I. ZMIANY W PRZEPISACH

Urządzenia podlegające dozorowi technicznemu Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2012 r. w sprawie rodzajów urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu (Dz.U. z 2012 r. poz. 1468) 

Z dniem 1 stycznia 2013 roku weszło w życie rozporządzenie wskazujące, jakie urządzenia podlegają dozorowi technicznemu. Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym (Dz.U. Nr 122, poz. 1321 z późn. zm.), dozorowi technicznemu podlegają urządzenia techniczne w toku ich projektowania, wytwarzania, w tym wytwarzania materiałów i elementów, naprawy i modernizacji, obrotu oraz eksploatacji. Urządzenia podlegające dozorowi to m.in.:
1. urządzenia ciśnieniowe, w których znajdują się ciecze lub gazy pod ciśnieniem różnym od atmosferycznego:
2. zbiorniki bezciśnieniowe i zbiorniki o nadciśnieniu nie wyższym niż 0,5 bara, przeznaczone do magazynowania materiałów niebezpiecznych o właściwościach trujących lub żrących oraz do magazynowania materiałów ciekłych zapalnych, których prężność pary w temperaturze 50°C nie jest większa niż 3 bary, a temperatura zapłonu nie jest wyższa niż 61°C, z wyjątkiem zbiorników w instalacjach zasilania silników spalinowych pojazdów i zbiorników o pojemności nie większej niż 1000 dm3;
3. zbiorniki, w tym cysterny, do przewozu materiałów niebezpiecznych, dopuszczone na podstawie przepisów odrębnych, z wyłączeniem zbiorników ładunkowych, będących integralną częścią konstrukcji statku żeglugi śródlądowej i objętych nadzorem technicznym instytucji klasyfikacyjnej;  

4. duże pojemniki do przewozu luzem materiałów niebezpiecznych (DPPL) określone w przepisach odrębnych;
5. urządzenia do napełniania i opróżniania zbiorników transportowych;
6. dźwigi do transportu osób lub ładunków, dźwigi budowlane i dźwigi towarowe małe;
7. dźwignice linotorowe;
8. przenośniki kabinowe i krzesełkowe o ruchu obrotowym, przeznaczone do celów rekreacyjno-rozrywkowych;
9. urządzenia techniczne służące do przemieszczania kontenerów przy pracach przeładunkowych;
10. urządzenia załadowcze, wyładowcze lub podające ładunki w ciągach technologicznych przeładowczych;
11. układnice torów, wypornice, korektory położenia służące do zawieszania i regulacji sieci trakcyjnej;
12. przeciągarki pojazdów szynowych;
13. osobowe i towarowe koleje linowe;
14. wyciągi do przemieszczania osób w celach turystyczno-sportowych;
15. pomosty ruchome z zespołami napędowymi w przystaniach promowych.

II. PRAWO ENERGETYCZNE

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów utrzymał w mocy decyzję Prezesa URE o wymierzeniu kary pieniężnej za nie dopełnienie obowiązku utrzymania w należytym stanie technicznym obiektów, instalacji i urządzeń. Wyrokiem z dnia 22 listopada 2012 r. Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów po rozpoznaniu sprawy oddalił odwołanie przedsiębiorstwa energetycznego od decyzji Prezesa URE, która nakładała na spółkę karę pieniężną w wysokości 1 miliona złotych za nie wywiązanie się z obowiązku utrzymania w należytym stanie technicznym obiektów, instalacji i urządzeń.
Na przełomie 2009 r. i 2010 r. na terenie działania dystrybutora Tauron Dystrybucja S.A doszło do ponad trzech i pół tysiąca awarii. Uszkodzenia polegały m.in.: zerwaniu lub uszkodzeniu przewodów, zwarciach, złamaniach słupów, uszkodzeniach konstrukcji. Jako, że obowiązkiem przedsiębiorstwa energetycznego jest utrzymywanie urządzeń, instalacji i sieci w należytym stanie technicznym tak, aby ograniczać ryzyko wystąpienia awarii i jej rozległości po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, które wykazało nieprawidłowości w prowadzonej przez dystrybutora działalności koncesjonowanej, Prezes URE w 2011 roku wymierzył spółce karę pieniężną. Zadaniem organu przedsiębiorstwa nie dopełnił wystarczającej staranności tak, aby ograniczać ryzyko wystąpienia awarii i jej rozległości m.in. poprzez dokonywania nie odpowiedniej wycinki drzew i gałęzi w pobliżu linii elektroenergetycznych, jak również dbałość o odpowiednią jakość infrastruktury sieciowej Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów przychylił się do zdania, ze Tauron Dystrybucja S.A. nie dochował należytej staranności w prowadzonej działalności w zakresie obowiązku utrzymania w należytym stanie technicznym obiektów, instalacji i urządzeń i utrzymał.

Nowe zasady przeprowadzania przetargu w celu wyboru przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej

Dnia 24 listopada 2012 r. weszło w życie rozporządzenie wskazujące zasady przeprowadzania przetargu w celu wyboru przedsięwzięć służących poprawie efektywności. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 23 października 2012 r. w sprawie przetargu na wybór przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej (Dz. U. 2012 poz. 1227) podmiot przystępujący do przetargu będzie musiał złożyć ofertę przetargową w zaklejonej kopercie w siedzibie Prezesa Urzędu Regulacji Energetyk w ciągu 30 dni od ogłoszenia o przeprowadzeniu przetargu. Prezes przed upływem terminu wyznaczonego do składania ofert powoła komisję przetargową, liczącą minimum pięciu członków. Na pierwszym posiedzeniu komisja wybierze ze swego grona przewodniczącego, zastępcę przewodniczącego i sekretarza komisji. Komisja rozstrzygnie przetarg, wybierając w każdej z kategorii przedsięwzięć oferty przetargowe, w których, zgodnie z deklaracją przetargową, zadeklarowano odpowiednią wartość efektu energetycznego, począwszy od oferty, w której zadeklarowano najwyższą wartość efektu energetycznego, i kończąc na takiej, w której zadeklarowano wartość efektu energetycznego wyższą lub równą iloczynowi oferowanej średniej wartości efektu energetycznego oraz wartości współczynnika akceptacji ofert. Z przebiegu przetargu komisja sporządzi protokół, który zostanie zamieszczony na stronie Biuletynie Informacji Publicznej URE.

