I. ZMIANY W PRZEPISACH

Nowelizacja ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym

Z dniem 01 stycznia 2015 r. weszły w życie przepisy zmieniające ustawę z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1203 z późn. zm.). Nowelizacja wprowadza instytucję wyeliminowania z obrotu prawnego podmiotów nieprowadzących w rzeczywistości działalności gospodarczej i nieposiadających zbywalnego majątku bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego.

Zgodnie z art. 25a ustawy, Sąd rejestrowy wszczyna z urzędu postępowanie o rozwiązanie podmiotu wpisanego do Rejestru bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego, w przypadku gdy:

1. oddalając wniosek o ogłoszenie upadłości lub umarzając postępowanie upadłościowe, sąd upadłościowy stwierdzi, że zgromadzony w sprawie materiał daje podstawę do rozwiązania bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego;

2. oddalono wniosek o ogłoszenie upadłości lub umorzono postępowanie upadłościowe z tego powodu, że majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania;

3. wydano postanowienie o odstąpieniu od postępowania przymuszającego lub jego umorzeniu;

4. mimo wezwania sądu rejestrowego nie złożono rocznych sprawozdań finansowych za 2 kolejne lata obrotowe;

5. mimo dwukrotnego wezwania sądu rejestrowego nie złożono w terminie wymaganych prawem dokumentów.

Konsekwencją ustalenia przez sąd rejestrowy, że podmiot wpisany do Krajowego Rejestru Sądowego faktycznie nie prowadzi działalności gospodarczej i nie posiada zbywalnego majątku, jest wydanie orzeczenia sądu rejestrowego o rozwiązaniu podmiotu bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego i zarządzenie jego wykreślenia z rejestru.

Największe kontrowersje w związku z nowelizacją ustawy budzi przepis art. 25e omawianej ustawy, zgodnie z którym mienie pozostałe po wykreślonym z rejestru podmiocie nabywa z mocy prawa nieodpłatnie Skarb Państwa. Skarb Państwa będzie ponosił odpowiedzialność z nabytego mienia za zobowiązania podmiotu wykreślonego z rejestru. Roszczenia właścicieli przejętego mienia (wierzycieli, wspólników, członków spółdzielni oraz innych osób uprawnionych do udziału w majątku likwidacyjnym) wygasną, jeżeli nie będą dochodzone przeciwko Skarbowi Państwa w terminie roku od przejęcia mienia wykreślonych podmiotów.

Wraz z wejściem w życie ustawy nowelizacyjnej sądy rejestrowe nabyły uprawnienia do wydawania postanowień o odstąpieniu od postępowania przymuszającego. Postępowanie to, uregulowane przepisem art. 24 ustawy, jest wyrazem funkcji kontrolnej sądu rejestrowego. W przypadku, gdy sąd stwierdzi, że wniosek o wpis do rejestru lub dokumenty, których złożenie jest obowiązkowe, nie zostały złożone w terminie po bezskutecznym wezwaniu do ich złożenia nakłada na dany podmiot grzywnę. Przed nowelizacją przeprowadzenie postępowania przymuszającego było obligatoryjne w każdym przypadku stwierdzenia przez sąd braku spełnienia wyżej wskazanego obowiązku. Od 1 stycznia 2015 r. sądy rejestrowe mogą odstępować oraz umarzać nieefektywne postępowania przymuszające, gdy z danych zawartych w aktach rejestrowych wynika, że nałożenie grzywny nie doprowadzi do spełnienia obowiązku wymuszanego grzywną. Nowelizacja ustawy ma doprowadzić do odciążenia sądów od dokonywania czynności, które nie przynoszą rezultatu, a także ograniczyć wydatki Skarbu Państwa związanych z prowadzeniem nieefektywnych postępowań przymuszających.

