I.    ZMIANY W PRZEPISACH
Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie wykazów zawierających informacje i dane o zakresie korzystania ze środowiska oraz o wysokości należnych opłat

W dniu 20 marca 2014 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie wykazów zawierających informacje i dane o zakresie korzystania ze środowiska oraz o wysokości należnych opłat (Dz.U. z 2014 r. poz. 274). Rozporządzenie to wprowadza zmiany w odniesieniu do formy prowadzenia i przedkładania wykazów przez podmioty korzystające ze środowiska.
Do tej pory podmioty te miały obowiązek prowadzenia wykazów w formie pisemnej w układzie tabelarycznym – obecnie podmioty te mogą prowadzić wykazy w formie pisemnej lub w formie elektronicznej w układzie tabelarycznym (§ 7 ust. 1 rozporządzenia).
W dalszej kolejności wskazać należy, iż zgodnie ze „starym” rozporządzeniem (z dnia 18 czerwca 2009 r.), podmiot miał obowiązek przedłożyć wykazy w formie pisemnej (§ 7 ust. 2), a jeżeli miał taką możliwość – w formie elektronicznej na informatycznych nośnikach danych (§ 7 ust. 3). Na podstawie obecnego rozporządzenia, podmiot składa wykazy albo w formie papierowej albo w formie elektronicznej (§ 7 ust. 2). W stosunku do wykazów w formie elektronicznej rozporządzenie przewiduje następujące wymogi (§ 7 ust. 3):
a)    wniesienie na elektroniczną skrzynkę podawczą właściwych organów,
b)    opatrzenie bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu albo przy użyciu profilu zaufanego elektronicznej platformy usług administracji publicznej.
Poza tym, rozporządzenie to nie wprowadza żadnych innych zmian w odniesieniu do uprzedniego stanu prawnego. Liczba załączników, formaty i treści tabel są identyczne, jak w rozporządzeniu obowiązującym uprzednio – poza jednym szczegółem – w załączniku 1 w tabeli zawierającej zbiorcze zestawienie informacji o zakresie korzystania ze środowiska  podmiot powinien obok telefonu/faksu podać również adres e-mail.

II.    PRAWO ENERGETYCZNE
Udzielenie informacji o infrastrukturze przesyłowej stanowi informację publiczną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku o sygn. akt II SAB/Wa 35/14 z dnia 01 kwietnia 2014 r. potwierdził kształtującą się linię orzeczniczą, wskazującą, iż informacje o posadowieniu infrastruktury przesyłowej stanowią informację publiczną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że stosownie do treści art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych we wskazanej powyżej ustawie. Ustawodawca w art. 6 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej dokonał przykładowego wyliczenia, jaka informacja stanowi informację publiczną. Przyjmować zatem należy, iż informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa, o ile odnosi się do faktów i danych.
Art. 6 ust. 1 w pkt 4 ustawy stanowi, że udostępnieniu podlega informacja publiczna m. in. o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć. Informacją publiczną jest zatem treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty nie będące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii, ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto walor informacji publicznej posiada treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu nie będącego takim organem. Ale warunkiem jest, by był związany z nimi bezpośrednio przy realizacji przewidzianych prawem zadań. Przedsiębiorstwo przesyłowe jako operator realizuje zadania systemu przesyłowego oraz świadczy usługi publiczne w zakresie przesyłu określonego dobra.
W ww. wyroku potwierdzono zatem, iż przedsiębiorca przesyłowy zobowiązany jest do udzielenia informacji publicznej, jaką jest przekazanie informacji o infrastrukturze przesyłowej.

III.    PRAWO PODATKOWE
Brak podatku dochodowego od osób fizycznych od dodatku energetycznego
W dniu 11 kwietnia 2014r. wejdzie w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 21 marca 2014 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od niektórych dochodów (przychodów) podatników podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz.U.2014.401).

