I. ZMIANY W PRZEPISACH
Nowelizacja dotycząca karalności przestępstw seksualnych wobec dzieci
Ustawa z dnia 4 kwietnia 2014 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2014.538) została opublikowana w dniu 25 kwietnia 2014 r. Ustawa ta implementuje dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/93/UE w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii dziecięcej. Wprowadzone zmiany mają także doprowadzić do zgodności polskich regulacji z postanowieniami Konwencji Rady Europy o ochronie dzieci przed seksualnym wykorzystywaniem i niegodziwym traktowaniem w celach seksualnych oraz, w zakresie dotyczącym zwalczania przestępstw związanych z pornografią dziecięcą, Konwencji Rady Europy o cyberprzestępczości.
Najważniejsze zmiany wprowadzane do kodeksu karnego polegają na zaostrzeniu walki z prostytucją dziecięcą, podwyższeniu wieku ochronnego małoletnich do lat 18, zakazie promocji i reklamy pornografii w stosunku do małoletnich, oraz wydłużeniu terminu przedawnienia karalności przestępstw seksualnych wobec dzieci.
Zgodnie z nowelizacją, przedawnienie karalności przestępstw o charakterze seksualnym, których ofiarami są małoletni nastąpi dopiero po ukończeniu rzez ofiarę 30. roku życia. Według nowelizacji karane będą kontakty seksualne z małoletnimi poniżej 18 roku życia, jeżeli będą wiązały się z przekazaniem korzyści majątkowej, osobistej lub nadużyciem zaufania. W takich przypadkach na odpowiedzialność osoby dorosłej wpływu nie będzie mieć to, z czyjej inicjatywy doszło do takich kontaktów.
Nowelizacja zakłada również, że produkcja, utrwalania, uzyskiwanie i przechowywanie w celu rozpowszechnienia pornografii dziecięcej będzie zagrożone karą do 12 lat (obecnie jest to kara 8 lat pozbawienia wolności).
Obecnie ustawa ta oczekuje na podpis Prezydenta.

Unijna dyrektywa tytoniowa
W dzienniku urzędowym Unii Europejskiej serii L nr 127 z dnia 29 kwietnia 2014 roku opublikowano Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/40/UE z dnia 3 kwietnia 2014 roku w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich w sprawie produkcji, prezentowania i sprzedaży wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów oraz uchylającą dyrektywę 2001/37/WE.
Dyrektywa wprowadza m.in. zakaz sprzedaży papierosów smakowych od dnia 20 maja 2016 r., w tym również papierosów mentolowych. W Polsce zakaz ten wejdzie w życie od dnia 20 maja 2020 r. Zgodnie z postanowieniami dyrektywy producenci papierosów mają obowiązek umieszczania na opakowaniach drastycznych zdjęć zniechęcających do palenia, które obejmować powinny 65% paczki.
Wprowadzono także regulacje dotyczące e-papierosów, m.in. ograniczenia w reklamie tego typu produktów oraz obowiązek umieszczania na opakowaniu informacji o składnikach, w szczególności nikotynie.
Co do zasady, regulacje nowej dyrektywy mają zostać implementowane przez Państwa Członkowskie do dnia 20 maja 2016 r. za wyjątkiem zapisów odnoszących się do papierosów mentolowych, które wejść w życie mają od dnia 20 maja 2020 roku.