III. PRAWO PODATKOWE

Zmiany w VAT z dniem 1 stycznia 2013 roku
Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012 r. poz. 1342)

 Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 11 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2012 r. poz. 1428)

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz.U. z 2012 r. poz. 1528)

Prawo pocztowe z dnia 23 listopada 2012 r. (Dz.U. z 2012 r. poz. 1529)

Ustawa z dnia 12 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2012 r. poz. 1530)

Od dnia 1 stycznia 2013 roku zmieniły się regulacje dotyczące obowiązku korekty VAT naliczonego wynikającego z faktury, która nie została opłacona (tzw. ulga na złe długi). Należy tego dokonać w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150. dzień od dnia upływu terminu płatności. Aby dostosować się do nowych regulacji, należy szczegółowo monitorować te terminy oraz archiwizować dokumenty potwierdzające wpłaty. Jeżeli podatnik nie będzie miał dowodu zapłaty za fakturę, organy podatkowe zakwestionują rozliczenia.

Zmienione zostały również zasady korygowania VAT naliczonego przez dłużnika. Będzie on bowiem musiał dokonać korekty całości (lub części) uprzednio odliczonego podatku naliczonego niezależnie od faktu, czy jego wierzyciel skorygował VAT, czy też nie. Korektę, o której mowa, dłużnik będzie musiał wykazać w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150. dzień od dnia upływu terminu płatności danej faktury. Nie będzie zobowiązany do dokonania korekty tylko wówczas, gdy ureguluje należność najpóźniej w ostatnim dniu tego okresu rozliczeniowego.

Nie uległy natomiast zmianie zasady „powrotnej” korekty VAT (czyli zwiększenia podatku naliczonego, w sytuacji uregulowania przez dłużnika należności (całości lub jej części).

Na dłużników, którzy naruszyli obowiązek korekty, będzie nakładana przez organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej sankcja w wysokości 30% kwoty podatku naliczonego podlegającego korekcie. Sankcja ta nie będzie nakładana jedynie w przypadku osób fizycznych, które będą podlegać odpowiedzialności karnej na gruncie Kodeksu karnego skarbowego.

Również od 1 stycznia 2013 roku małe firmy stosujące metodę kasową mogą wpłacić VAT do urzędu skarbowego dopiero w momencie otrzymania zapłaty od kontrahenta. Jeśli jednak kontrahent nie będzie podatnikiem VAT czynnym, podatek należy rozliczyć nie później niż 180. dnia, licząc od dnia transakcji.

 Z dniem 1 stycznia 2013 roku zlikwidowano obowiązek opodatkowania zaliczek w transakcjach wewnątrzwspólnotowych oraz wprowadzono nowe zasady przeliczania kwot wyrażonych w walutach obcych.

Z dniem 1 stycznia 2013 roku weszły w życie znowelizowane przepisy dotyczące faktur papierowych i elektronicznych. Zmianie uległ spis danych, które trzeba umieszczać na fakturach, a także ich oznaczenia. Wprowadzono również nowe rozwiązania jak np. przeniesienie obowiązku wystawienia faktury na nabywcę (tzw. samofakturowanie). Nabywca będzie mógł wystawiać faktury pod warunkiem, że porozumie się wcześniej ze sprzedawcą oraz kontrahenci określą procedurę zatwierdzania poszczególnych faktur.

Dostosowanie druków faktur następuje przez, m.in.:
1. zastąpienie dotychczasowego oznaczenie „FAKTURA VAT” wyrazem „FAKTURA”
2. zlikwidowanie adnotacji na fakturze „oryginał/kopia”
3. zastąpienie „Data sprzedaży” datą „Data dostawy/wykonania usługi”,
4. zastąpienie „Faktura VAT Marża” odpowiednim oznaczeniem „Procedura marży dla biur podróży”, „Procedura marży – towary używane”, „Procedura marży – dzieła sztuki”, „Procedura marży – przedmioty kolekcjonerskie i antyki”,
5. gdy podatek rozlicza nabywca, należy zastąpić sformułowanie „zobowiązanym do rozliczenia podatku jest nabywca” wyrazami „odwrotne obciążenie”
6. podawanie pełnej nazwy firmy – w przypadku przedsiębiorcy niebędącego osobą fizyczną,
7. podawanie imienia i nazwiska w przypadku przedsiębiorców będących osobami fizycznymi, można podać również nazwę firmy

Do udokumentowania czynności dokonanych przed 01 stycznia 2013 stosuje się „stare wzory faktury”.

Do wystawiania faktur korygujących oraz faktur będących duplikatami do faktur wystawionych przed dniem 01 stycznia 2013 r. stosuje się „nowe wzory faktur”. Z dniem 1 stycznia 2013 roku weszły w życie również nowe procedury związane z zapewnieniem fakturom i e-fakturom autentyczności pochodzenia, integralności treści oraz czytelności.

 Zmiany w podatku dochodowym od osób fizycznych i osób prawnych

z dniem 1 stycznia 2013 roku Z dniem 1 stycznia 2013 roku weszła w życie ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012 r., poz. 1342), która nowelizuje ustawę z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) oraz ustawę z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397, z późn. zm.). Wprowadzono rozwiązanie polegające na obowiązku dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony. W przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni –obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów powstaje w sytuacji nieuregulowania faktury (rachunku) w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu do kosztów uzyskania przychodów. Powyższe regulacje nie znajdą zastosowania do podatnika, który kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów. W takiej sytuacji nieuregulowanie kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu nie będzie powodowało obowiązku korygowania kosztów podatkowych. W zakresie uznawania poniesionego kosztu do kosztów uzyskania przychodów zastosowanie znajdą reguły dotychczasowe określone w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Znowelizowane przepisy należy stosować do tych kwot, wynikających z faktury lub innego dokumentu, które zostały zaliczone do kosztów podatkowych od 1 stycznia 2013 r. Jeżeli kwota wynikająca z faktury lub innego dokumentu zostanie zaliczona do kosztów podatkowych przed 1 stycznia 2013 r., wówczas nowe regulacje nie będą miały zastosowania, nawet wtedy, gdy termin płatności przypada w 2013 r.