Zgodnie z tym rozporządzeniem, zaniechano poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od dodatku energetycznego otrzymanego przez odbiorcę wrażliwego energii elektrycznej. Zaniechanie to będzie znajdowało zastosowane do dochodów (przychodów) uzyskanych w okresie od dnia 1 stycznia 2014r. do dnia 31 grudnia 2014 r.
Definicję legalną pojęcia odbiorcy wrażliwego energii elektrycznej zawiera ustawa z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne, która określa, że jest nim osoba, której przyznano dodatek mieszkaniowy w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz.U.2013.966), która jest stroną umowy kompleksowej lub umowy sprzedaży energii elektrycznej zawartej z przedsiębiorstwem energetycznym i która zamieszkuje w miejscu dostarczania energii elektrycznej. Dodatek energetyczny jest przyznawany w drodze decyzji na wniosek odbiorcy wrażliwego energii elektrycznej przez właściwy organ gminy.
Regulacja zawarta w omawianym rozporządzeniu Ministra Finansów znajduje uzasadnienie w fakcie, że dodatek mieszkaniowy korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych, jednak zwolnieniem tym nie został objęty dodatek energetyczny, mimo że przysługuje tej samej grupie osób. Minister Finansów postanowił o zaniechaniu poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od dodatku energetycznego w odniesieniu do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2014 r., nie znajdując racjonalnych podstaw zróżnicowania w zakresie opodatkowania tych świadczeń.

Uchybienia w zakresie informacji o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej jako wykroczenie

Od dnia 1 kwietna 2014r. zaczęły obowiązywać nowe zasady odliczania podatku od towarów i usług (VAT) od pojazdów samochodowych, a to zgodnie z nowelizacją – ustawą z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2014.312).
Z powyższymi zmianami związane są również zmiany w Kodeksie karnym skarbowym. Mianowicie, złożenie nieprawdziwej lub niezłożenie informacji o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej (naczelnikowi urzędu skarbowego, w terminie 7 dni od dnia, kiedy poniesiony zostanie pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami, na formularzu VAT-26) zostało spenalizowane i jest to nowy typ czynu zabronionego.
Opisany czyn zabroniony został wprowadzony do Kodeksu karnego skarbowego w dniu 1 kwietnia 2014r., jako dodany do tej ustawy art. 56a, zgodnie z którym karze grzywny do 720 stawek dziennych podlega podatnik, który:
1)    wbrew obowiązkowi nie składa właściwemu organowi podatkowemu informacji o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej, albo
2)    składa ją po terminie lub
3)    podaje w niej dane niezgodne ze stanem rzeczywistym,
jeżeli jednocześnie dokonuje odliczenia podatku niezgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług.
W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe (art. 56 § 2 k.k.s.).
Ustawodawca zrezygnował natomiast z karania podatników składających właściwemu organowi podatkowemu omawianą informację po terminie, jeżeli nastąpiło to przed dokonaniem jakichkolwiek czynności przez organ podatkowy lub skarbowy w zakresie podatku VAT (art. 56 §3 k.k.s.). Niezłożenie informacji w terminie skutkuje już dla podatnika utratą prawa do pełnego odliczenia VAT od wszystkich wydatków, które są związane z pojazdem samochodowym do czasu złożenia takiej informacji.

IV.    DZIAŁ PROCESOWY

Uchwała Sądu Najwyższego w sprawie zasiedzenia
Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2014 r., sygn. akt III CZP 8/14, do biegu terminu zasiedzenia prawa własności nieruchomości nie zalicza się okresu jej posiadania w zakresie treści prawa użytkowania wieczystego.”
Uchwała podjęta została w odpowiedzi na pytanie prawne, którego treścią była wątpliwość, czy do terminu zasiedzenia własności nieruchomości wnioskujący może doliczyć okres, w którym biegł dla niego termin do nabycia przez zasiedzenie prawa użytkowania wieczystego przeciwko poprzedniemu użytkownikowi wieczystemu, a które to użytkowanie wieczyste, przed upływem terminu do jego zasiedzenia wygasło, z uwagi na upływ terminu na jaki została zawarta umowa użytkowania wieczystego.