II. PRAWO ENERGETYCZNE
Zmiany w ustawie prawo energetyczne.
W dniu 30 kwietnia 2014 roku weszły w życie zmiany w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (tekst jednolity Dz.U.2012.1059 z późn. zm.) wprowadzone przez ustawę z dnia 14 marca 2014 r. o zmianie ustawy – Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 15 kwietnia 2014 r.).
Wprowadzono zapis, iż opłaty zastępcze, które obowiązany są uiścić odbiorca przemysłowy, przedsiębiorstwo energetyczne, odbiorca końcowy oraz towarowy dom maklerski lub dom maklerski w przypadkach określonych w art. 9a ustawy Prawo energetyczne, stanowią przychód Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.
Zmiany odnoszą się również do świadectw pochodzenie energii z Kogeneracji. Wprowadzono w tym przypadku nowy sposób obliczenia opłaty tymczasowej, wskazany w przepisie art. 9a ust. 8a ustawy. Zmieniono również zapis art. 9m ust. 3 dotyczący umorzenia świadectwa pochodzenia z kogeneracji. Ustawa zmieniająca określiła również w poszczególnych latach poziomy, na jakich plasuje się zakres obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia świadectwa pochodzenia z kogeneracji lub uiszczenia opłaty zastępczej.

Niemożność zasiedzenia służebności w przypadku wydania tytułu prawnego
W uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2014 r. w sprawie o sygnaturze II CZP 87/13 wskazano, iż niemożliwe jest zasiedzenie służebności gruntowej odpowiadającej treścią służebności przesyłu w wypadku, gdy istniał tytuł prawny do dysponowania nieruchomością, na której posadowiona jest infrastruktura przesyłowa. Sąd Najwyższy stwierdził, iż w przypadku, gdy w trakcie lokalizacji inwestycji wydana została decyzja, na podstawie art. 35 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, niemożliwym jest zasiedzenie wskazanego powyżej ograniczonego prawa rzeczowego. Z ustnego uzasadnienia postanowienia wynika, że przeszkodą w zasiedzeniu jest fakt, iż przywołana decyzja stanowi tytuł prawny do dysponowania nieruchomością. Takie stanowisko Sądu Najwyższego ogranicza możliwość wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie zasiedzenia służebności przesyłu bądź służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności gruntowej.

III. PRAWO PODATKOWE
Nowe wzory formularzy NIP
W dniu 9 kwietnia 2014 roku weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych (Dz.U.2014r.383). Od tego też dnia obowiązują zatem nowe (wprowadzone wskazanym rozporządzeniem) wzory formularzy:
1. zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-2),
2. zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego osoby fizycznej będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-7),
3. zgłoszenia aktualizacyjnego osoby fizycznej będącej podatnikiem (ZAP-3),
4. załączników do zgłoszenia NIP-2:
a. informacji o wyodrębnionych jednostkach wewnętrznych podmiotu podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu (NIP-2/A),
b. informacji o wspólnikach lub o spółkach tworzących podatkową grupę kapitałową (NIP-D).
Jednocześnie straciło moc poprzednio obowiązujące w tym zakresie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 27 grudnia 2011r.

Nowelizacja ustawy Ordynacja podatkowa – doręczanie pism drogą elektroniczną
W dniu 11 maja 2014r. wchodzi w życie ustawa z dnia 10 stycznia 2014r. o zmianie ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014r,. poz. 183). Ustawa ta nowelizuje między innymi ustawę z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (j.t.: Dz.U. 2012, poz. 749) – w zakresie art. 144a.
Istotnym skutkiem wprowadzonej w tym zakresie zmiany jest fakt, że Urząd Skarbowy będzie mógł doręczać podatnikom korespondencję drogą elektroniczną. Warunkiem zastosowania takiego sposobu doręczenia będzie spełnienie przez stronę jednego z następujących warunków:
1) złożenie podania w formie dokumentu elektronicznego przez elektroniczną skrzynkę podawczą organu podatkowego lub portal podatkowy;
2) wniesienie o doręczenie za pomocą środków komunikacji elektronicznej i wskazanie organowi podatkowemu adresu elektronicznego;
3) wyrażenie zgody na doręczanie pism za pomocą środków komunikacji elektronicznej i wskazanie organowi podatkowemu adresu elektronicznego (przy tym organ podatkowy będzie mógł wystąpić do podatnika o wyrażenie takiej zgody).
W celu doręczenia pisma w formie dokumentu elektronicznego, organ podatkowy prześle na adres mailowy adresata zawiadomienie, w którym podany będzie adres elektroniczny, z którego adresat będzie mógł odebrać pismo (w systemie teleinformatycznym organu podatkowego).
Dzięki zatem powyższej nowelizacji organy podatkowe będą mogły przesyłać podatnikom przez sieć internet decyzje, postanowienia, interpretacje, wzywać do złożenia wyjaśnień
lub zeznań.
Omawiany sposób doręczeń funkcjonować będzie także w drugą stronę, to jest dla doręczeń pochodzących od podatnika. Zatem jeżeli podatnik zgodzi się na komunikację elektroniczną, sam również będzie mógł w ten sposób składać pisma, wyjaśnienia, żądania, itp. Podatnik będzie również mógł ustanowić drogą elektroniczną swojego pełnomocnika do reprezentowania przed urzędem.
Omawiana nowelizacja wprowadza również tzw. portal podatkowy, dla ułatwienia i upowszechnienia informacji podatkowych.