Natomiast w dniu 15 stycznia 2015 r. weszła w życie nowelizacja ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym wprowadzona ustawą z dnia 28 listopada 2014 r. o zmianie ustawy – Kodeks spółek handlowych i niektórych innych ustaw (Dz. U. Z 2015 r., poz. 4). Zmiana wprowadziła możliwość rejestracji spółek jawnych i komandytowych za pośrednictwem Internetu, jeżeli umowa spółki zostanie zawarta przy wykorzystaniu wzorca umowy udostępnionego w systemie teleinformatycznym. Ten sposób zawarcia umowy spółki znacznie przyspieszy procedurę rejestracyjną, ponieważ zgodnie z art. 20a ust. 2 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym, sąd rejestrowy rozpatrzy wniosek o wpis takiej spółki w terminie jednego dnia od daty jego wpływu. Tryb i sposób złożenia wniosku określi Minister Sprawiedliwości w drodze rozporządzenia.

Ponadto, z dniem 15 stycznia 2015 r. przestał obowiązywać wymóg załączania do akt rejestrowych spółek prawa handlowego wzorów podpisów osób upoważnionych do reprezentowania danej spółki, za sprawą uchylenia art. 11 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym. Natomiast zgodnie z art. 19a ust. 5 tej ustawy do wniosku o wpis osób reprezentujących daną spółkę, likwidatorów i prokurentów należy dołączyć zgodę tych osób na ich powołanie. Wymogu tego nie stosuje się, jeżeli wniosek o wpis jest podpisany przez osobę, która podlega wpisowi albo która udzieliła pełnomocnictwa do złożenia wniosku o wpis, albo której zgoda jest wyrażona w protokole z posiedzenia organu powołującego daną osobę lub w umowie spółki.

Zmiana ustawy o ochronie danych osobowych

W dniu 01 stycznia 2015 r. weszła w życie ustawa z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1662) zmieniająca m. in. ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1182 z późn. zm., dalej jako „ustawa”). Przed nowelizacją instytucja administratora bezpieczeństwa informacji regulowana była przepisem art. 36 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym administrator danych wyznaczał administratora bezpieczeństwa informacji, nadzorującego przestrzeganie zasad ochrony, chyba że sam wykonywał te czynności. Ustawa nie przewidywała, jakie dokładnie czynności administrator bezpieczeństwa informacji miałby wykonywać. W obecnym stanie prawnym do jego obowiązków będzie należało zapewnienie przestrzegania przepisów o ochronie danych osobowych, w szczególności poprzez sprawdzanie zgodności przetwarzania danych osobowych z przepisami o ochronie danych osobowych, nadzorowanie opracowania i aktualizowania dokumentacji opisującej sposób przetwarzania danych oraz przestrzegania zasad w niej określonych, zapewnianie zapoznania osób upoważnionych do przetwarzania danych osobowych z przepisami o ochronie danych osobowych, a także prowadzenie rejestru zbiorów danych przetwarzanych przez administratora danych.

Ważną zmianą jest także to, że zbiory danych osobowych, które nie są prowadzone w wersji elektronicznej (np. prowadzone tylko w wersji papierowej) zostały wyłączone spod obowiązku rejestracji u Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych pod warunkiem,
że nie zawierają tzw. danych „wrażliwych”, tj. danych ujawniających pochodzenie rasowe
lub etniczne, poglądy polityczne, przekonania religijne lub filozoficzne, przynależność wyznaniową, partyjną lub związkową, jak również danych o stanie zdrowia, kodzie genetycznym, nałogach lub życiu seksualnym oraz danych dotyczących skazań, orzeczeń
o ukaraniu i mandatów karnych, a także innych orzeczeń wydanych w postępowaniu sądowym lub administracyjnym.

Konsekwencją powołania administratora bezpieczeństwa informacji będzie zwolnienie z obowiązku rejestracji zbioru danych, jeżeli administrator bezpieczeństwa informacji zostanie zgłoszony Generalnemu Inspektorowi Ochrony Danych Osobowych, co wynika z przepisu art. 43 ust. 1a ustawy. Oczywiście, administrator danych może w dalszym ciągu samodzielnie wykonywać zadania przewidziane ustawą dla administratora bezpieczeństwa informacji, jednakże w takim wypadku, przetwarzane przez niego dane osobowe nie będą podlegały zwolnieniu od rejestracji.