Kurator osoby częściowo ubezwłasnowolnionej ma prawo do wynagrodzenia
Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2014 roku, sygn. akt III CZP 6/14, w razie braku podstaw do pokrycia wynagrodzenia kuratora osoby częściowo ubezwłasnowolnionej na podstawie art. 179 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, wynagrodzenie to zostanie pokryte ze środków Skarbu Państwa na podstawie art. 53a ustawy o pomocy społecznej w związku z art. 162 § 3 (który mówi o tym, iż wynagrodzenie z tytułu opieki może zostać pokryte z pomocy społecznej) i 178 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, które stanowi, o tym, iż przepisy dotyczące opieki stosuje się odpowiednio do kurateli.
Sąd Najwyższy stwierdził także, iż w postępowaniu o przyznanie wynagrodzenia kuratorowi osoby częściowo ubezwłasnowolnionej ze środków publicznych, zainteresowanym jest gmina, na której spoczywa obowiązek wypłaty tego wynagrodzenia, a postanowienie w przedmiocie wypłaty wynagrodzenia jest postanowieniem co do istoty sprawy, a co za tym idzie, na postanowienie to służy apelacja.

Po zwrocie wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych sąd wezwie do uiszczenia opłaty
Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2014 roku, sygn. akt III CZP 133/13,
w razie zwrotu na podstawie art. 102 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (jedn. tekst Dz.U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm.) wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych, zgłoszonego po wezwaniu do uiszczenia opłaty od sprzeciwu od wyroku zaocznego, przewodniczący wzywa ponownie do opłacenia sprzeciwu na podstawie art. 130 § 1 k.p.c.

V.    PRAWO TELEKOMUNIKACYJNE

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej – blokowanie dostępu do strony internetowej
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C – 314/12 UPC Telekabel Wien GmbH v. Constantin Film Verleih GmbH i Wega Filmproduktionsgesellschaft mbH doszedł do wniosku, iż sąd państwa członkowskiego może nakazać dostawcy usług internetowych, jakim było UPC Telekabelen GmbH zablokowanie jego klientom dostępu do pewnej internetowej.
W niniejszej sprawie austriacki sąd pierwszej instancji nakazał UPC Telekabel GmbH zablokowanie (uniemożliwienie) dostępu do pewnej strony internetowej, na której udostępniane bezpłatnie były filmy, których prawa własności przysługiwały dwóm austriackim przedsiębiorcom – Constantin Film Verleih GmbH i Wega Filmproduktionsgesellschaft mbH.
Zdaniem UPC Telekabel taki zakaz wobec niej nie mógł zostać wydany, gdyż nie pozostawała w żadnych stosunkach prawnych z właścicielami strony internetowej, na której umieszczano filmy bez zgody ich właścicieli oraz że w sprawie nie ustalono, żeby klienci UPC Telekabel działali w sposób z prawem niezgodny.
Sprawa na skutek środków odwoławczych trafiła przed Sąd Najwyższy Austrii, który w tej kwestii zadał pytanie prejudycjalne do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
Trybunał Sprawiedliwości ustalił, iż dostawca usług internetowych jakim jest UPC Telekabel umożliwia odbiorcom tych usług, a swoim klientom, dostęp do przedmiotów chronionych prawami autorskimi udostępnionych w internecie, czyli jest pośrednikiem, którego usługi są wykorzystywane w celu naruszenia praw autorskich.
Ponadto, Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, iż nakazanie zablokowania takiego dostępu ogranicza traktatową zasadę swobody działalności gospodarczej oraz jest sprzeczne z wolnością informacji, do której mają prawo internauci. Jedocześnie stwierdził, iż w sytuacji kolizji kilku praw podstawowych (takich jak prawo własności intelektualnej oraz wolność informacji i swoboda działalności gospodarczej), państwa członkowskie muszą opierać się na takiej wykładni prawa Unii i swojego prawa krajowego, która pozwoli na zapewnienie odpowiedniej równowagi między tymi prawami podstawowymi.
W dalszej kolejności Trybunał Sprawiedliwości doszedł do wniosku, iż nakaz zablokowania konkretnej strony internetowej nie narusza istoty swobody działalności gospodarczej, gdyż pozostawia swobodę w wykonaniu tego nakazu (środkach zmierzających do jego realizacji) oraz umożliwia udowodnienie, że przedsiębiorca – dostawca usług internetowych – podjął wszelkie możliwe działania, które były w jego zasięgu i zmierzały do zablokowania strony.
Co za tym idzie, Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, iż nakaz zablokowania strony internetowej skierowany do dostawcy usług internetowych jest zgodny z prawem Unii Europejskiej, gdy wypełnia dwa warunki:
1)    działania podjęte przez dostawcę usług internetowych nie pozbawiają internautów możliwości legalnego dostępu do udostępnianych informacji
2)    zapobiegają korzystaniu z przedmiotów objętych ochroną praw autorskich, na których udostępnienie nie udzielono zgody, bądź przynajmniej czynią to trudno wykonalnym oraz poważnie zniechęcają internautów do korzystania z treści umieszczonych w internecie z naruszeniem prawa własności intelektualnej.