IV. DZIAŁ PROCESOWY
Odrzucenie skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego bez wezwania do usunięcia braków – niezgodne z Konstytucją
W dniu 8 kwietnia 2014 r. zapadł wyrok Trybunału Konstytucyjnego (sygn. akt SK 22/11), w którym uznano, że niezgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej przepis art. 178 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
(j.t.: Dz.U 2012r., poz. 270), w zakresie, w którym przepis ten przewiduje odrzucenie skargi kasacyjnej niespełniającej wymogów art. 176 ww. ustawy, bez wezwania do usunięcia braków. Chodzi o brak w postaci nieokreślania przez skargę kasacyjną zakresu żądanej zmiany lub uchylenia.
Wymóg określony w przepisie art. 176 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ma charakter materialny. Odrzucenie skargi kasacyjnej z powodu niespełnienia tego wymogu Trybunał uznał za niekonstytucyjny, gdyż w praktyce oznacza pozbawienie strony możliwości rozpoznania jej sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny w sposób nieodwracalny. Trybunał wskazał na zasadę sprawiedliwości proceduralnej. Istotą tej wywodzonej z Konstytucji RP zasady jest podmiotowe traktowanie uczestników postępowania, zakaz arbitralnego działania sądu, a także zapewnienie rzetelnego i merytorycznego rozpoznania sprawy w dwóch instancjach. Trybunał stwierdził zatem, że regulacja, która nakłada na sądy obowiązek odrzucania środków zaskarżenia jeszcze przed ich merytorycznym rozpoznaniem stanowi ograniczenie dostępu do sądu drugiej instancji, a także prawa do zaskarżania orzeczeń wydanych w pierwszej instancji. Trybunał uznał również, że dla szybkości postępowania nie można poświęcać ochrony praw podmiotowych jednostek.
Nadto, w przedmiotowej sprawie strona ponosiła negatywne skutki błędu popełnionego przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego. Trybunał orzekł, iż przymus adwokacko-radcowski nie może być uzasadnieniem dla automatycznego odrzucania środków odwoławczych. Trybunał podkreślił również, że w świetle wynikającej z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasady zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, prawo powinno zapewniać jednostkom bezpieczeństwo. Tymczasem, w zakresie omawianej regulacji, ustawodawca z jednej strony poddał skargę kasacyjną przymusowi adwokacko-radcowskim (a więc przewidział obowiązek jej sporządzenia i podpisania przez profesjonalnego pełnomocnika – co za tym idzie wymusił na stronie postępowania ponoszenie kosztów ustanowienia takiego pełnomocnika oraz działanie w zaufaniu do jego zawodowych umiejętności). Jednocześnie jednak obciążył tę stronę wszystkimi nieodwracalnymi konsekwencjami popełnionego przez profesjonalnego pełnomocnika błędu.
Z uwagi na powyższe przepis art. 178 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t.: Dz.U 2012r., poz. 270), w zakresie, w którym przepis ten przewiduje odrzucenie skargi kasacyjnej niespełniającej wymogów art. 176 ww. ustawy, bez wezwania do usunięcia braków – jest niezgodny z Konstytucją.

