zmianie jej art. 2 pkt 1 poprzez zawarcie odpowiedniego odesłania.

Od dnia 25 lipca 2014 roku odwoływać się należy do aktualnie obowiązujących przepisów.

Zmiana ustawy Prawo zamówień publicznych w związku z likwidacją samorządu zawodowego urbanistów

Ustawa z dnia 9 maja 2014r. o ułatwieniu dostępu do wykonywania niektórych zawodów regulowanych (Dz. U. z 2014r., poz. 768), która weszła w życie w dniu 10 sierpnia 2014 roku, opisana powyżej, reguluje nie tylko kwestie związane z otwarciem dostępu do kolejnych zawodów regulowanych, ale również wprowadza zmiany w innych regulacjach ustawowych.

Ustawa swoim art. 13 zmieniła ustawę z dnia 29 stycznia 2004r. Prawo zamówień publicznych (j.t.: Dz.U. z 2013r., poz. 907). Zmiany w zakresie otwarcia zawodu urbanisty skutkują bowiem zniesieniem samorządu zawodowego urbanistów, co w sferze prawa zamówień publicznych przedkłada się na wykreślenie tego samorządu zawodowego z listy organizacji, które uprawnione są do wnoszenia środków ochrony prawnej, a z drugiej strony, w toku postępowań zamawiający nie będą mogli określać warunku w postaci przynależności do samorządu zawodowego urbanistów, ani też żądać dokumentów taką przynależność potwierdzających.

1. Prawo pracy

Zmiany dotyczące roszczeń pracowniczych w przypadku upadłości pracodawcy

W dniu 26 lipca 2014 r. weszła w życie Ustawa z dnia 30 maja 2014 r. o zmianie ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. 2014 poz. 923). Wprowadzona zmiana ma na celu poprawę sytuacji pracowników upadłych podmiotów. Na podstawie ustawy pracownicy podlegają ochronie w przypadku wszczęcia przez sąd zagraniczny postępowania upadłościowego, które następnie wtórnie jest wszczynane w Polsce.

Do czasu wprowadzenia nowelizacji ww. ustawa statuowała, iż niewypłacalność pracodawcy zachodzi w przypadku, gdy sąd upadłościowy wyda postanowienie o: ogłoszeniu upadłości pracodawcy obejmującej likwidację majątku dłużnika bądź z możliwością zawarcia układu, zmianie postanowienia w zakresie rodzaju prowadzonego postępowania upadłościowego, oddaleniu wniosku o ogłoszenie pracodawcy w sytuacji, gdy majątek nie wystarcza na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego, oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości w przypadku stwierdzenia, iż majątek obciążony jest ograniczonym prawem rzeczowym w takim stopniu, iż pozostały jego majątek nie wystarcza na pokrycie kosztów postępowania.

Aktualnie treść art. 3 ww. ustawy stanowi, iż niewypłacalność pracodawcy następuje również w przypadku wydania postanowienia o wszczęciu wtórnego postępowania upadłościowego.

Jest to bardzo istotna zmiana, gdyż od momentu niewypłacalności pracodawcy liczy się okresy, za które wypłacane są pracownikom świadczenia z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, a także termin zakreślony do złożenia stosownego wniosku do marszałka województwa o wypłatę tych należności.

W związku z powyższym, aby w praktyce nie było wątpliwości, nowelizacja doprecyzowała, iż datą niewypłacalności w przypadku wszczęcia wtórnego postępowania upadłościowego w Polsce jest data wydania postanowienie o wszczęciu wtórnego postępowania upadłościowego.

Do momentu wprowadzenia nowelizacji, z uwagi na długi okres do czasu wszczęcia wtórnego postępowania upadłościowego, powszechne były sytuacje niezaspakajania roszczeń pracowników ze względu na upływ terminu do ich zgłoszenia.

Wprowadzone zmiany legislacyjne zwiększają dostępność pomocy w odniesieniu do pracowników polskiego przedsiębiorcy, którego upadłość ogłosił sąd zagraniczny.

Projekt zmian dotyczący zatrudnienia osób niepełnosprawnych

Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przygotowało projekt nowelizacji ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, których status w wykazie prac legislacyjnych został określony jako priorytetowy. Planowana zmiana miałaby wejść w życie 31 grudnia 2014 r.

Projekt zmian ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych ma na celu zapewnienie stałej pomocy publicznej pracodawcom, którzy planują zatrudnić oraz zatrudniają osoby niepełnosprawne. Przedmiotowa nowelizacja powstała na podstawie Rozporządzenia Komisji (UE) Nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającym niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu. Na jego podstawie dostosowano przepisy krajowe do obowiązujących w Unii Europejskiej.