Zgodnie z art. 36 a ust. 5 administratorem bezpieczeństwa informacji może zostać osoba, która:

1) ma pełną zdolność do czynności prawnych oraz korzysta z pełni praw publicznych,

2) posiada odpowiednią wiedzę w zakresie ochrony danych osobowych,

3) nie była karana za umyślne przestępstwo.

Ustawa o prawach konsumenta i istotne zmiany w Kodeksie cywilnym

W dniu 25 grudnia 2014 r. weszła w życie ustawa z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2014 r., poz. 827, dalej jako „ustawa”). Regulacja w kompleksowy sposób określa prawa przysługujące konsumentowi i wprowadza szereg zmian w stosunku do poprzedniej regulacji, tj. ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej
oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 141, poz. 1176, z późn. zm.).

Do najważniejszych zmian należy wydłużenie terminu do odstąpienia od umowy zawartej na odległość – z 10 do 14 dni, a także rozszerzony obowiązek informacyjny ciążący na sprzedawcy dotyczący m.in. obowiązku informowania konsumenta o łącznej cenie do zapłaty, włączając w to koszty przesyłki, o kosztach zwrotu produktu w razie odstąpienia od umowy zawartej na odległość, czy poza lokalem przedsiębiorcy oraz o wydłużonym terminie do odstąpienia od umowy zawartej na odległość. Niewykonanie tego ostatniego obowiązku będzie skutkowało wydłużeniem terminu do złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy aż do 12 miesięcy.

Nowe przepisy mają na celu zapewnić w większym stopniu bezpieczeństwo konsumentów i uchronić ich przed nieuczciwymi praktykami przedsiębiorców. W tym celu, zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy, jeżeli przedsiębiorca proponuje konsumentowi zawarcie umowy przez telefon, ma obowiązek potwierdzić treść proponowanej umowy informacją utrwaloną na papierze lub innym trwałym nośniku. Oświadczenie konsumenta o zawarciu umowy jest skuteczne dopiero, gdy zostało utrwalone na papierze lub innym trwałym nośniku po otrzymaniu potwierdzenia od przedsiębiorcy.

W związku z powyższym, dopóki konsument nie podpisze potwierdzenia treści umowy przesłanego mu przez przedsiębiorcę, dopóty umowa z przedsiębiorcą nie może zostać uznana za zawartą.

Wraz z rozpoczęciem obowiązywania powyższej ustawy, zmianie uległa ustawa z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. z 2007 r.,
Nr 171, poz. 1206 z późn. zm.). Przed nowelizacją, za nieuczciwą praktykę rynkową
w rozumieniu art. 4 ust. 2 ustawy uważano w szczególności agresywną praktykę rynkową
lub wprowadzającą w błąd, a także stosowanie sprzecznego z prawem kodeksu dobrych praktyk, jeżeli działania te spełniały przesłanki określone w ust. 1 tego artykułu- „praktyka rynkowa stosowana przez przedsiębiorców wobec konsumentów jest nieuczciwa, jeżeli jest sprzeczna z dobrymi obyczajami i w istotny sposób zniekształca lub może zniekształcić zachowanie rynkowe przeciętnego konsumenta przed zawarciem umowy dotyczącej produktu, w trakcie jej zawierania lub po jej zawarciu”. W chwili obecnej praktyki rynkowe nie muszą spełnić powyższych przesłanek, żeby zostały uznane za nieuczciwe, wystarczy, że są agresywne, wprowadzają w błąd lub wynikają ze stosowania sprzecznego z prawem kodeksu dobrych praktyk.

W ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2014 r., poz. 243 z późn. zm.) w art. 172 ustawy wprowadzono zakaz używania telekomunikacyjnych urządzeń końcowych dla celów marketingu bezpośredniego, chyba że użytkownik końcowy uprzednio wyrazi na to zgodę. Za telekomunikacyjne urządzenie końcowe w rozumieniu art. 2 pkt 43 uznaje się urządzenie telekomunikacyjne przeznaczone do podłączenia bezpośrednio
lub pośrednio do zakończeń sieci. Do takich urządzeń będą zaliczane m. in. komputer czy telefon. Zgodnie z tą zmianą, przedsiębiorca oferujący swoje usługi z użyciem np. telefonii komórkowej, zanim przedstawi swoją ofertę odbiorcy, będzie musiał uzyskać od niego zgodę na takie działania.

Z dniem wejścia w życie ustawy o prawach konsumenta przestała obowiązywać ustawa z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz. U. z 2012 r. poz. 1225) oraz ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 141, poz. 1176, z późn. zm.).

Ustawa o prawach konsumenta wprowadza istotne zmiany do ustawy z dnia 23 kwietnia 1963 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm., dalej jako „k.c.”). Wprowadzona została nowa przesłanka odstąpienia od umowy. Zgodnie z art. 4921 k.c., ”jeżeli strona obowiązana do spełnienia świadczenia oświadczy, że świadczenia tego nie spełni, druga strona może odstąpić od umowy bez wyznaczenia terminu dodatkowego, także przed nadejściem oznaczonego terminu spełnienia świadczenia”. Należy pamiętać, że adresatem powyższej zmiany nie są jedynie konsumenci, a wszyscy uczestnicy obrotu prawnego. Jeżeli po zawarciu umowy jedna ze stron oświadczy, że nie wykona swojego zobowiązania, drugiej stronie umowy będzie przysługiwało prawo odstąpienia od takiej umowy także, jeżeli jest przedsiębiorcą.

Zmianie uległa także sama definicja konsumenta. Przed nowelizacją przepis art. 221 k.c. określał konsumenta jako osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. W obecnym stanie prawnym do definicji konsumenta zostało dodane wyraźne zastrzeżenie, że uprawnienie do klasyfikacji strony umowy jako konsumenta jest możliwe tylko w sytuacji, gdy drugą stroną umowy jest przedsiębiorca.

W ramach nowelizacji uchylony został art. 5351 k.c. stanowiący, że przepisy dotyczące sprzedaży stosuje się do sprzedaży konsumenckiej w takim zakresie, w jakim sprzedaż ta nie jest uregulowana odrębnymi przepisami. Tym samym ustawodawca powrócił do stosowania przepisów o rękojmi przy sprzedaży i gwarancji do sprzedaży konsumenckiej. Do przepisów o rękojmi przy sprzedaży wprowadzono niniejszą ustawą szereg odrębności dotyczących sprzedaży konsumenckiej, jak m.in.:

1. publiczne zapewnienia producenta (np. w formie reklamy) niezgodne ze stanem faktycznym stanowią wadę fizyczną rzeczy, za którą odpowiada sprzedawca (art. 5561 § 2 k.c.);

2. niebezpieczeństwo przypadkowej utraty rzeczy przesyłanej za pośrednictwem operatora pocztowego przechodzi na konsumenta dopiero w chwili jej odbioru (art. 548 § 3 k.c.);

3. odpowiedzialność sprzedawcy z tytułu rękojmi może zostać ograniczona nie mniej jednak niż do roku od dnia wydania rzeczy konsumentowi, gdy przedmiotem sprzedaży jest używana rzecz ruchoma (art. 568 § 1 k.c.).

Należy pamiętać, że powyżej zostały przedstawione tylko najważniejsze zmiany w ustawie Kodeks cywilny, ponieważ zakres zmian tej regulacji wprowadzony ustawą o prawach konsumenta – jest bardzo szeroki.

II. Prawo podatkowe

Wzrosła o 20% wysokość ulgi na trzecie i kolejne dziecko

W dniu 1 stycznia 2015 r. weszła w życie nowelizacja ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) Zmiany dotyczą wysokości przyznawanych ulg na trzecie i każde kolejne dziecko. Ulga wynosi:

a) 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,

b) 166,67 zł na trzecie dziecko,

c) 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.