Nowy wzór oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania
W dniu 5 kwietnia 2014r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 26 lutego 2014 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia wzoru oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania osoby fizycznej ubiegającej się o zwolnienie od kosztów sądowych w postępowaniu cywilnym (Dz.U. 2014r., poz. 366). Ww. rozporządzenie znowelizowało załącznik do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2006 r. w sprawie określenia wzoru oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania osoby fizycznej ubiegającej się o zwolnienie od kosztów sądowych w postępowaniu cywilnym (Dz.U. z 2006r., Nr 27, poz. 200 z późn.zm.).
Celem wskazanej nowelizacji jest przede wszystkim ułatwienie osobom fizycznym wypełniania formularzy oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania oraz umożliwienie sądom dokładniejszej i bardziej wnikliwej oceny sytuacji rodzinnej i majątkowej osób fizycznych, które składają wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych.
Zmiany wprowadzone w formularzu oświadczenia polegają głównie na zwiększeniu ilości danych o stanie majątkowym, dochodach i źródłach utrzymania. Co za tym idzie sąd, dokonując oceny zasadności wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych będzie dysponował większym zakresem danych umożliwiających podjęcie stosownej decyzji procesowej.
Zmiany w formularzu dotyczą zatem głównie rubryki 3 – Dane osoby składającej wniosek, rubryki 5 – Majątek, rubryki 6 – Dochody i źródła utrzymania wnioskodawcy i osób pozostających we wspólnym gospodarstwie domowym oraz rubryki 8 – Inne dane, które wnioskodawca uważa za istotne.

V. PRAWO ZAMÓWIEŃ PUBLICZNYCH
Wezwanie wykonawcy do wyjaśnień – tylko raz
Krajowa Izba Odwoławcza w wyroku z dnia 3 kwietnia 2014r., w sprawach o sygnaturach: KIO 516/14 i KIO 563/14, uznała, że wezwanie wykonawcy do złożenia wyjaśnień (w trybie art. 26 ust. 4 ustawy z dnia 29 stycznia 2004r. Prawo zamówień publicznych [j.t.: Dz.U. 2013r., poz. 907 ze zm., dalej również jako P.z.p.]) co do dokumentu w postaci uzupełnionego wykazu głównych usług, który to wykaz nie potwierdził spełniania postawionego przez zamawiającego warunku wiedzy i doświadczenia, stanowiłoby obejście art. 26 ust. 3 ustawy Pzp.
Przepis art. 26 ust. 4 ustawy P.z.p. daje zamawiającemu prawo wzywania wykonawców do składania wyjaśnień treści złożonych dokumentów. Krajowa Izba Odwoławcza stwierdziła jednak, że zamawiający nie może (ponownie) wzywać wykonawcy do wyjaśnień, jeżeli wezwanie takie skutkować będzie oczywistą zmianą treści złożonego wcześniej dokumentu, już uzupełnionego w trybie art. 26 ust. 3 ustawy P.z.p.
Zdaniem Izby przywołany przepis dopuszcza wezwanie do uzupełnienia dokumentów w postępowaniu o udzielenie zamówienia tylko jeden raz.
W oparciu o powyższe stwierdzić można, że za niedopuszczalne uznać należy podejmowanie przez zamawiającego działań polegających na wezwaniu wykonawcy do wyjaśnienia treści dokumentu, który został już uprzednio uzupełniony przez wykonawcę na wezwanie, gdy takie dodatkowe wyjaśnienia miałyby zmieniać radykalnie treść tego dokumentu.