Wzory deklaracji VAT i akcyzy

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. 2012 poz. 1550)
Zmienione zostały wzory czterech deklaracji stosowanych dla podatku od towarów i usług. Zawarte są one z załącznikach do rozporządzenia. Nowe wzory należy stosować od rozliczenia za pierwszy okres rozliczeniowy 2013 roku.

Rozporządzenie weszło w życie 1 stycznia 2013 roku. Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 3 stycznia 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku akcyzowego, deklaracji w sprawie przedpłaty akcyzy oraz informacji o wyrobach akcyzowych w składzie podatkowym (Dz.U.2013.6.34) Zmienione zostały wzory deklaracji stosowanych w podatku akcyzowym. Nowe wzory zawarte zostały w załącznikach do rozporządzenia. Nowe wzory stosuje się począwszy od rozliczenia za styczeń 2013 roku. Rozporządzenie weszło w życie dnia 10 stycznia 2013 roku.

IV. DZIAŁ PROCESOWY

Zmiany w organizacji sądów

Od 1 stycznia 2013 r. 79 sądów rejonowych o limicie etatów do 9 sędziów zostało zlikwidowanych. Stały się one wydziałami zamiejscowymi (cywilnymi, karnymi, rodzinnymi i nieletnich oraz ksiąg wieczystych) sąsiednich sądów. W obszarze właściwości Sądu Okręgowego w Gdańsku Sąd Rejonowy w Kościerzynie stał się wydziałem zamiejscowym Sądu Rejonowego w Kartuzach. W obszarze właściwości Sądu Okręgowego w Słupsku Sąd Rejonowy w Bytowie stał się wydziałem zamiejscowym Sądu Rejonowego w Lęborku, a Sąd Rejonowy w Miastku – wydziałem zamiejscowym Sądu Rejonowego w Słupsku. Wydziały zamiejscowe są jednostkami niesamodzielnymi. Nie ma w nich dostępu do prezesów sądów, oddziałów administracyjnych i finansowych. W związku z zmianami, w przypadku wydziałów, które stały się wydziałami zamiejscowymi, zmieniły się numery kont właściwe do wnoszenia opłat (numery rachunków bieżących dochodów). W związku z powyższą reorganizacją wydane zostało też rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 października 2012 r. w sprawie ustalenia siedzib i obszarów właściwości sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych (Dz. U. 2012 poz. 1223), które również weszło w życie 1 stycznia 2013 r. Od 1 stycznia 2013 r. zmieniła się właściwość miejscowa: sądów, które będą zakładać i prowadzić księgi wieczyste w systemie informatycznym.

Nowy wykaz jednostek, które od początku roku zakładają i prowadzą księgi wieczyste w systemie informatycznym zawiera rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 listopada 2012 r. w sprawie wyznaczenia sądów rejonowych, które zakładają i prowadzą księgi wieczyste w systemie informatycznym (Dz. U. 2012 poz. 1341).

W obszarze właściwości Sądu Okręgowego w Gdańsku:
a) Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku — dla obszaru właściwości tego Sądu i Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku,
b) Sąd Rejonowy w Gdyni — dla obszaru właściwości tego Sądu,
c) Sąd Rejonowy w Kartuzach — dla obszaru właściwości tego Sądu,
d) Sąd Rejonowy w Kwidzynie — dla obszaru właściwości tego Sądu,
e) Sąd Rejonowy w Malborku — dla obszaru właściwości tego Sądu,
f) Sąd Rejonowy w Sopocie — dla obszaru właściwości tego Sądu,
g) Sąd Rejonowy w Starogardzie Gdańskim — dla obszaru właściwości tego Sądu,
h) Sąd Rejonowy w Tczewie — dla obszaru właściwości tego Sądu,
i) Sąd Rejonowy w Wejherowie — dla obszaru właściwości tego Sądu;
W obszarze właściwości Sądu Okręgowego w Słupsku:
a) Sąd Rejonowy w Chojnicach — dla obszaru właściwości tego Sądu,
b) Sąd Rejonowy w Człuchowie — dla obszaru właściwości tego Sądu,
c) Sąd Rejonowy w Lęborku — dla obszaru właściwości tego Sądu,
d) Sąd Rejonowy w Słupsku — dla obszaru właściwości tego Sądu;
W związku z tą zmianą dostosowano również kody wydziałów ksiąg wieczystych w sądach w całym kraju.   Zmiany weszły w życie w dniu 1 stycznia 2013 roku.

Od wniosku o wpis prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z prawem własności zabudowań posadowionych na tym gruncie pobiera się oddzielne opłaty

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2012 r. sygn. akt III CZP 81/12
W uchwale Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2012 r. wyjaśniono wątpliwość w zakresie czy od wniosku o wpis w księdze wieczystej prawa użytkowania wieczystego gruntu i prawa własności posadowionych na nim budynków pobiera się jedną opłata stała, czy też należy uiścić opłatę od żądania wpisu każdego z tych praw oddzielnie. Zgodnie z stanowiskiem Sądu Najwyższego opłatę stałą określoną w art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (jedn. tekst Dz.U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594 ze zm.) od wniosku o wpis każdego z tych praw. Tak więc w celu dokonania wpis prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z prawem własności do zabudowań należy uiścić dwie opłaty po 200,00 zł każda.

V.PRAWO MEDYCZNE

Standardy dla intensywnej terapii

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie standardów postępowania medycznego w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii dla podmiotów wykonujących działalność leczniczą (Dz. U. 2013 poz. 15). Zgodnie z nowym rozporządzeniem, na oddziale anestezjologii i intensywnej terapii powinno się znajdować co najmniej 2% ogólnej liczby łóżek w szpitalu, a także izolatka. Rozporządzenie określa standardy postępowania przy udzielaniu w szpitalu świadczeń zdrowotnych w zakresie anestezji oraz intensywnej terapii. Uregulowano m.in., iż świadczenia zdrowotne z zakresu anestezji, polegające na wykonywaniu znieczulenia ogólnego oraz znieczulenia regionalnego: zewnątrzoponowego i podpajęczynówkowego, mogą być udzielane wyłącznie przez lekarza specjalistę anestezjologii i intensywnej terapii. Lekarz w trakcie specjalizacji może wykonywać znieczulenie tylko pod bezpośrednim nadzorem lekarza specjalisty. Załączniki do rozporządzenia określają natomiast warunki ogólne oraz szczegółowe wymagane dla oddziałów anestezjologii i intensywnej terapii lub oddziałów anestezjologii i intensywnej terapii dla dzieci. Rozporządzenie wejdzie w życie 22 stycznia 2013 roku.