Z ulgi będą mogły skorzystać wszystkie rodziny, w których przynajmniej jedno z rodziców płaci podatek dochodowy od osób fizycznych. Nowelizacja ma zastosowanie do dochodów rozliczanych za rok 2014.

Kara za niezłożenie sprawozdania finansowego do urzędu skarbowego

W dniu 1 stycznia 2015 r. weszła w życie ustawa z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2014 poz. 1328). Ww. ustawa wprowadza m.in. zmiany do ustawy z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2013 r. poz. 186 ze zm.). Zgodnie z dodanym art. 80b „kto wbrew obowiązkowi nie przekazuje w terminie właściwemu organowi podatkowemu sprawozdania finansowego, opinii lub raportu, podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.”

Dotychczas nie było usankcjonowane w kodeksie karnym skarbowym niezłożenie sprawozdania finansowego do urzędu skarbowego.

Dodano ponadto przepis art. 30f kodeksu karnego skarbowego, zgodnie z którym „użyte w rozdziale 6 kodeksu określenia: „sprawozdanie finansowe”, „opinia” oraz „raport” mają znaczenie nadane im w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330 i 613 oraz z 2014 r. poz. 768).”

Podatnicy PIT prowadzący księgi rachunkowe zobligowani są do przedłożenia do urzędu skarbowego sprawozdania finansowego łącznie z zeznaniem podatkowym.

Podatnicy CIT zobligowani są do przekazania do właściwego urzędu skarbowego sporządzonego sprawozdania finansowego wraz z raportem i opinią podmiotu uprawnionego do badania sprawozdań finansowych – w terminie 10 dni od daty jego zatwierdzenia. Spółki zobowiązane są także do przekazania odpisu uchwały zatwierdzającej sprawozdanie finansowe.

Zmiany w podatku dochodowym od osób fizycznych

W dniu 1 stycznia weszła w życie Ustawa z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2014 poz. 1328), wprowadzająca zmiany w zakresie zwolnień przedmiotowych w podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zwolnienia z podatku obejmują m.in.:

· kwoty zwrotu z tytułu ulgi na dzieci,

· dodatki energetyczne, otrzymywane przez odbiorcę wrażliwego energii elektrycznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059, z późn. zm.),

· nagrody w zakresie sprzedaży premiowej towarów lub usług (pod warunkiem, że jednorazowa wartość wygranych lub nagród nie przekracza kwoty 760 zł),

· wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.),

· odsetki i premie gwarancyjne od wkładów zgromadzonych na książeczkach mieszkaniowych, o których mowa w przepisach Ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 763);

· wynagrodzenie otrzymane za ustanowienie służebności przesyłu w rozumieniu przepisów prawa cywilnego;

· otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.).

Nowy wzór informacji o zmianach we wniosku o zastosowanie karty podatkowej lub likwidacji prowadzonej działalności – PIT – 16Z

W dniu 01 stycznia 2015 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 12 grudnia 2014 r. w sprawie określenia wzoru informacji o zmianach we wniosku o zastosowanie karty podatkowej lub likwidacji prowadzonej działalności (Dz.U. z 2014 r. poz. 1903).

Ww. rozporządzenie określa wzór informacji PIT-16Z, jaki należy stosować do zawiadomienia właściwego naczelnika urzędu skarbowego o zmianach we wniosku o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej lub o likwidacji prowadzonej działalności.

Omawiane rozporządzenie stanowi akt wykonawczy do nowelizacji ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930, z późn. zm.). Zmianie uległa m.in. nazwa informacji PIT-16Z, która do tej pory brzmiała: „Informacja o zmianach we wniosku o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej”, a od 1 stycznia 2015 roku dotyczy również „likwidacji prowadzonej działalności” – opodatkowanej w formie karty podatkowej.