Zamawiający może badać również należyte wykonanie zamówienia przez podmioty trzecie
W dniu 9 kwietnia 2014r. Sąd Okręgowy w Warszawie wydał wyrok na skutek (między innymi) skargi Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych, który zarzucił wyrokowi Krajowej Izby Odwoławczej błędną wykładnię przepisów ustawy z dnia 29 stycznia 2004r. Prawo zamówień publicznych (j.t.: Dz.U. 2013r., poz. 907 ze zm., dalej także: Pzp) dotyczących ustalenia zdolności do wykonania zamówienia – spełnienia warunków ( art. 22 ust. 5 w zw. z art. 22 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 26 ust. 2b w zw. z art. 7 ust. 1), polegającą na przyjęciu, żeprzepisy ustawy Pzp nie dają możliwości badania rzetelności, kwalifikacji, efektywności i doświadczenia podmiotów trzecich, na których potencjale opiera się wykonawca, który wykazuje spełnienie warunku udziału w postępowaniu co do wiedzy i doświadczenia. Prezes Urzędu zarzucił ponadto błędną wykładnię przepisów rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 19 lutego 2013r. w sprawie rodzajów dokumentów, jakich może żądać zamawiający od wykonawcy oraz form w jakich te dokumenty mogą być składane (Dz.U.2013.231 z późn. zm.), przez przyjęcie, że jego przepisy nie przewidują, aby można było żądać dokumentów, które pozwoliłyby na weryfikację podmiotów trzecich co do rzetelności, efektywności, kwalifikacji i doświadczenia.
Sąd w drodze omawianego wyroku (sygn. akt: V Ca 3618/13) uwzględnił skargę Prezesa Urzędu i zmienił wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z 16 października 2013r. (sygn. akt: KIO 2336/13). Sąd jednocześnie oddalił odwołanie wykonawcy, w którym ten zakwestionował postanowienia zawarte w ogłoszeniu o zamówieniu i specyfikacji istotnych warunków zamówienia. Na podstawie tych postanowień zamawiający zastrzegł sobie badanie, w świetle kryteriów wskazanych w art. 22 ust. 5 ustawy Pzp, należytego wykonania zamówienia przez podmioty trzecie, a to w zakresie oceny spełniania warunku wiedzy i doświadczenia.
Sąd uznał bowiem za uzasadnione i prawidłowe stanowisko wyrażone w skardze Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych. Sąd podkreślił przy tym, że przepis art. 22 ust. 5 w zw. z art. 26 ust. 2b ustawy Pzp faktycznie stwarza dla zamawiającego możliwość stosowania powyżej wskazanych kryteriów (określonych w art. 22 ust. 5 ustawy Pzp) także w stosunku do podmiotów trzecich, na których zasoby powołuje się wykonawca, wykazując w ten sposób spełnienie warunku wiedzy i doświadczenia.
Innymi słowy zmawiający jest uprawniony do badania podmiotów trzecich pod kątem rzetelności, kwalifikacji, efektywności i doświadczenia, jeżeli na zasoby takich podmiotów wykonawca powołuje się wykazując spełnianie warunku wiedzy i doświadczenia.

VI. PRAWO PRACY
Kilka umów długoterminowych pod rządami pierwszej ustawy antykryzysowej tworzy trwały stosunek pracy
Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2014 r., sygn. II PK 123/13 kilka umów na czas określony trwających łącznie ponad 2 lata podczas obowiązywania pierwszej ustawy antykryzysowej, powodują przekształcenie stosunku pracy na czas nieokreślony. Kluczowym dla rozstrzygnięcia sprawy było to, że w okresie spornym obowiązywała ustawa antykryzysowa, która weszła w życie 22 sierpnia 2009 r. Na jej mocy do 31 grudnia 2011 r. zostało zawieszone stosowanie art. 251 k.p. Jednocześnie art. 13 ustawy stanowił, że czas zatrudnienia na podstawie umów terminowych (jednej lub kilku następujących po sobie) nie może przekraczać 24 miesięcy. W rezultacie, jeśli łącznie zwierane z pracownikiem umowy terminowe przekroczyły okres 2 lat, ostatnia zawarta na czas określony umowa o pracę przekształca się z mocy prawa w umowę na czas nieokreślony.