Leczenie krwią

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 11 grudnia 2012 r. w sprawie leczenia krwią w podmiotach leczniczych wykonujących działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne, w których przebywają pacjenci ze wskazaniami do leczenia krwią i jej składnikami (Dz.U. 2013 poz. 5).
Rozporządzenie reguluje przede wszystkim zadania kierownika podmiotu, ordynatora oddziału lub innej osoby kierującej jednostką lub komórką organizacyjną przedsiębiorstwa podmiotu, lekarzy i pielęgniarek (położnych). Określa również kwestie związane z bankiem krwi oraz nadzór nad stosowaniem leczenia krwią i jej składnikami w tym podmiocie. Zgodnie z rozporządzeniem lekarz będzie ponosił odpowiedzialność za ustalenie wskazań do przetoczenia, identyfikację biorcy, kontrolę dokumentacji medycznej związanej z przetoczeniem, nadzór nad zabiegiem przetoczenia, sporządzanie raportów o nieprzewidzialnych zdarzeniach związanych z przetoczeniem krwi. Kierownik podmiotu leczniczego wyznaczy lekarza specjalistę w dziedzinie transfuzjologii klinicznej jako lekarza odpowiedzialnego za gospodarkę krwią. Jeżeli w placówce krew i jej składniki są przetaczane w więcej niż czterech jednostkach lub komórkach organizacyjnych, powołuje się komitet transfuzjologiczny. Rozporządzenie ustala także organizację leczenia krwią, banku krwi, pracowni serologii lub immunologii transfuzjologicznej oraz reguluje czuwanie nad bezpieczeństwem krwi. Zgodnie z przepisami przejściowymi do dnia 31 grudnia 2015 r. na stanowisku kierownika pracowni serologii lub immunologii transfuzjologicznej może być zatrudniona osoba zatrudniona na tym stanowisku w dniu wejścia w życie rozporządzenia nieposiadająca kwalifikacji, określonych w rozporządzeniu w § 28 ust. 1 i 2, lub diagnosta laboratoryjny posiadający co najmniej specjalizację I stopnia z diagnostyki laboratoryjnej lub analityki klinicznej oraz co najmniej trzyletnie doświadczenie zawodowe w wykonywaniu badań serologicznych – pod warunkiem, że osoba taka posiada zaświadczenie uprawniające do wykonywania badań i autoryzacji wyników. Rozporządzenie wejdzie w życie 19 stycznia 2013 roku.

Kontrola podmiotów leczniczych

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie sposobu i trybu przeprowadzania kontroli podmiotów leczniczych (Dz.U. 2012 poz. 1509)
Z dniem 1 stycznia 2013 roku weszło w życie rozporządzenie regulujące kontrolę podmiotów leczniczych. Rozporządzenie wydane zostało na podstawie przepisu art. art. 122 ust. 6 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U. Nr 112, poz. 654, z późn. zm.) i stanowi realizację postanowień tejże ustawy. Rozporządzenie reguluje warunki i tryb przygotowania oraz prowadzenia czynności kontrolnych, dokumentowania poszczególnych czynności kontrolnych i sporządzania wystąpień pokontrolnych, a także możliwości składania zastrzeżeń do ustaleń kontroli i ich rozpatrzenia. Załącznik do rozporządzenia stanowią wzory dokumentów obowiązujących przy przeprowadzaniu czynności kontrolnych. Zgodnie z przepisami przejściowymi, do kontroli wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe.

Warunki występowania o sporządzenie dokumentu elektronicznego potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej

Rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie warunków występowania o sporządzenie dokumentu elektronicznego potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej z dnia 20 grudnia 2012 r. (Dz.U. z 2012 r. poz. 1500). Rozporządzenie stanowi przepisy wykonawcze wydane w związku z nowelizacją ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.). Rozporządzenie określa warunki, jakie muszą spełniać świadczeniodawca lub niebędąca świadczeniodawcą osoba uprawniona występujący do Narodowego Funduszu Zdrowia o dokument elektroniczny potwierdzający prawo do świadczeń opieki zdrowotnej. Otóż świadczeniodawca lub niebędąca świadczeniodawcą osoba uprawniona, występujący do Funduszu o sporządzenie dokumentu elektronicznego potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej jest obowiązany posiadać umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej albo umowę upoważniającą do wystawiania recept refundowanych, posiadać upoważnienie do korzystania z usługi świadczonej przez system teleinformatyczny Funduszu oraz powierzyć osobom uprawnionym wykonywanie zadań polegających na występowaniu do Funduszu o sporządzenie dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń przez usługę Elektronicznej Weryfikacji Uprawnień Świadczeniobiorców oraz nadawaniu i odbieraniu uprawnień do występowania do Funduszu o sporządzenie dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń przez usługę Elektronicznej Weryfikacji Uprawnień Świadczeniobiorców osobom upoważnionym przez świadczeniodawcę lub niebędącą świadczeniodawcą osobę uprawnioną do dokonywania tej czynności. Upoważnienie do korzystania z usługi EWUŚ wydawane jest na wniosek. Natomiast wzór oświadczenia, jakie złożyć miałby świadczeniobiorca, określa rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 11 grudnia 2012 r. w sprawie wzorów oświadczeń o przysługującym świadczeniobiorcy prawie do świadczeń opieki zdrowotnej (Dz.U. 2012 poz. 1412). Rozporządzenia weszły w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.