VI.    PRAWO ZAMÓWIEŃ PUBLICZNYCH

Nowe progi w zamówieniach publicznych
Z dniem 16 kwietnia 2014 roku wchodzi w życie długo wyczekiwana ustawa z dnia 14 marca 2014 r. o zmianie ustawy Prawo zamówień publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2014.423), wprowadzająca m.in. nowe wyższe progi pozwalające na pominięcie przepisów ustawy (30.000,00 euro).

Orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej – konieczność uzasadnienia umorzenia przetargu
W dniu 4 marca 2014r. Krajowa Izba Odwoławcza wydała orzeczenia w dwóch sprawach (pomiędzy tymi samymi stronami) o sygn. KIO 293/14 oraz KIO 294/14.
Obie sprawy dotyczyły kwestii umorzenia postępowania na podstawie art. 93 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 29 stycznia 2004r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 907). Zgodnie ze wskazaną regulacją zamawiający unieważnia postępowanie o udzielenie zamówienia, jeżeli wystąpiła istotna zmiana okoliczności powodująca, że prowadzenie postępowania lub wykonanie zamówienia nie leży w interesie publicznym, czego nie można było wcześniej przewidzieć. Odwołujący nie zgadzał się na unieważnienie postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na dostawę sprzętu medycznego do jednego z poznańskich szpitali, stał bowiem na stanowisku, że nie zaszła przesłanka określona w ww. przepisie, na którą powoływał się w sprawach zamawiający.
Krajowa Izba Odwoławcza wprawdzie zaakceptowała argumenty, na podstawie których zamawiający umorzył postępowanie, przedstawione przez niego na rozprawie, jednak pomimo tego uwzględniła odwołanie wykonawcy.
Izba stanęła bowiem na stanowisku, że zamawiający ma prawo umorzyć postępowanie w sytuacji, gdy realizacja danego zamówienia przestała leżeć w interesie publicznym, musi jednak decyzję taką uzasadnić.
W omawianych przypadkach zamawiający umarzając postępowanie na podstawie art. 93 ust. 1 pkt 6 ustawy Pzp, zrobił to, odwołując się do wiedzy, którą posiadał tylko on i która nie wynikała z toczącego się postępowania. Toteż w ocenie Krajowej Izby Odwoławczej, taki sposób postępowania zamawiającego jest niedopuszczalny. Izba stwierdziła ponadto, że jeżeli zamawiający podtrzymuje swoją decyzję co do umorzenia, powinien podjąć ją ponownie, jednakże tym razem rzetelnie motywując uzasadnienie swojej decyzji o umorzeniu.

Wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 3 stycznia 2014 r. (KIO 2831/13) – wymagania co do podpisu własnoręcznego
Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 907 – dalej jako Pzp) w stosunku do oferty wprowadza wymóg zachowania formy pisemnej, który ma charakter bezwzględny. Jej istotą jest opatrzenie dokumentu własnoręcznym podpisem. Co za tym idzie, konsekwencją niezachowania formy pisemnej jest bezwzględna nieważność dokonanej czynności prawnej, co oznacza, że czynność taka nie może być w żaden sposób konwalidowana. Przepisy ustawy P.z.p. nie dopuszczają takiej możliwości.
Tak więc brak podpisu (własnoręcznego) powoduje niezgodność oferty z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa.
Sformułowania te mogą w praktyce budzić wątpliwości również w zakresie, co uznać należy za podpis (własnoręczny).
Powyższe kwestie były przedmiotem wyroku Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 3 stycznia 2014r. (KIO 2831/13). Izba wskazała, że braku podpisu wykonawcy na formularzu ofertowym nie można uznać za nieistotną omyłkę polegającą na niezgodności oferty ze specyfikacją istotnych warunków zamówienia (dalej jako: SIWZ). Ponadto Izba podkreśliła, że samo przystawienie na formularzu ofertowym pieczęci imiennej nie stanowi zachowania formy pisemnej. Pieczęć imienna nie jest bowiem desygnatem pojęcia własnoręcznego podpisu, tj. nie spełnia wymogów uznania podpisu za własnoręczny.
Krajowa Izba Odwoławcza wskazała również, że formularz ofertowy zawiera oświadczenie o złożeniu oferty, czyli konkretne oświadczenie woli wykonawcy.  W formularzu znajdują się też (lub mogą znaleźć) między innymi oświadczenia wykonawcy co do terminów realizacji zamówienia, zapoznania się ze specyfikacją istotnych warunków zamówienia, okresów rękojmi i gwarancji, a także oświadczenie wykonawcy o związania ofertą przez czas wskazany w SIWZ, i inne. Takie oświadczenia mają bardzo istotne znaczenie dla zamawiającego, gdyż są gwarancją zawarcia i realizacji umowy w ustalonym terminie i na warunkach określonych w SIWZ. Ponadto zaś oświadczeń tych nie można zastąpić (uzupełnić) pozostałymi przedłożonymi z ofertą dokumentami (kosztorysami). Tak więc wykonawca nie składając pod takimi oświadczeniami podpisu własnoręcznego, a jedynie pieczęć imienną, nie zachowuje formy pisemnej. W konsekwencji powyższego uznać należy, że de facto nie złożył oferty. 
Reasumując, podkreślić zatem należy, że nie oznacza zachowania formy pisemnej przystawienie jedynie pieczęci imiennej w formularzu ofertowym, ponieważ pieczęć nie odpowiada wymogom podpisu własnoręcznego.

VII.    PRAWO PRACY

Umowa o pracę na czas określony obarczona większym ryzykiem dla pracodawców.
W ostatnim wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 13 marca 2014 r. (sygn. C-38/13) na tle umów o pracę na czas określony, Trybunał wskazał na problem wiążący się z okresem wypowiedzenia takich umów.
Trybunał stwierdził, że art. 33 polskiego Kodeksu pracy stoi w sprzeczności z klauzulą 4 do Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC. Klauzula 4 wskazanego porozumienia wprowadza bowiem zasadę niedyskryminacji, wedle której pracownicy zatrudnieni na czas określony nie mogą być traktowani w sposób mniej korzystny na tle warunków pracy niż porównywalni pracownicy zatrudnieni na czas nieokreślony, chyba że jest to uzasadnione obiektywnymi przyczynami.
Niezgodność dotyczy rozwiązywania umów. Umowy na czas określony zawarte na czas dłuższy niż 6 miesięcy, jeżeli przewidziano to w ich postanowieniach, mogą być wypowiedzialne za dwutygodniowym wypowiedzeniem bez podania przyczyny. Natomiast długość okresu wypowiedzenia umów na czas nieokreślony uzasadniona jest od stażu pracy, a pracodawca podać musi przyczynę uzasadniającą. W ocenie Trybunału powyższe rozwiązanie dyskryminuje pracowników zatrudnionych na podstawie umów terminowych bez żadnego uzasadnienia.
Zgodnie z prawem unijnym, dyrektywa nie wywiera bezpośredniego skutku pomiędzy stronami stosunku pracy (stosunki horyzontalne). Wywiera ona jednakże pomiędzy obywatelami a państwem (stosunki wertykalne). Jest to w szczególności istotne dla pracowników jednostek państwowych i samorządowych, które powoływać się będą mogły na ww. dyrektywę w przypadku sporu z pracodawcą.
Omawiane orzeczenie prawdopodobnie skutkować będzie nowelizacją przepisów Kodeksu pracy.