Zakaz strajków „wspierających” uzasadniony według Europejskiego Trybunału Praw Człowieka
Europejski Trybunał Praw Człowieka w wyroku z dnia 8 kwietnia 2014, sprawie nr 31045/10, R.M.T. przeciwko Wielkiej Brytanii, uznał, iż ustawowy zakaz strajków „wspierających” w sektorze transportowym nie stanowił naruszenia konwencyjnej wolności stowarzyszania się.
W Wielkiej Brytanii zakazane jest organizowanie strajków wspierających, tj. strajków, które odbywają się w przedsiębiorstwie niezaangażowanym w spór pomiędzy danym pracodawcą a członkami związku zawodowego, lecz mają jedynie wyrazić poparcie dla działań osób strajkujących gdzie indziej. Skargę do Trybunału wniósł brytyjski związek zawodowy zrzeszający kilkadziesiąt tysięcy członków – pracowników transportu, który chciał zorganizować strajk wspierający. Zarzucono, iż krajowa regulacja narusza wolność stowarzyszania się, chronioną w art. 11 Konwencji o prawach człowieka.
Trybunał nie podzielił argumentacji skarżącego związku i nie stwierdził naruszenia Konwencji. W ocenie Trybunału przedmiotowe regulacje są prawnie uzasadnione i służą realizacji uzasadnionego celu, jakim jest ochrona interesu pracodawcy. Trybunał zwrócił uwagę, iż istotą wolności związkowej jest reprezentacja jego członków i obrona ich interesów, co nie musi być realizowane wyłącznie za pomocą strajku.
Prawo do strajku jako prawo podstawowe nie jest prawem bezwzględnym. Stąd też Trybunał ocenił, iż ustawodawca brytyjski prawidłowo zrównoważył interes pracowników, interes publiczny oraz interes ludności. Zakaz organizowania strajków „wspierających” zapobiega sytuacjom, kiedy pracy zaprzestają przedsiębiorstwa w ogóle niezwiązane ze sporem stanowiącym źródło strajku.

VII. PRAWO BUDOWLANE
29 kwietnia 2014 r. rząd przyjął projekt ustawy o charakterystyce energetycznej budynków
Prace nad ustawą związane były z koniecznością wdrożenia postanowień dyrektywy 2010/31/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 2010 w sprawie charakterystyki energetycznej budynków, a także z chęcią promowania budownictwa efektywnego energetycznie. Regulacje, o których mowa w projekcie mają na celu ograniczenie zużycia energii w budynkach, rozwój nowoczesnych technologii w budownictwie, oraz ochronę środowiska naturalnego.
Ustawa ta wprowadzić ma m.in. regulacje związane ze świadectwami energetycznymi zarówno dla budynków nowych, jak i tych z rynku wtórnego, a także ma wskazywać zasady nabywania i utraty uprawnień do sporządzania świadectw charakterystyki energetycznej budynków.
Projekt ten zakłada obowiązek sporządzania świadectw charakterystyki energetycznej dla istniejących budynków, których powierzchnia użytkowa przekracza 500 m2 (od 09 lipca 2015 r. ma to być powierzchnia przekraczająca 250 m2) zajmowanych przez wymiar sprawiedliwości i administrację publiczną, które zajmują się m.in. obsługą interesantów. Ponadto w budynkach o powierzchni użytkowej powyżej 500 m2, w których świadczone są usługi dla ludności takich jak dworce, muzea i centra handlowe, dla których wykonano takie świadectwa, należy umieszczać kopie świadectwa charakterystyki energetyczne w widocznym miejscu.
Jednocześnie zgodnie z projektem pewne budynki zostaną zwolnione z wymogu posiadania świadectwa charakterystyki energetycznej – domy budowane na własny użytek, zabytkowe kamienice, kościoły, budynki mieszkalne przeznaczone do użytkowania nie dłużej niż cztery miesiące w roku.
Zgodnie z założeniami projektu minister odpowiedzialny za sprawy budownictwa będzie prowadził centralny rejestr charakterystyki energetycznej budynków. Rejestr ten ma być prowadzony w systemie teleinformatycznym i ma usprawnić odnajdywanie osób, które posiadają odpowiednie uprawnienia, a także ma umożliwić szybką weryfikację świadectw.