Aktualnie pracodawca może otrzymać pomoc w formie zwrotu dodatkowych kosztów związanych z  zatrudnieniem na okres 36 miesięcy osób niepełnosprawnych, będących osobami: bezrobotnymi, poszukującymi pracy lub niepozostającymi w stosunku zatrudnienia bądź skierowanymi do pracy za pośrednictwem powiatowego urzędu pracy oraz osób, których niepełnosprawność powstała w okresie trwania stosunku pracy. Dodatkowym warunkiem otrzymania pomocy w formie dofinansowania jest wykazanie, iż zatrudnienie nowego pracownika niepełnosprawnego w miesiącu  powoduje wzrost netto: zatrudnienia ogółem oraz zatrudnienia osób niepełnosprawnych.

W projekcie nowelizacji założono, iż zwrot kosztów dotyczył będzie wszystkich osób niepełnosprawnych, które pozostają w zatrudnieniu oraz zrezygnowano z wymogu, aby niepełnosprawny musiał być skierowany do pracy przez powiatowy urząd pracy.

W projekcie przewidziano też pewne ograniczenia. Obecnie pracodawcy mogą się ubiegać o refundację ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych kosztów szkolenia zatrudnionych osób niepełnosprawnych do wysokości 80% tych kosztów, nie więcej jednak niż do wysokości dwukrotnego przeciętnego wynagrodzenia na jedną osobę. Nowelizacja przewiduje obniżenie refundacji do 70 % kosztów.

VII.        Prawo Budowlane

Reklama nie może zagrażać bezpieczeństwu na drodze – ciężar dowodu

W świetle orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 lutego 2014 roku (sygnatura akt: II GSK 1948/12), podmiot zamierzający umieścić reklamę w pasie drogowym ma obowiązek udowodnić, że jej umieszczenie we wskazanym miejscu nie będzie stanowić zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Postępowanie przed Sądem dotyczyło wnioskodawcy, który zamierzał umieścić reklamę na słupie oświetlenia ulicznego w pasie drogowym. Zarządca drogi jednak nie wyraził zgody na umieszczenie reklamy we wskazanym przez wnioskodawcę miejscu, argumentując, iż duża ilość reklam na krótkim odcinku drogi nie sprzyja koncentracji uczestników ruchu drogowego. Ponadto wyjaśnił, że trwałe nośniki reklamowe na słupach oświetleniowych prowadzą do ograniczania miejsc dla potencjalnych znaków drogowych, wprowadzając tym samym nieczytelność organizacji ruchu w mieście

Sprawa ostatecznie rozstrzygnięta została przez Naczelny Sąd Administracyjny, gdzie Wnioskodawca wskazywał, że jego zdaniem, ciężar dowodu w zakresie wystąpienia szczególnych okoliczności przemawiających za udzieleniem zgody na lokalizację reklamy w pasie drogowym obciąża organ administracji.

W zakresie rozkładu ciężaru dowodu Naczelny Sąd Administracyjny nie przyznał racji twierdzeniom wnioskodawcy, podkreślając, że zakaz umieszczania reklam w pasie drogowym mający na celu zapewnienie bezpieczeństwa w ruchu drogowym jest zasadą, a odstąpienie od tego zakazu stanowi wyjątek. Oznacza to, że wnioskodawca ma obowiązek przedstawić argumenty oraz dowody potwierdzające, iż zamieszczenie reklam na obszarze sąsiadującym ze skrzyżowaniem nie spowoduje zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu drogowego. Stanowisko to  potwierdzone jest w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Ustawa krajobrazowa – projekt ustawy

Prezydencki projekt ustawy krajobrazowej stanowi istotną część wdrażania Europejskiej Konwencji Krajobrazowej, której Polska jest sygnatariuszem. Celem planowanych zmian jest wprowadzenie regulacji zmierzających do ochrony krajobrazu.

Projekt przewiduje wprowadzenie zmian do ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.  Prawo budowlane (Dz. U. z 2010r. Nr 243, poz. 1623, ze zm. ), gdzie rozwinięta ma być treść art. 5 ust. 2 pkt. 2 dotyczącą użytkowania obiektu budowlanego poprzez wskazanie, że obiekt budowlany nie może oszpecać otoczenia (art. 5 ust. 2):

„2. Obiekt budowlany należy użytkować w sposób zgodny z jego przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowiska (…), a także nie dopuszczając do tego, by obiekt budowlany oszpecał otoczenie.”

W ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 260) ustawa krajobrazowa wprowadzić ma natomiast zmianę definicji reklamy poprzez wprowadzenie nowych jej elementów. W świetle tej zmiany, reklama to również „umieszczona w polu widzenia użytkowników drogi reklama w rozumieniu przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym”. Z kolei w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647, ze zm.), dodana ma być definicja reklamy wskazującą, iż przez reklamę „należy rozumieć upowszechnianie w jakiejkolwiek wizualnej formie informacji popularyzującej osoby, przedsiębiorstwa, towary, usługi, przedsięwzięcia lub ruchy społeczne”.

Co nie mniej istotne, w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przewidziano również możliwość wprowadzania przez radę gminy zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury, tablic i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń w formie uchwały, która stanowić będzie akt prawa miejscowego.

VIII.     Prawo Administracyjne

Uproszczenie i usprawnienie postępowań administracyjnych poprzez standaryzację wzorów pism

Dnia 24 czerwca 2014 roku opublikowano ustawę z dnia 24 kwietnia 2014 roku o zmianie niektórych ustaw w związku ze standaryzacją niektórych wzorów pism w procedurach administracyjnych (Dz.U.2014.822). Przepisy ustawy wejdą w życie po upływie 6 miesięcy od daty ogłoszenia, czyli 25 grudnia 2014 roku.

Celem ustawodawcy było uproszczenie obowiązującej regulacji prawnej i stworzenie ułatwień w wykonywaniu działalności gospodarczej przez przedsiębiorców. Przepisy nowej ustawy zobowiązują właściwe organy do określenia wzorów pism oraz udostępnienia ich w formie dokumentu elektronicznego (co związane było z potrzebą elektronizacji procedur administracyjnych).

Wprowadzenie wskazanych zmian, zdaniem autorów projektu ustawy, umożliwia przeprowadzenie procesu elektronizacji procedur, co z kolei pozwala na podwyższenie standardu usług świadczonych przez administrację publiczną. Elektronizacja procedur ma na celu usprawnienie przebiegu postępowań.

Ustawa standaryzuje między innymi wzory:

• wniosków o wydanie zezwoleń na obrót hurtowy napojami alkoholowymi, o których mowa w ustawie z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U.2012.1356 j.t. ze zm.),
• wniosków owpisu do rejestru przechowawców akt osobowych i płacowych, o  jakim mowa w ustawie o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach z dnia z dnia 14 lipca 1983 r. (Dz.U.2011.123.698 j.t. ze zm.),
• zgłoszeń rozbiórki obiektów budowlanych wskazanych w art. 31 w ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U.2013.1409 j.t. ze zm.),
• wniosków o udzielenie zezwolenia na prowadzenie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków, o którym mowaw ustawie z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (D.U. 2006.123.858 j.t. ze zm.),
• wniosków o wydanie pozwolenia wodnoprawnego, o jakim mowa w ustawie z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz.U.2012.145 j.t. ze zm.),
• wniosków o wydanie pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U.2013.1232 j.t. ze zm.).

1. PRAWO TELEKOMUNIKACYJNE

Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż część przepisów o retencji danych telekomunikacyjnych jest niezgodna z Konstytucją

30 lipca 2014 r.  Trybunał Konstytucyjny  uznał za niezgodne z Konstytucją część przepisów m.in.  ustawy o Policji z dnia 6 kwietnia 1990 r. (Dz.U.2011.287.1687 j.t.), ustawy o Straży Granicznej z dnia 12 października 1990 r. (Dz.U.2011.116.675 -j.t.), ustawy o kontroli skarbowej z dnia 28 września 1991 r. (Dz.U.2011.41.214 j.t.), ustawy o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego z dnia 9 czerwca 2006 r. (Dz.U.2014.253 j.t.), ustawy o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym z dnia 9 czerwca 2006 r. (Dz.U.2012.621 j.t.), ustawy o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu z dnia 24 maja 2002 r. (Dz.U.2010.29.154 j.t.), ustawy o Żandarmerii Wojskowej i wojskowych organach porządkowych z dnia 24 sierpnia 2001 r. (Dz.U.2013.568 j.t.), w zakresie, w jakim nie przewidują gwarancji niezwłocznego, komisyjnego i protokolarnego zniszczenia materiałów zawierających informacje objęte zakazami dowodowymi, co do których sąd nie uchyl