Od 1 kwietnia 2014 roku weszły w życie zmiany w rozporządzeniu w sprawie miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych
W dniu 01 kwietnia 2014 roku weszło w życie rozporządzenie Ministra pracy i Polityki Społecznej z 13 marca 2014 r. zmieniające rozporządzenie sprawie miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych (Dz.U.2014.370).
Rozporządzenie wydłuża o 5 dni termin na przekazanie przez pracodawców wniosku o wypłatę miesięcznego dofinansowania do wynagrodzenia niepełnosprawnego pracownika i miesięcznej informacji o wynagrodzeniach, zatrudnieniu i stopniach niepełnosprawności pracowników niepełnosprawnych. Od 1 kwietnia 2014 roku wniosek i informację pracodawcy będą mogli składać do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczą. Ponadto zmieniono wzór informacji INF-D-P oraz wniosku Wn-D (zmiany w bloku informacyjnym w zakresie terminu składania ww. dokumentów). Nowelizacja wydłużyła okres obowiązywania rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 9 stycznia 2009 r. w sprawie miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r., poz. 241) do 31 grudnia 2014 r., aby zapewnić pracodawcom ciągłość udzielania pomocy publicznej.

VIII.    PRAWO BUDOWLANE
Opodatkowanie paneli fotowoltanicznych
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 09 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Sz 854/13, przy montażu paneli fotowoltaicznych, za budowle uznaje się jedynie ich system mocowań. Jest to istotne z punktu widzenia podatkowego, gdyż w tylko takim zakresie panele te podlegają podatkowi od nieruchomości. Panele, z uwagi na ich specjalną funkcję zamiany energii słonecznej na elektryczną, za budowle nie mogą zostać uznane.
W stanie faktycznym sprawy wystąpiono o interpretację podatkową w zakresie opodatkowania zamontowanych do gruntu na specjalnych konstrukcjach paneli fotowoltaicznych. Wnioskodawca wskazał, że same panele nie są budowlą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623), a za uznany taką można uznać jedynie system mocowania paneli do gruntu.
Organ podatkowy, wydając interpretację podatkową, był odmiennego zdania i uznał, iż panele fotowoltaiczne należy uznać w całości za budowle i w konsekwencji w całości objąć podatkiem od nieruchomości.
Wojewódzki Sąd Administracyjny przychylił się do stanowiska Wnioskodawcy. Wyrok nie jest prawomocny.

Brak decyzji w aktach sprawy nie oznacza, że nigdy nie istniała
Wyrokiem z dnia 25 marca 2014 r., sygn. akt I OSK 1867/12, Naczelny Sąd Administracyjny odmówił uznania decyzji o lokalizacji ciepłociągu z 1961 roku za wydaną z rażącym naruszeniem prawa, mimo że w dokumentach nie znaleziono po niej śladu.
Sprawa dotyczyła próby stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej w Łodzi z września 1961 r., na podstawie którego zezwolono Zakładom Energetycznym na założenie i przeprowadzenie przewodów podziemnych służących do przesyłania płynów i pary. Zarzuty odnośnie decyzji dotyczyły braku przeprowadzenia postępowania o zatwierdzeniu lokalizacji szczegółowej, które było przesłanką wydania decyzji zezwalającej na poprowadzenie przez nieruchomość ciepłociągu. W aktach sprawy odnaleziono jedynie decyzję lokalizacyjną ogólną.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego fizyczny brak dokumentu nie oznacza, że nigdy on nie istniał. W sprawie z całą pewnością przeprowadzono postępowanie administracyjne, co ustalił Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekający wcześniej w sprawie. Zważywszy jednak na upływ kilkudziesięciu lat od wydania badanej decyzji, brak dokumentu mającego zastosowanie w sprawie nie może przesądzać o rażącym naruszeniu prawa przez organ wydający wówczas decyzję i świadczyć o tym, że ten dokument nie istniał. Odmienny pogląd podważałby sens istnienia instytucji stwierdzenia nieważności decyzji, skoro każdy brak dokumentu w sprawie uznany byłby za rażące naruszenie prawa – wskazał Sąd.