Ryzyko wystąpienia szkody uzasadnia czasowe zajęcie nieruchomości
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 25 lutego 2014 roku, sygn. akt II SA/Łd 1101/13, uznał, że podstawa do wydania decyzji zezwalającej na czasowe zajęcie nieruchomości zgodnie z art. 126 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, istnieje także w przypadku, gdy znaczna szkoda może powstać w każdej chwili, pomimo że nie można dokładnie stwierdzić, kiedy to nastąpi.
W przedmiotowej sprawie spółka energetyczna wystąpiła o wydanie zezwolenia na czasowe zajęcie nieruchomości w celu przycięcia gałęzi drzew i krzewów. Spółka wskazywała, że gałęzie są zagrożeniem w bezpiecznym przesyłaniu energii elektrycznej, oraz że stanowią bezpośrednie zagrożenia dla zdrowia i życia ludzkiego.
Starosta wydał decyzję odmowną wskazując przy tym, że gałęzie rzeczywiście mogą spowodować różne szkody jednakże dotychczas nie wystąpiła żadna awaria, a więc – w jego opinii – nie wystąpiły przesłanki, które by mogły uzasadniać wydanie zezwolenia na czasowe zajęcie nieruchomości.
Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego podstawą do wydania decyzji zezwalającej na czasowe zajęcie nieruchomości może być także sytuacja kiedy do powstania znacznej szkody może dojść w każdej chwili, choć nie można stwierdzić z całą pewnością, kiedy to nastąpi.