Wzór ma na celu umożliwienie podatnikom prawidłowe zawiadomienie właściwego naczelnika urzędu skarbowego o zmianach (w terminie 7 dni od powstania okoliczności powodujących zmiany), które nastąpiły w odniesieniu do stanu faktycznego określonego we wniosku o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej lub likwidacji prowadzonej działalności.

Wzór informacji PIT-16Z należy wykorzystywać do zgłaszania zdarzeń mających miejsce od dnia 1 stycznia 2015 r.

Nowy wzór pełnomocnictwa do podpisywania deklaracji składanej za pomocą środków komunikacji elektronicznej – UPL-1 oraz zawiadomienia o odwołaniu pełnomocnictwa do podpisywania deklaracji składanej za pomocą środków komunikacji elektronicznej – OPL-1

W dniu 01 stycznia 2015 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 2014 r. w sprawie wzoru pełnomocnictwa do podpisywania deklaracji składanej za pomocą środków komunikacji elektronicznej oraz wzoru zawiadomienia o odwołaniu tego pełnomocnictwa (Dz.U. 2014 poz. 1847).

Wzór pełnomocnictwa do podpisywania deklaracji składanej za pomocą środków komunikacji elektronicznej – UPL-1 stanowi załącznik nr 1 do ww. rozporządzenia, natomiast załącznik nr 2 stanowi wzór zawiadomienia o odwołaniu pełnomocnictwa do podpisywania deklaracji składanej za pomocą środków komunikacji elektronicznej – OPL-1.

W ww. wzorach nie ma już obowiązku podawania adresu zamieszkania pełnomocnika. Od dnia 1 stycznia br. należy wskazać adres do doręczeń pełnomocnika.

Odsetki od lokat bankowych stanową przychód z działalności gospodarczej

Od 01 stycznia 2015 r. przychód z działalności gospodarczej stanowią także odsetki od lokat terminowych, które założył przedsiębiorca. Zmianie uległ przepis art. 14 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.2012.361 z późn. zm).

W obecnym brzmieniu przychodem z działalności gospodarczej są również „odsetki od środków pieniężnych na rachunkach rozliczeniowych, o których mowa w przepisach prawa bankowego, lub rachunkach w spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, prowadzonych w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, w tym także odsetki od lokat terminowych oraz innych form oszczędzania, przechowywania lub inwestowania, tworzonych na tych rachunkach”. W rezultacie poszerza się definicja przychodów z odsetek bankowych.

Oznacza to, że przedsiębiorca zobowiązany jest w nowych rozliczeniach podatkowych wykazywać zyski z lokat terminowych.

Nowe formularze CIT od 1 stycznia 2015 roku

Z dniem 01 stycznia 2015 roku weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 12 grudnia 2014 r. w sprawie określenia wzorów deklaracji, zeznania, oświadczenia oraz informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1865), które wprowadza nowe wzory formularzy CIT.

Zmiany dotyczące obowiązku składania zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R

Od dnia 01 stycznia 2015 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 listopada 2014 r. w sprawie określenia podatników niemających obowiązku składania zgłoszenia rejestracyjnego (Dz.U. 2014 poz. 1624). Rozporządzenie zawiera listę podatników zwolnionych z obowiązku składania zgłoszenia rejestracyjnego (VAT- R).

Są to: „podatnicy nieposiadający na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonują transakcji gospodarczych, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu”, którzy wykonują na terytorium kraju wyłącznie czynności określone enumeratywnie w rozporządzeniu. Jako przykład można wskazać usługi transportowe i usługi pomocnicze związane bezpośrednio z importem towarów, w przypadku gdy wartość tych usług została włączona do podstawy opodatkowania w imporcie towarów, usługi świadczone na obszarze portów morskich polegające na obsłudze środków transportu morskiego lub służące bezpośrednim potrzebom ich ładunków czy też usługi telekomunikacyjne, usługi nadawcze lub usługi elektroniczne świadczone na rzecz osób niebędących podatnikami.