Wynagrodzenie rezydentów

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie wysokości zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego lekarzy i lekarzy dentystów odbywających specjalizacje w ramach rezydentury (Dz.U. 2012 poz. 1498)

Z dniem 1 stycznia 2013 roku wysokość zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego lekarza i lekarza dentysty odbywającego daną specjalizację w ramach rezydentury w dziedzinach:

1) anestezjologia i intensywna terapia,

2) chirurgia onkologiczna,

3) geriatria,

4) ginekologia onkologiczna,

5) hematologia,

6) medycyna ratunkowa,

7) medycyna rodzinna,

8) neonatologia,

9) neurologia dziecięca,

10) onkologia kliniczna,

11) onkologia i hematologia dziecięca,

12) patomorfologia,

13) pediatria,

14) psychiatria dzieci i młodzieży,

15) radioterapia onkologiczna,

16) stomatologia dziecięca

– wynosi w pierwszych dwóch latach rezydentury – 3602 zł, po dwóch latach rezydentury – 3890 zł. Wysokość zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego lekarza i lekarza dentysty odbywającego daną specjalizację w ramach rezydentury w innych niż określone powyżej dziedzinach medycyny wynosi w pierwszych dwóch latach rezydentury – 3170 zł, po dwóch latach rezydentury – 3458 zł. Lekarze, którzy rozpoczęli daną specjalizację lub zostali zakwalifikowani do jej odbywania przed dniem 1 stycznia 2013 roku, otrzymują wynagrodzenie zasadnicze ustalone na podstawie dotychczasowych przepisów.

 Pozostałe nowe regulacje:

Z dniem 30 grudnia 2012 roku weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 21 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie recept lekarskich (Dz.U.2012 poz. 1506). Z dniem 1 stycznia 2013 roku weszły w życie:

•  rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 28 grudnia 2012 r. w sprawie sposobu ustalania minimalnych norm zatrudnienia pielęgniarek i położnych w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (Dz.U. 2012 poz. 1545)

• rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie stażu podyplomowego lekarza i lekarza dentysty (Dz.U. 2012 poz. 1543)

• rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 21 grudnia 2012 r. w sprawie nadawania uprawnień inspektora ochrony radiologicznej w pracowniach stosujących aparaty rentgenowskie w celach medycznych (Dz.U. 2012 poz. 1534)

• rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie rodzajów i zakresu dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz.U. 2012 poz. 1531)

• rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie zakresu niezbędnych informacji gromadzonych przez świadczeniodawców, szczegółowego sposobu rejestrowania tych informacji oraz ich przekazywania podmiotom zobowiązanym do finansowania świadczeń ze środków publicznych (Dz.U. 2012 poz. 1507)

• rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie sposobu, trybu i terminów występowania do narodowego Funduszu zdrowia oraz udostępniania przez narodowy Fundusz zdrowia świadczeniobiorcy informacji o prawie do świadczeń opieki zdrowotnej oraz o udzielonych mu świadczeniach (Dz.U. 2012 poz. 1505)

• rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie utworzenia Krajowego Rejestru Nowotworów (Dz.U. 2012 poz. 1497)

• rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie określenia priorytetowych dziedzin medycyny (Dz.U. 2012 poz. 1489)

• rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 17 grudnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu oraz sposobu przekazywania danych dotyczących osób objętych ubezpieczeniem zdrowotnym i płatników składek, osób pobierających zasiłki przyznane na podstawie przepisów o ubezpieczeniu chorobowym lub wypadkowym, osób ubiegających się o przyznanie emerytury lub renty oraz pracowników korzystających z urlopu bezpłatnego (Dz.U.2012 poz. 1446)
• rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 11 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu specjalizacji uprawniających lekarza do samodzielnego wykonywania czynności diagnostyki laboratoryjnej w medycznym laboratorium diagnostycznym (Dz.U. z 2012 r. poz. 1420)
• rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 19 października 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowego sposobu ustalania kosztów czynności związanych z pobieraniem, przechowywaniem, przetwarzaniem, sterylizacją i dystrybucją komórek, tkanek i narządów (Dz.U.2012 poz.1215)

Z dniem 4 stycznia 2013 roku weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 29 listopada 2012 r. w sprawie Krajowej Rady Akredytacyjnej Szkół Pielęgniarek i Położnych (Dz.U. z 2012 r. poz. 1441). Z dniem 9 stycznia 2013 roku weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 2 stycznia 2013 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów (Dz.U.2013.5.26). Z dniem 11 stycznia weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 11 grudnia 2012 r. w sprawie sposobu i trybu przeprowadzania kontroli podmiotów prowadzących bazy danych w zakresie ochrony zdrowia (Dz.U.2012.243.1458).

VI. PRAWO TELEKOMUNIKACYJNE

Będą zmiany w prawie telekomunikacyjnym

Dnia 21 stycznia 2012 r. wejdą w życie zmiany w ustawie prawo telekomunikacyjne uchwalone w ustawie z dnia 16 listopada 2012 r. o zmianie ustawy – Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw. Zmiany dostosowują polskie ustawodawstwo do wymagań dyrektyw unijnych.
Nowelizacja Prawa telekomunikacyjnego ma zapewnić lepszą ochronę konsumentom. Wprowadzi między innymi udogodnienia dla korzystających z mobilnego Internetu (dostawca usług będzie musiał informować o przekroczeniu limitu transmisji danych) oraz skróci do jednego dnia czas na przeniesienie numeru, także w sieciach stacjonarnych. Ustawa wprowadza przepisy unijne w sprawie zakazu uzależniania zawarcia umowy dotyczącej korzystania z jednej usługi od zamówienia innych usług. Zgodnie z ustawą, umowy, regulaminy i cenniki będą musiały mieć jasną, zrozumiałą i dostępną formę. Ustawa wprowadza też możliwość zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych w formie elektronicznej, za pomocą formularza dostępnego na stronie internetowej dostawcy. Nowe przepisy wprowadzają instrumenty ochrony abonentów przed obniżaniem poziomu świadczonych usług przez dostawców Internetu, nakładają także na wszystkich dostawców publicznie dostępnych usług telefonicznych obowiązek zapewnienia udogodnień dla osób niepełnosprawnych. Ustawa przewiduje ponadto, że czas przechowywania danych przez operatorów ruchomej publicznej sieci telekomunikacyjnej będzie wynosił 12 miesięcy (obecnie okres retencji danych wynosi 24 miesiące). Ma to zwiększyć ochronę prywatności i ochronę danych osobowych abonentów. Zostały wprowadzone nowe przepisy o cookies i rozwiązania dotyczące obowiązku notyfikacji przypadków naruszenia danych osobowych.