VIII. PRAWO ADMINISTRACYJNE
Informacja prosta nie zmienia się w przetworzoną poprzez proces anonimizacji
W stanie faktycznym sprawy skarżący zgłosił się do Sądu Rejonowego z wnioskiem o kopie wyroków (wraz z uzasadnieniami) z lat 2010-2013 w sprawach dotyczących roszczeń przeciwko Skarbowi Państwa za szkody wyrządzone przez zakłady karne. Prezes Sądu Rejonowego odmówił, wskazując przy tym, że spełnienie takiego wniosku wymagałoby dużego zaangażowania środków. Wskazał on również, że konieczne byłoby skopiowanie wyroków i poddanie ich procesowi anonimizacji i wobec tego uznał, iż żądane dane mają charakter informacji przetworzonej. Odnośnie pojęcia „informacja przetworzona” wskazać należy, iż pojęcie to nie zostało ustawowo zdefiniowane, jednak zgodnie z orzecznictwem przyjmuje się, że informacja przetworzona to informacja, która co do zasady wymaga dokonania pewnych analiz, zestawień, obliczeń, a także wymaga zaangażowania pewnych środków osobowych, czasowych i finansowych. Co istotne – zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, uzyskanie dostępu do informacji przetworzonych możliwe jest w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie uzasadnione ze względu na interes publiczny.
W konsekwencji uznał, iż skarżący ma obowiązek wykazać, że udostępnienie takiej informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Prezes Sądu wezwał więc skarżącego do wykazania okoliczności, które mogłyby potwierdzić interes publiczny, jednakże bez skutku.
Skarżący odwołał się zatem od decyzji Prezesa Sądu Rejonowego do Prezesa Sądu Okręgowego. Wskazał przy tym, że wyroki, o które pytał, rejestrowane są pod symbolem 028 (wewnętrzne oznaczenie statystyczne) i sporządzenie wykazu, o który wnosił nie powinno być szczególnie kłopotliwe i czasochłonne. Prezes Sądu Okręgowego utrzymał w mocy rozstrzygnięcie Prezesa Sądu Rejonowego.
Wobec powyższego, skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim. Wskazywał, że informacja prosta nie zmienia się w przetworzoną poprzez proces anonimizacji, bo czynność ta polega tylko na jej przekształceniu, nie zaś przetworzeniu. Jednocześnie skarżący stwierdzał także, że udostępnienie mu kilkudziesięciu orzeczeń nie utrudni wykonywania przez sąd zadań.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 03 kwietnia 2014 r., sygn. akt II SA/Go 127/14, przyznał rację skarżącemu. Sąd ten uznał jednoznacznie, iż żądana przez skarżącego informacja ma charakter informacji publicznej. Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał także, że informacja prosta nie zmienia się w informację przetworzoną przez proces anonimizacji. Czynność ta polega bowiem jedynie na jej przekształceniu, a nie przetworzeniu. Tak więc, jeśli organ posiada dane objęte wnioskiem, to wykonanie zestawienia czy innych prostych czynności technicznych w żadnym wypadku nie może zostać uznane za przetwarzanie informacji.
Wskazano także, że chociaż Ustawa o dostępie do informacji publicznej (Dz.U.2001.112.1198 ze zm.) nie zawiera definicji informacji przetworzonej to z orzecznictwa jasno wynika, że informacja przetworzona jest jakościowo nową informacją, nieistniejącą dotychczas w przyjętej treści i postaci, chociaż jej źródłem są informacje publiczne proste, dostępne bez wykazywania interesu publicznego. Dopiero konieczność przeprowadzenia pewnych czynności analitycznych, a przede wszystkim intelektualnych w oparciu o posiadane informacje proste może czynić z informacji prostej informację przetworzoną.

Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 13 marca 2014 r. w sprawie sposobu obliczania wysokości oraz sposobu uiszczania opłat za udostępnianie danych z Centralnej Ewidencji i Informacji Działalności Gospodarczej (Dz.U.2014.359)
Rozporządzenie, które weszło w życie w dniu 04 kwietnia 2014 roku, stanowi wykonanie upoważnienia zawartego w art. 39 ust. 7 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 672, ze zm.).
W rozporządzeniu tym Minister Gospodarki określił sposób obliczania wysokości opłaty uiszczanej przez podmiot chcący pozyskać „hurtowe” dane z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, który nie jest organem administracji.
Zgodnie z tym rozporządzeniem opłata za udostępnienie danych z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej powinna być obliczana jako iloczyn liczby godzin niezbędnych do przygotowania danych, zależnej od zakresu udostępnianych danych, oraz stawki za roboczogodzinę, której wysokość określono na poziomie 50 zł netto. Zakres udostępnianych danych oraz liczba godzin niezbędnych do przygotowania danych powinny zostać określone każdorazowo w umowie zawartej pomiędzy Ministrem Gospodarki a podmiotem uzyskującym „hurtowy” dostęp do danych z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.
Możliwe jest również, aby udostępniać dane w sposób ciągły – wtedy umowa powinna określać dodatkową opłatę pokrywającą miesięczne koszty ciągłego udostępniania danych. W takim przypadku opłata dodatkowa powinna być obliczana jako iloczyn liczby godzin niezbędnych do miesięcznej obsługi umowy oraz stawki za roboczogodzinę. Liczba godzin niezbędnych do obsługi umowy nie może przekraczać miesięcznie trzydziestu jeden, tak więc dodatkowy miesięczny koszt obsługi umowy może wynieść maksymalnie 1550 zł.