Od dnia 01 stycznia 2015 r. naczelnik właściwego urzędu skarbowego, wyłącznie na wniosek, dokonywał będzie potwierdzenia zarejestrowania podatnika jako „podatnika VAT czynnego” bądź jako „podatnika VAT zwolnionego”. Zniesienie wymogu obowiązkowego potwierdzenia zgłoszenia rejestracyjnego dla celów VAT obniży koszt rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej w odniesieniu do podatników określonych w ww. rozporządzeniu. Należy wskazać, iż za tzw. zgłoszenie „potwierdzenia rejestracji” należy uiścić opłatę skarbową w kwocie 170,00 zł – opłata ta stanowi przychód właściwej miejscowo gminy.

III. Dział procesowy

Zmiana ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze

Omawiana ustawa przewiduje, w art. 4, zmianę ustawy z dnia 28 lutego 2003r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2012 r. poz. 1112, z późn. zm.). Mianowicie art. 227 Prawa upadłościowego i naprawczego stanowi po zmianie, że „Sumy pieniężne wchodzące do masy upadłości oraz sumy uzyskane ze zbycia rzeczy i praw obciążonych rzeczowo, jeżeli nie podlegają natychmiastowemu wydaniu, syndyk składa do depozytu sądowego”. Obecnie więc Syndyk nie może już złożyć takich środków na oprocentowany rachunek bankowy.

Rozszerzenie katalogu podmiotów uprawnionych do wniesienia kasacji nadzwyczajnej w postępowaniu karnym

W dniu 27 listopada 2014r. weszła w życie nowelizacja ustawy z dnia 6 czerwca 1997r. Kodeks postępowania karnego (Dz.U. 1997r., nr 89, poz. 555 ze zm.) wprowadzona ustawą z dnia 10 października 2014 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz ustawy o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2014r., poz. 1556).

Mocą ww. nowelizacji Minister Sprawiedliwości uzyskał przysługujące dotychczas Prokuratorowi Generalnemu, Rzecznikowi Praw Obywatelskich, Rzecznikowi Praw Dziecka (w sprawach, w których orzeczenie narusza prawa dziecka) oraz Naczelnemu Prokuratorowi Wojskowemu (w sprawach należących do właściwości sądów wojskowych) uprawnienie do wniesienia tzw. „kasacji nadzwyczajnej” w postępowaniu karnym (tj. kasacji, której wniesienie nie podlega ogólnemu ograniczeniu terminem 30-dniowym od dnia doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem). Omawiana kasacja jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, który, oprócz ww. odrębności w zakresie terminu wniesienia, charakteryzuje się również tym, że może być wniesiony od każdego prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie (nie zaś tylko od prawomocnego orzeczenia sądu II-instancji).

Orzeczenia sądów jako informacja publiczna

W dniu 01 stycznia 2015r. weszła w życie ustawa z dnia 7 listopada 2014r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (tzw. „czwarta ustawa deregulacyjna”, Dz.U. 2014r., poz. 1662), która znowelizowała między innymi ustawę z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (j.t.: Dz.U. 2014r., poz. 782, ze zm.).

Ustawa nowelizująca w art. 13 przewidziała zmianę art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o dostępie do informacji publicznej (który zawiera wyliczenie przykładowych informacji stanowiących informację publiczną) poprzez dodanie tiretu trzeciego. Tym samym ustawa wskazuje obecnie wprost, że „treść orzeczeń sądów powszechnych, Sądu Najwyższego, sądów administracyjnych, sądów wojskowych, Trybunału Konstytucyjnego i Trybunału Stanu” jest informacją publiczną.

Zmianę można uznać za o tyle istotną, że dotychczas kwestia zakwalifikowania orzeczeń sądów jako informacji publicznej budziła pewne wątpliwości i rozbieżności interpretacyjne.

Celem ustawodawcy jest rozszerzenie dostępu do orzeczeń sądów oraz podniesienie przez to ich poziomu merytorycznego, a także świadomości prawnej społeczeństwa i pewności obrotu prawnego.