VII. PRAWO ZAMÓWIEŃ PUBLICZNYCH

Nie zawsze błąd w stawce podatku skutkuje odrzuceniem oferty

Wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 6 listopada 2012 roku, KIO 2294/12 Krajowa Izba Odwoławcza podkreśliła, że nie każdy błąd w zakresie stawki podatku powinien nieść skutek w postaci odrzucenia oferty na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 6 ustawy – Prawo zamówień publicznych. Należy uwzględnić ogół okoliczności, w szczególności sposób obliczania ceny wskazany przez zamawiającego. Zamawiający może odrzucić ofertę na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 6 p.z.p., gdy opisane w specyfikacji wymagania zamawiającego zostały uwzględnione w ofercie wykonawcy. Uwzględnić należy również cel art. 89 ust. 1 pkt 6 p.z.p., którym jest ochrona zamawiającego przed nienależytym wykonaniem zamówienia. Zagrożenie takie istnieje w razie błędnego obliczenia ceny oferty. Natomiast w stanie faktycznym sprawy wykonawca wskazał podstawową stawkę VAT, w sytuacji, gdy zastosowanie mogłaby znaleźć stawka preferencyjna. Mimo to oferta była najkorzystniejsza przy określeniu ceny jako jedynego kryterium. Nieracjonalne i sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa zamawiającego do badania ceny oferty byłoby w takiej sytuacji przyjęcie, że wskazana oferta, podlega odrzuceniu, gdyż przy przyjęciu stawki preferencyjnej jej cena byłaby niższa. Kierowanie się takim poglądem, doprowadziłoby do eliminacji najkorzystniejszych ofert i nakazywania zamawiającym wyboru ofert mniej dla nich korzystnych. Nie zasługuje to na ochronę, nie mieści się bowiem w ratio legis ustawy Prawo zamówień publicznych.

Prawo UE co do zasady sprzeciwia się obowiązywaniu przepisów krajowych, które umożliwiają zawieranie przez podmioty publiczne umów bez przetargu

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 grudnia 2012 r. w sprawie C-159/11 Azienda Sanitaria Locale di Lecce i in. przeciwko Ordine degli Ingegneri della Provincia di Lecce i innym W stanie faktycznym sprawy włoskie przepisy zezwalały organom administracji publicznej na zawieranie między nimi porozumień o współpracy w zakresie działalności prowadzonej we wspólnym interesie. W 2009 r. Azienda Sanitaria Locale di Lecce (miejscowy zakład opieki zdrowotnej w Lecce, „ASL”) zatwierdził specyfikację istotnych warunków zamówienia dotyczącą wykonania przez Universita del Salento (Uniwersytet Salentyński) badań budynków, bez przeprowadzania przetargu. Na powyższą decyzję złożono szereg skarg, powołując się na naruszenie krajowych i europejskich przepisów w dziedzinie zamówień publicznych. W omawianym wyroku Trybunał wskazał, że odpłatna umowa zawarta na piśmie między wykonawcą i instytucją zamawiającą stanowi zamówienie publiczne. Zauważył również, iż usługi badawcze i w zakresie doradztwa w niniejszej sprawie stanowiły usługi wymienione w dyrektywie 2004/18, a umowa nie mogła być wyłączona z pojęcia zamówienia publicznego z uwagi na okoliczność, że wynagrodzenie jest ograniczone do zwrotu kosztów poniesionych. W prawie Wspólnotowym istnieją dwa rodzaje zamówień zawieranych przez podmioty publiczne, które nie są objęte zakresem stosowania prawa Unii. Chodzi o:

• zamówienia udzielane przez podmiot publiczny na rzecz odrębnego od niego podmiotu, gdy jednocześnie pierwszy z nich sprawuje nad drugim kontrolę analogiczną do kontroli sprawowanej nad własnymi służbami, a drugi podmiot wykonuje zasadniczą część swej działalności wraz z podmiotem lub podmiotami, które są jego udziałowcami.

• umowy, które ustanawiają współpracę między podmiotami publicznymi, mającą za przedmiot zapewnienie wykonania przez nie wspólnej misji publicznej.

Niemniej jednak w niniejszym przypadku żaden w wyjątków nie znalazł zastosowania.
Mając na uwadze ogół przytoczonych okoliczności, Trybunał wypowiedział się, iż prawo Unii w dziedzinie zamówień publicznych sprzeciwia się obowiązywaniu przepisów krajowych, które umożliwiają, bez odwołania się do zasad dotyczących udzielania zamówień publicznych, zawarcie umowy, na mocy której podmioty publiczne ustanawiają miedzy sobą współpracę, jeżeli przedmiotem takiej umowy nie jest zapewnienie wykonania misji publicznej wspólnej dla tych podmiotów, umowa ta nie jest wyłącznie dyktowana względami i wymogami związanymi z realizacją celów leżących w publicznym interesie lub może ona prowadzić do uprzywilejowania prywatnego usługodawcy względem jego konkurentów.

 VIII.PRAWO PRACY

Nie trzeba już informować okręgowego inspektora pracy i państwowego inspektora sanitarnego o rozpoczęciu działalności gospodarczej.

Zgodnie z ustawą z dnia 9 listopada 2012 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw, która wejdzie w życie 16 stycznia 2012 r. pracodawca rozpoczynający działalność nie będzie już obowiązany, w terminie 30 dni od dnia rozpoczęcia działalności, zawiadomić na piśmie właściwego okręgowego inspektora pracy i właściwego państwowego inspektora sanitarnego o miejscu, rodzaju i zakresie prowadzonej działalności.

Nowe wzory miesięcznych i rocznych informacji o zatrudnieniu osób niepełnosprawnych

Zmianie uległy wzory miesięcznych i rocznych informacji o zatrudnieniu, kształceniu lub o działalności na rzecz osób niepełnosprawnych, czyli INF-1, INF-Z oraz INF-2. Nowy wzór określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie określenia wzorów miesięcznych i rocznych informacji o zatrudnieniu, kształceniu lub o działalności na rzecz osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 33). Wzory stanowią załącznik do powyższego rozporządzenia. Nowe wzory zaczną obowiązywać dnia 23 stycznia 2013 r.