IX.    PRAWO ADMINISTRACYJNE
Zestawienie kilku informacji prostych nie powoduje automatycznie zmiany tych informacji w informację przetworzoną
Wyrokiem z dnia 03 marca 2014 r., sygn. akt IV SA/Gl 111/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach orzekł, iż samo sięgnięcie do zbiorów dokumentów zawierających informacje proste i sporządzenie odrębnego zestawienia nie pozwala na automatyczne zakwalifikowanie informacji jako nowej informacji – informacji przetworzonej.
Stan faktyczny sprawy dotyczył wniosku o udostępnienie numerów działek oraz numerów ksiąg wieczystych nieruchomości, które zostały wydzielone pod drogi publiczne i przeszły na własność gminy. Wójt Gminy odmówił udzielenia informacji w powyższym zakresie jako informacji przetworzonej, a decyzję odmowną podtrzymało Samorządowe Kolegium Odwoławcze.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżone decyzje, wskazując, iż przygotowanie takiego zestawienia w istocie wymagało sięgnięcia do kilku zbiorów danych, jednakże, jak ocenił Sąd, nie wymagało wykonania absorbujących czynności analitycznych, organizacyjnych, czy intelektualnych. Ponadto, Sąd zwrócił uwagę, iż postępująca informatyzacja oraz publiczną tworzenie elektronicznych, łatwo dostępnych baz danych pojęcia zawęziły pojęcie „informacji przetworzonej”. Wojewódzki Sąd Administracyjny podkreślił, iż pojęcie to należy interpretować z uwzględnieniem aktualnego, przeciętnego poziomu technicznego i organizacyjnego danego podmiotu.
W konsekwencji, Sąd nie uznał za zasadne stanowiska w przedmiotowej sprawie, iż udostępnienie numerów działek oraz numerów ksiąg wieczystych nieruchomości, które zostały wydzielone pod drogi publiczne i przeszły na własność gminy stanowi informację publiczną przetworzoną. Wyrok nie jest prawomocny.

Centralne Repozytorium Informacji Publicznej – nowe rozporządzenie
Z dniem 28 marca 2014 r. w życie weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie Centralnego Repozytorium Informacji Publicznej (CRIP) (Dz.U.2014.361). Przepisy tego rozporządzenia szczegółowo wskazują standardy techniczne prowadzenia Repozytorium, oraz sposób na weryfikowanie, przetwarzanie, a także udostępnianie zasobów znajdujących się w CRIP.
Zgodnie z rozporządzeniem możliwe są dwa sposoby dostępu do metadanych i zasobów informacyjnych. Pierwszym z nich jest dostęp przez portal CRIP, a drugi sposób to „wejście” przy użyciu interfejsu programistycznego. CRIP ma zapewniać nieprzerwany dostęp do zasobów informacyjnych i metadanych, które są w nim zgromadzone. Jedynym odstępstwem od zasady nieprzerwanego dostępu ma być sytuacja, gdy niezbędna będzie przerwa serwisowa wynikająca z awarii albo konieczności dokonania zmian bądź ulepszeń. Wskazać przy tym, należy, iż minister właściwy do spraw informatyzacji obowiązany jest poinformować o przerwach serwisowych na portalu CRIP albo na stronie głównej Biuletynu Informacji Publicznej.