Czynności pracodawcy podjęte bez wymaganego współdziałania z tą organizacją związkową nie są wadliwe, aż do dnia przedstawienia przez nią informacji o liczbie członków.

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2012 r. sygn. akt. III PZP 7/12 Zgodnie z art. 251 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 ze zm.) uprawnienia zakładowej organizacji związkowej przysługują organizacji zrzeszającej co najmniej 10. członków. Informacja o liczbie członków organizacji związkowej powinna zostać przekazana pracodawcy zgodnie z art. 251 ust. 2 powyższej co kwartał – według stanu na ostatni dzień kwartału – w terminie do 10. dnia miesiąca następującego po tym kwartale.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego ujawniły się rozbieżności w zakresie konsekwencji złożenia przez zakładową organizację związkową po upływie przewidzianego terminu. W związku z powyższym Rzecznik Praw obywatelskich wniósł o rozstrzygnięcie przedstawionego zagadnienia przez powiększony skład Sądu Najwyższego. Dnia 20 grudnia 2012 r. została podjęta uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego (III PZP 7/12) Zgodnie z teza orzeczenia nieprzedstawienie przez zakładową organizację związkową informacji, o której mowa w art. 251 ust. 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych powoduje, że nie są wadliwe czynności podjęte przez pracodawcę bez wymaganego współdziałania z tą organizacją, aż do dnia przedstawienia tej informacji. Mając na uwadze powyższe orzeczenie jeżeli pracodawca w zakreślonym terminie (10 dni po zakończeniu kwartału) nie uzyskał wymaganych przez art. 251 ust. 2 informacji, ma prawo przyjąć, że od tej daty zakładowej organizacji związkowej nie przysługują już ustawowe uprawnienia.

IX. PRAWO BUDOWLANE

Inspektor nadzoru budowlanego musi sprawdzić każde zawiadomienie o zakończeniu budowy

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 18 grudnia 2012 r., sygn. akt II SA/Bk 725/12 W stanie faktycznym sprawy starosta zatwierdził projekt budowlany i udzielił inwestorowi pozwolenia na budowę parkingu, który zakwalifikowano do kategorii IV. Inwestor nie był zobowiązany do uzyskania pozwolenia na użytkowanie, był natomiast zobowiązany przed przystąpieniem do użytkowania zawiadomić właściwy organ nadzoru budowlanego o zakończeniu budowy, co po zakończeniu budowy uczynił. Organ nadzoru budowlanego powołując się na art. 54 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623), (aktualne brzmienie art. 36 ust. 1 pkt 5 ustawy Prawo budowlane, nadane ustawą zmieniającą z dnia 16 kwietnia 2004 r.) zgłosił sprzeciw, uzasadniając wskazał, że parking na 32 miejsca postojowe należy zakwalifikować do kategorii obiektów budowlanych, wobec których na przystąpienie do użytkowania wymagane jest uzyskanie decyzji ostatecznej o pozwoleniu na użytkowanie. Inwestor odwołał się od tej decyzji wskazując, że kwalifikacji inwestycji do właściwej kategorii obiektów budowlanych dokonał sam organ architektoniczno – budowlany udzielając pozwolenia na budowę.
WSA rozpatrując skargę, wskazał, że obowiązek uzyskania przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, wynika wprost z ustawy od dnia 31 maja 2004 roku. Z uwagi na zmianę przepisów, powiatowy inspektor nadzoru budowlanego ma zatem obowiązek poddania sprawdzeniu każdego zawiadomienia o zakończeniu budowy obiektu budowlanego pod kątem wystarczalności tak wyrażonego zamiaru przystąpienia do użytkowania obiektu. Oznacza to, że w stosunku do objętych pozwoleniem na budowę obiektów ustawowo zaliczonych do kategorii, dla których zastrzeżono wymóg uzyskania pozwolenia na użytkowanie, jest obowiązany zgłosić sprzeciw. Badanie przez organ nadzoru budowlanego zawiadomienia o zakończeniu budowy dotyczy bowiem kompletności zawiadomienia w rozumieniu art. 57 ust. 1 i 2 Prawa budowlanego oraz poprawności w znaczeniu wystarczalności dla przystąpienia do użytkowania obiektu.

Zakaz montowania na dachach zabytkowych budynków masztów, jeżeli spowoduje to spowoduje znaczną ingerencję w wartości krajobrazowe

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 grudnia 2012 r., sygn. akt II OSK 1441/11
W stanie faktycznym sprawy firma telekomunikacyjna chciała zamontować na dachu zabytkowego budynku maszt telefonii komórkowej. Kierownik miejscowej delegatury Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków odmówił, zatem Spółka wniosła odwołanie do Ministra kultury i dziedzictwa narodowego, który utrzymał w mocy decyzję. Uzasadnił, iż budynek położony jest na obszarze ochrony konserwatorskiej zespołu urbanistyczno-architektoniczno-krajobrazowego miasta, wpisanej do rejestru zabytków. Wybudowanie masztu na eksponowanym budynku stanowić będzie istotną ingerencję w krajobraz obszaru.
Spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, argumentując, że maszt to smukła, lekka, aluminiowa konstrukcja w kolorze cynku, która nie będzie zaburzać architektury zabytkowej budowli. Nadto spółka wskazano na cel zapewnienia nieokreślonej liczbie użytkowników dostępu do usług publicznej sieci telefonicznej. WSA skargę oddalił, uzasadniając, iż umieszczenie masztu zasadniczo zmieni wygląd budynku. Jeżeli organy ochrony zabytków obydwu instancji uznały, że wpłynie to negatywnie na wygląd zabytku, to stanowisko takie należy podzielić. Sąd uznał, że inwestycja celu publicznego nie musi być realizowana na terenie objętym ochroną konserwatorską.
Spółka wniosła skargę kasacyjną, którą Naczelny Sąd Administracyjny oddalił, wyjaśniając, że kwestią zasadniczą jest dokonanie oceny, czy urząd ochrony zabytków, wydając decyzję odmawiającą udzielenia pozwolenia na budowę, przekroczył granice uznania administracyjnego w oparciu o art. 36 ust. 1 pkt 1 i 11 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. z 2003 r. nr 162, poz. 1568 ze zm.). Przepisy nakładają na wojewódzkiego konserwatora zabytków obowiązek zapobieganiu działaniom, które mogłyby prowadzić do zmiany wyglądu zabytku wpisanego do rejestru. Nie określają jednak, w jakich przypadkach konieczne jest wydanie pozwolenia, a w jakich odmawia się jego udzielenia, pozostawiając tę kwestię ocenie konserwatora. Spółka nie udowodniła, że organ dopuścił się w niniejszej sprawie dowolności uznania administracyjnego. NSA podzielił pogląd, że wybudowanie masztu telefonii komórkowej na zabytkowym budynku wprowadzi obcy element w sylwetkę miasta, a to spowoduje znaczną ingerencję w jego wartości krajobrazowe.

X. PRAWO ADMINISTRACYJNE

 ZUS, NFZ i KRUS będą obowiązkowo publikować wydawane przez siebie interpretacje

W ramach ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. 2012 poz. 1342), która weszła w życie dnia 1 stycznia 2013 r. wprowadzono obowiązek publikacji przez ZUS, NFZ i KRUS wydawanych interpretacji ze wskazaniem ich zakresu podmiotowego. Ma to pomóc wyjaśniać wątpliwości przedsiębiorców o stosowanym prawie w zakresie ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych. 

Nowe drogi z e-mytem
W Polsce opłacie za przejazd drogami krajowymi na wybranych odcinkach dróg podlegają pojazdy samochodowe lub zespoły pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony oraz autobusy. Istnieje elektroniczny system poboru opłat za przejazd. Od 12 stycznia 2012 r. zwiększa się ilość dróg objętych opłatą elektroniczna. Będzie ona pobierana dodatkowo m.in. na autostradzie A1 na odcinku węzeł Pyrzowice – węzeł Sośnica (ok. 43,7 km) i na autostradzie A1 na odcinku węzeł Kotliska – węzeł Stryków I (ok. 39,3 km). System obejmie również: drogę ekspresową S1 na odcinku węzeł Pyrzowice – węzeł Lotnisko (ok. 1,9 km), drogę ekspresowej S8 na odcinku węzeł Pawłowice – węzeł Dąbrowa (ok. 22,1 km), drogę ekspresowej S8 na odcinku węzeł Cieśle – węzeł Syców-Wschód (ok. 25,1 km), drogę ekspresowej S8 na odcinku węzeł Modlińska – węzeł Piłsudskiego (ok.7,1 km).
Od 30 marca opłata elektroniczna będzie pobierana także na: obwodnicy Elbląga – na drodze krajowej nr 7 na odcinku skrzyżowanie z drogą powiatową nr 1104N – węzeł Elbląg Południe (ok. 3,1 km) i drodze ekspresowej S7 na odcinku węzeł Elbląg Południe – węzeł Elbląg Wschód (ok. 4,4 km), drodze ekspresowej S8 na odcinku węzeł Piotrków – węzeł Radziejowice (ok. 93,6 km), drodze ekspresowej S19 na odcinku Stobierna – węzeł Rzeszów-Wschód (ok. 6,9 km), na obwodnicy Jarosławia – na drodze krajowej nr 4 na odcinku Tywonia – Tuczempy (ok. 11,3km), drodze krajowej nr 7 na odcinku węzeł Modlniczka – węzeł Balice I (ok. 3,5 km), drodze krajowej nr 79 na odcinku Jaworzno (granica miasta) – węzeł Modlniczka (ok. 37,8 km). Drugi etap obejmie ok. 160,6 km dróg krajowych. Rejestr mieszkańców, rejestr zamieszkania cudzoziemców i rejestr PESEL Zmianie, polegającej na przesunięciu terminu wejścia w życie z dniem 1 stycznia 2015 roku, zamiast z dniem 1 stycznia 2013 roku uległy następujące rozporządzenia:

• rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 5 października 2011 r. w sprawie określenia wzorów wniosków o udostępnienie danych z rejestru mieszkańców, rejestru zamieszkania cudzoziemców i rejestru PESEL oraz trybu uzyskiwania zgody na udostępnienie danych po wykazaniu interesu faktycznego (Dz.U. Nr 243, poz. 1450)

• rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 27 września 2011 r. w sprawie kontroli korzystania z dostępu do danych z rejestru PESEL w drodze weryfikacji danych (Dz.U. Nr 224, poz. 1348 i Nr 295, poz. 1750)

• rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 16 lutego 2012 r. w sprawie trybu rejestracji danych w rejestrze PESEL oraz w rejestrach mieszkańców i rejestrach zamieszkania cudzoziemców (Dz.U. 2012 poz. 347)

• rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 23 lutego 2012 r. w sprawie trybu i terminów przekazywania danych pomiędzy rejestrem PESEL a rejestrami centralnymi (Dz.U. poz. 2012 poz. 294)

• rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 października 2011 r. w sprawie określenia wzorów wniosków o udostępnienie danych z Rejestru Dowodów Osobistych oraz dokumentacji związanej z dowodami osobistymi (Dz.U. Nr 243, poz. 1452)

• rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 12 września 2011 r. w sprawie opłat za udostępnienie danych z rejestrów mieszkańców, rejestrów zamieszkania cudzoziemców oraz rejestru PESEL (Dz.U. Nr 195, poz. 1153 i Nr 291, poz. 1710)

• rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 listopada 2011 r. w sprawie opłat za udostępnienie danych z Rejestru Dowodów Osobistych i dokumentacji związanej z dowodami osobistymi (Dz.U. z 2012 poz. 75)

• rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 4 stycznia 2012 r. w sprawie nadania lub zmiany numeru PESEL (Dz.U. 2012 poz. 74)

• rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 października 2011 r. w sprawie kontroli korzystania z dostępu do danych z Rejestru Dowodów Osobistych w trybie ograniczonej teletransmisji danych (Dz.U. z 2012 poz. 34)